บทที่7
1619 คำ
ธาดามองไปยังโน๊ตบุ๊คที่หวายเอาไปซ่อนไว้ด้านหลัง ในหัวของธาดาตอนนี้กำลังประมวลผลไปด้วย
ทำไมเด็กสมัยนี้ถึงได้แก่แดดขนาดนี้นะ
“ อะ…เอ่อ หนูไปอาบน้ำนอนก่อนนะคะ ” หวายเลิ่กลั่กก่อนจะรีบออกไปจากห้อง
“ เดี๋ยวก่อน ”
หวายค่อยๆหันกลับมา
“ พรุ่งนี้ผมจะพาไปหายายของเราแล้วจะเลยไปซื้ออะไรให้ด้วย แปดโมง ห้ามสาย ”
หวายโล่งใจที่ธาดาไม่ได้ซักไซ้อะไร เธอพยักหน้าให้เขาแล้วรีบออกไปทันที
วันต่อมา
ธาดาพาหวายมาพบยายที่บ้านหลังหนึ่ง เป็นบ้านหลังขนาดเล็กแต่ก็ร่มรื่นไปด้วยต้นไม้และไม้ประดับนานาชนิดที่ได้รับการดูแลและตกแต่งด้วยความเอาใจใส่ของเจ้าของบ้านอย่างดี
ทรงพลหรือปู่ของธาดา เป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ เขาสร้างขึ้นเพื่อเอาไว้พักผ่อนหย่อนใจหรือในเวลาที่อยากมีเวลาส่วนตัว ยายของหวายถูกเชิญให้มาพักอยู่ที่นี่ก่อนจะเดินทางกลับนครสวรรค์ในอีกไม่กี่วัน
พอมาถึงหวายก็ขอร้องให้ยายอยู่กรุงเทพด้วยกันแต่ยายของเธอตอบปฏิเสธเพราะบั้นปลายชีวิตที่เหลืออยู่น้อยอยากใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านเกิดตัวเอง และหญิงชรายังพูดโน้มน้าวให้หลานสาวตั้งใจเรียนหนังสืออยู่ที่นี่เพื่ออนาคต เพื่อชีวิตที่ดีและจะได้ไม่ต้องลำบากเหมือนตัวเอง แม้ว่ายายของหวายจะไม่มีหวายอยู่ใกล้ๆแล้วแต่ยังมีญาติสนิทคนนึงที่พอจะไว้เนื้อเชื่อใจได้ ทีแรกหวายไม่ได้เห็นด้วยและไม่ได้อยากทิ้งให้ยายอยู่คนเดียวแต่สุดท้ายเธอก็ต้องยอมทำตามเพราะยายของเธอสรรหาเหตุผลสารพัดมาหว่านล้อมและมีคำพูดหนึ่งที่ทำให้หวายใจอ่อน
ยายจะรอวันที่หวายเรียบจบได้เป็นพยาบาลแล้วมาดูแลยายนะลูก
“ ยายจ๋าเอาไว้หวายจะกลับไปเยี่ยมบ่อยๆนะ ”
หวายกอดยายร้องไห้เพราะตั้งแต่เด็กไม่เคยห่างอกยายมาก่อน
“ เอ็งตั้งใจติวหนังสือกับพี่เขาแล้วสอบเข้าให้ได้นะ ยายจะรอดูวันสำเร็จ ”
ทุกคนรู้เรื่องที่ธาดาจะช่วยติวให้หวายเพียงแต่ไม่รู้ว่ามันคือหนึ่งในข้อตกลงที่เขาสองคนยอมแต่งงานกัน
“ จ่ะยาย ยายก็รู้นิว่าหลานยายคนนี้เก่งแค่ไหน ”
ยายหลานนั่งกอดกัน น้ำตาของทั้งคู่แข่งกันไหลออกมาไมหยุด เมื่อคิดว่าต้องจากกันแล้ว
อีกด้านหนึ่ง
ธาดาถูกคุณปู่ของเขาเรียกให้ไปหาที่ห้องทำงาน ตอนนี้ชายชรานั่งอยู่บนโต๊ะไม้ ในมือถือรูปถ่ายเก่าๆใบหนึ่ง สายตาจดจ้องคนในรูปอยู่นานสองนานมันคือรูปสมัยที่เขากับยายของหวายเคยใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันช่วงหนึ่ง
ปู่ของธาดาหยิบแผ่นโลหะที่ยายของหวายฝากมาคืนออกมาจากตู้เซฟก่อนจะยื่นไปให้หลานชาย
“ เก็บไว้ให้ดีล่ะ ”
