หมับ!
"เฮ้ย! หนักเป็นบ้าเลย เล่นอะไรของเธอว่ะ!" แรงกระโดดใส่กลางหลังกว้าง เกือบทำเสียการทรงตัว สองแขนแกร่งรีบดันพื้นไม่ให้ตัวเองล้ม ขณะเดียวกันสัตว์เลี้ยงตัวโปรดเริ่มลุกเดินมาใกล้ตัวเขา
"พาฉันออกไปส่งก่อน! ไปเดี๋ยวนี้เลย!" ปลายขามันสั่นระริกจะก้าวเองไม่ได้แล้ว ความกลัวกดดันแทบหัวใจหยุดเต้น
"เอามือมา!"
"คุณจะให้มันกัดฉันไม่ได้นะ! ถ้าพิการขึ้นมาฉันจะทำงานยังไง" เริ่มกลัวทั้งคนและสัตว์ ยิ่งปีนขึ้นบนหลังกว้างกว่าเดิม
"....."
"แม่เหลือฉันแค่คนเดียวแล้ว! คุณยังมีความสงสารคนอื่นอยู่บ้างไหมคุณคาเรน!" เรียวแขนเล็กเอื้อมมาล็อคลำคอหนาแน่น เกิดเขาซาดิสม์อยากเห็นความรุนแรง
"หยุด! หายใจไม่ออกแล้ว บอกให้เอามือมาจับมันดู! มันไม่ได้กัดสักหน่อย" ทีเขาอยู่ด้วยก็ไม่รู้ว่าแม่คุณจะกลัวอะไรนัก แทบจะหายใจไม่ออกอยู่รอมร่อ เลยคว้าข้อมือเล็กออกมายื่นสัมผัสหัวเสือขาวเอง
"ก็เชื่องอยู่นะ"
เวลาต่อมา
"ฮ
