“ถ้าย้อนไปได้ เราอยากย้อนไปตอนที่ย๊ะบอกชอบเรา...”
“มันผ่านไปแล้วตูน...” ผมตัดบท ยกเบียร์ในแก้วขึ้นจิบโดยลากสายตามองไปยังเมนูบนผนัง
ถึงจะทำเป็นไม่สนใจ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าสมัยเรียนผมชอบเธอ มันไม่ค่อยน่าจำเท่าไหร่ เพราะตอนนั้นเธอไม่เคยมองผมเลย
“แหม เราก็แค่พูดเล่นอ่ะ” เธอบอกเสียงติดตลก หากแต่ในน้ำเสียงยังคงด้วยความเศร้า “ย๊ะนี่ก็ดีเนอะ รักใครก็รักจริง น่าอิจฉาน้องส้มจัง มีแต่คนรัก...”
คำพูดประชดประชันแกมน้อยอกน้อยใจทำผมเหลือบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของการ์ตูนอีกครั้ง และพบว่าเธอกำลังแสดงความเศร้าผ่านแววตาออกมาชัดกว่าในตอนแรกนัก
“อย่าคิดมากน่า ตูนกับโตมีลูกด้วยกันแล้ว มันไม่ทิ้งตูนไปไหนหรอก หมามันยังไม่ทิ้งลูกของมัน นับประสาอะไรกับคน” ผมปลอบเธอ
“ย๊ะคิดแบบนั้นเหรอ?”
“…”
“แล้วถ้าคนที่ทำให้เขายอมทำตัวเป็นหมา คือคนใกล้ตัวเราทั้งคู่ล่ะ ย๊ะยังคิดว่าโตจะไม่ทิ้งตูนอีกไหม” สิ้นเสียงคำถามของคนตัวเ