“ มันสำคัญสำหรับคุณปู่ไม่ใช่หรอครับ ” ธาดามองสิ่งของในมือ แม้เขาจะรู้ดีว่าตั้งแต่เด็กของทุกชิ้นที่ปู่ให้มาจะมีความสำคัญเสมอแต่ก็อดถามไม่ได้เพราะท่าทางปู่ของเขาจะหวงแหนมันมาก
“ ฉันบอกให้เก็บก็เก็บไว้เถอะน่า ”
แม้ไม่ค่อยเข้าใจแต่ธาดาก็ยอมรับมันมา
“ งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ ”
“ เดี๋ยว ฉันหวังว่าแกจะไม่บ้างานจนละเลยหนูหวายหรอกนะ ”
ชายชราจ้องหน้าหลานชายเพราะรู้ดีว่าธาดาเป็นคนยังไง ถึงจะไม่ใช่คนหยาบคายแต่ก็โง่เกินกว่าจะเข้าใจผู้หญิง
“ คุณปู่วางใจเถอะครับ ผมแบ่งเวลาส่วนตัวของเราเอาไว้แล้ว ”
ธาดาตอบด้วยใบหน้าจริงจัง ที่พูดไปเขาหมายถึงการแบ่งเวลาติวหนังสือให้กับหวายแต่อีกฝ่ายกลับหมายถึงการทำหน้าที่สามีที่ดีอย่างเช่น เรื่องบนเตียงของทั้งคู่เพราะคุณปู่ของธาดาอายุเยอะแล้วจึงอยากจะรีบมีเหลนอุ้มเร็วๆ เขาหวังกับหลานชายคนโตเอาไว้มาก
หลังจากนั้นธาดาก็พาหวายไปที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง หวายตื่นเต้นเพราะดีใจที่ได้ออกมาเปิดหูเปิดตา ภาพในหัวตอนนี้มีแต่ร้านเสื้อผ้าสวยๆและร้านอาหารอร่อยเต็มไปหมด แต่พอลงจากรถได้ธาดาก็เดินนำหวายไปที่ร้านหนังสือทันที
“ อยากได้เล่มไหนก็หยิบเลยนะ "
" ที่คุณบอกว่าจะพาหนูมาซื้อของคือ...หนังสือหรอคะ "
“ อืม แล้วคิดว่าผมจะพาไปซื้ออะไรหรอ ” ธาดาพยักหน้าก่อนจะถามกลับ สายตาจริงใจของเขามองหวายผ่านกรอบแว่น
“ เปล่าค่ะ หนูอยากได้หนังสือไปติวสอบอยู่พอดีเลย ”
หวายยิ้มแห้งตอบ
จากนั้นธาดาก็บอกชื่อหนังสือที่จำเป็นสำหรับการใช้ติวเข้าคณะพยาบาลรวมทั้งหนังสือจำพวกฟิสิกส์ เคมี คณิตศาสตร์ต่างๆที่เกี่ยวข้อง โดยที่หวายเป็นคนหยิบ จากหนึ่งเล่มเป็นสองเล่ม จากสองเล่มเป็นสามเล่มและเพิ่มขึ้นเรื่อยๆจนหนังสือพูนขึ้นเป็งกองสูง
มีหนังสือเล่มหนึ่งวางอยู่ชั้นบนสุด ค่อนข้างสูงทีเดียว ทำให้หวายที่มีความสูงแค่ร้อยหกสิบต้องอาศัยเก้าอี้ตัวเล็กๆที่วางอยู่ในร้านปีนขึ้นไปหยิบ เธอพยายามเอื้อมมืออยู่หลายครั้งแต่ก็ยังไม่ถึงอยู่ดี ธาดาเลยต้องช่วย เขาเข้าไปยืนด้านหลังของหวายเพราะว่าใกล้กันมาก จังหวะที่หวายหันกลับมา เพื่อจะปล่อยให้ธาดาเป็นคนหยิบแทน ปากของทั้งคู่ก็ชนกัน
เหมือนโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ ต่างคนต่างก็ยืนนิ่งเพราะตกใจและทำอะไรไม่ถูก
“ ขอบคุณค่ะ ”
ทันทีที่ได้สติหวายก็รีบขอบคุณธาดาก่อนจะหยิบรีบหนังสือจากมือธาดาแล้วรีบออกไปจากสถานการณ์สุ่มเสี่ยงตรงหน้า
ธาดาแตะไปที่ริมฝีปากของเขา ในหัวก็เกิดคำถามขึ้น
ความรู้สึกแปลกประหลาดแบบนี้ มันคืออะไรนะ
