ด้านเนเน่หลังจากที่วาคิมพาฉันขับออกมาพ้นอนาเขตรั้วมหาวิทยาลัย ซึ่งฉันดูยังไงก็ไม่ใช่ทางกลับคอนโดฉันแน่นนอน จนกระทั่งเขาขับเลยออกมาไกล มือจากที่เกาะเอวกับหยิกด้วยความหมั่นไส้ เขาไม่เคยพูดจริงเลยสักครั้ง
“วาคิม ไหนนายบอกจะมาส่งฉัน” ฉันเอ่ยขณะที่เขายังเร่งเครื่อง
“ไปกับฉันก่อน เสร็จเดี๋ยวไปส่ง” ในจังหวะที่วาคิม หันมาเอ่ยนั้น แก้มฉันนี้ชนกับปากของเขา
!! เฮ้ย....!! ให้ตายสิ บนถนนก็ยังไม่เว้น ใกล้เป็นไม่ได้
“เนเน่เธอ แตะอั้งฉันเหรอ”
“นายเร่งเครื่องเอง ไม่ได้ตั้งใจ” ฉันเอ่ย ไม่นานวาคิมก็ขับรถฮาเล่พาฉันมาที่ทะเลสาบที่อยู่ไม่ไกลจากมหาลัย เป็นร้านคาเฟ่ ชิวริมทะเลสาบ บรรยากาศตอนเย็นใกล้ตะวันลับขอบฟ้า บอกเลยสวยมากวิวดีสวยมาก
“...ฉันพึ่งรู้นะ แถวนี้มีคาเฟ่วิวสวยๆ แบบนี้ด้วย” ร่างบางในชุดนักศึกษาก้าวขาออกจากรถ เนเน่ที่เห็นคาเฟ่เต็มไปด้วยวิวและบรรยากาศยามเย็น ร่างบางถึงกับตาลุกว้าว ตื่นเต้น
