กึ่ก!
สองฝีเท้าเล็กหยุดกระทันหัน ในตอนเดินออกจากสถานบันเทิงทางด้านหลัง ส่วนดั๊มพ์ตามประกบติดๆ หยุดนิ่งพร้อมกัน
"พี่ปราณมาที่นี่ได้ยังไงคะ" นามิบอกเสียงสั่นทันทีที่เจอหน้าชายหนุ่มคนสนิท กระชับเสื้อสูทตัวใหญ่ปิดบังร่างกายแน่น แทรกความกังวลเต็มไปหมด
"คุณน้าบอกว่านามิอยู่ที่นี่หน่ะ เสร็จงานแล้วเหรอพี่มารับกลับบ้าน" เขาตรงปรี่มาลูบศีรษะเล็กอย่างคิดถึง ท่าทีผิดแปลกของเธอย่อมอยู่ในสายตา แต่ไม่ใช่ว่าเขาจะเอ่ยถามตอนมีคนรอบข้าง
"นามิดีใจจังที่เจอพี่ปราณ..อึก" เธอพุ่งไปสวมกอดเขาแน่น อยากจะร้องไห้ระบายความเสียใจก็ทำไม่ได้ กลับกันมันก็กลัวว่าเขารู้แล้วจะรังเกียจเธอแทน
"คิดถึงพี่ขนาดนั้นเชียวเหรอ ค่อยคุ้มกับที่บินมาเหนื่อยๆ หน่อย" พอเขาเหลือบมองชายชุดสูทเข้มด้านหลังนามิ อีกฝ่ายรีบหันหลังเดินกลับเข้าไปในสถานบันเทิงต่อ
แต่มันไม่ใช่เพียงแค่นั้น เขายังเห็นสายตาอำมหิตของใครบางคนจากบนตึกสูง
"เราก
