เสียงกุกกักตรงหน้าประตูดังถี่ขึ้น...
ชารีนกระเถิบร่างขึ้นนั่งเบียดชิดกับหัวเตียงพร้อมยกมือขึ้นลูบลำแขนเรียวเสลาเมื่อเธอรู้สึกหนาวเหน็บไปจนถึงขั้วหัวใจ ตอนเห็นสายตาเกรี้ยวกราดของผู้หญิงคนนั้น สาวน้อยกอดตัวเองไว้แน่นแล้วถอนหายใจหนัก เหลือบสายตามองไปยังบานประตูเป็นระยะอย่างรู้สึกหวาดหวั่น เพราะกลัวมันจะถูกพังเข้ามาเหลือเกิน
เธอรู้หลายคนที่นี่ไม่ค่อยชอบขี้หน้าของเธอนัก แม้อันที่จริงเธอนั้นไม่เคยสร้างความขุ่นใจให้กับใครก่อนสักครั้ง นอกจากถูกพวกนี้กระทำกับเธอก่อน ชีวิตของลูกนกไร้ปีก อยากบินหนีแต่ก็ทำไม่ได้ ภายในใจทำได้เพียงเฝ้าคิดถึงพี่ชาคร์ รอวันให้เขาบุกเข้ามาช่วยเธอหลุดจากกรงขังที่ไม่ต่างจากขุมนรกแห่งนี้เสียที
ไม่รู้วันนี้เธอจะโดนอะไรอีกบ้าง ในแต่ละวันมีแต่เรื่องทำให้เธอรู้สึกขวัญผวาไม่ปลอดภัย และเสียงหน้าประตู ทำให้หญิงสาวร้องถาม
“ใครคะ?...”
ชารีนถามโดยที่สายตาหวานสีน้ำตาลเข้มกวาดมองหา
