เป็นอันว่าวันนั้นทั้งสี่ชีวิตรอดพ้นจากความสุ่มเสียงถูกจับได้ เมื่อถึงเวลาอันสมควรชาคร์ส่งสัญญาณเรียกสองสามีภรรยาให้ช่วยพาเขากลับขึ้นเรือนของพ่อเฒ่าสยาที
ส่วนขวัญไพรแอบย่องกลับขึ้นเรือนของพ่อเบิ้ม ทำเหมือนไม่เคยเกิดอะไรขึ้น
หัวใจดวงน้อยจากที่เหี่ยวเฉากลับเบิกบานเหมือนได้น้ำทิพย์ชโลม เพียงแค่ได้เห็นหน้า พูดคุย เท่านี้หัวใจเธอก็รู้สึกสั่นไหวเต้นระส่ำ
ผ่านมาอีกหลายวัน ข่าวแว่วเข้าหูของสาวน้อย ชาคร์สามารถขยับขาข้างบาดเจ็บเดินได้บ้างแล้ว ถึงแม้ยังลุกขึ้นเดินไม่คล่อง ทว่าแค่ขยับเดินได้ ก็ถือเป็นสัญญาณที่ดีสำหรับตัวเขามากโขอยู่
และเธอก็อยากกลับไปดูแลเขาตามเดิม ติดตรงที่ยังไม่มีคำสั่งจากตาสยา
“นี่ขวัญ มีคนเขาใช้ให้ฉันเอาไอ้นี่มาให้เธอด้วยละ” ดาวเรืองเดินหน้าตูมขึ้นมาบนเรือน ใส่อารมณ์ปั้นปึ่งในการนั่งลงบนพื้น ขวัญไพรเพียงเหลือบตามองและไม่ต้องถามไถ่ให้เสียเวลา เธอพอเดาได้ไม่ยากไอ้อารมณ์บูดบ