ในขณะที่หวายไปยืนหลบตรงมุมชั้นหนังสือ หวายจับไปที่หน้าของเธอที่เห่อแดงและร้อนผ่าวไปหมด
ตกกลางคืน
ภายในห้องของธาดา
หลังจากที่ดูผลการเรียนของหวายแล้ว เขาก็รู้ทันทีว่าจริงๆเธอเป็นเด็กที่เรียนใช้ได้แต่อาจจะต้องเพิ่มเติมวิชาที่เกี่ยวกับการคำนวณอีกหน่อยแต่วิชาภาษาอังกฤษเธอค่อนข้างทำได้ดี
“ นี่เป็นแบบทดสอบก่อนที่เราจะเริ่มติวกัน ลองทำดู มีเวลาทำครึ่งชั่วโมง เริ่มได้ ”
ธาดาเริ่มจับเวลาจากนาฬิกาข้อมือของเขาก่อนจะเดินไปนั่งที่เตียง ระหว่างที่รอเขาก็อ่านงานวิจัยไปด้วย พอหวายเห็นโจทย์คำถามที่มีมากกว่าห้าแผ่นทำให้เธอแทบจะถอดใจและพอนึกถึงหน้ายายก้ฮึดสู้ขึ้นมาอีกครั้ง
เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมง ธาดาเดินมาเก็บกระดาษคำถามพวกนั้น เขาใช้เวลาตรวจเพียงไม่กี่นาทีเท่านั้น
“ เรามาเริ่มกันเลยนะ ”
ธาดานั่งลงข้างๆหวาย เขาลงมือเขียนโจทย์เลขลงกระดาษ ใบหน้าของเขาที่เต็มไปด้วยความตั้งใจดีทำให้หวายเผลอมอง
“ มีอะไรติดหน้าผมหรือเปล่า ”
“ เอ่อ ปะ…เปล่าค่ะ ”
หวายรีบส่ายหน้า
“ งั้นก็ตั้งใจหน่อย ”
ธาดาเขียนโจทย์เลขใส่กระดาษและอธิบายให้หวายฟังไปด้วย เขาใช้วิธีอธิบายได้อย่างเข้าใจง่ายทำให้หวายยิ่งปลื้มเขากว่าเดิม
หลังจากติวไปถึงบทหนึ่ง
“ มีอะไรสงสัยมั้ย ”
“ เอ่อ….เข้าใจนิดนึงค่ะแต่ที่ไม่เข้าใจอ่ะ เยอะ ”
หวายตอบด้วยสีหน้าที่เขินๆอายๆ
“ ตรงไหนที่ไม่เข้าใจ ผมจะได้อธิบายใหม่ ”
“ ตรงนี้ค่ะ ตรงนี้ ตรงนี้แล้วก็ตรงนี้ด้วยค่ะ ” หวายชี้แทบจะครบทุกข้อ
" ผมขอดูหน่อย ตรงนี้ใช่มั้ย "
จังหวะที่ธาดายื่นหน้าเข้าไปใกล้หวายทำให้หน้าของทั้งคู่ใกล้กันมาก ในตอนนั้นหวายเกิดอาการประหม่าขึ้นมาในขณะที่ธาดาไม่ได้รู้ตัวอะไรเลย เขายังคงตั้งหน้าตั้งตาติว เวลาล่วงเลยไปจนดึก
“ วันนี้เอาเท่านี้ก่อนแล้วกัน พรุ่งนี้ค่อยมาต่อตรงนี้ ”
ตอนที่กำลังจะออกไปจากห้องของธาดา เธอได้หันกลับมา
“ มีอะไรหรือเปล่า ”
ธาดาถาม
“ เอ่อ….ถ้าหนูจะขอเรียกคุณว่าอาจารย์ได้มั้ยคะ ”
หวายตัดสินใจถามหลังจากที่คิดมาสักพักแล้ว ธาดาพยักหน้าให้เธอ
“ เอางั้นก็ได้ แบบนี้ก็ดีเหมือนกันเพราะถ้าสอบติด เราอาจจะได้เรียนกับผม ”
“ จริงหรอคะ ”
หวายออกอาการตื่นเต้น
“จริงสิ ถ้าเราสอบติดนะ ”
“ หนูจะพยายามค่ะ หนูไปนอนก่อนนะคะอาจารย์ ”
รอยยิ้มและใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตั้งใจของหวายทำให้ธาดาเผลอยิ้ม ออกมาหลังจากที่หวายปิดประตูห้องไปแล้ว
ด้านหวายก็กลับมายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ภายในห้องของตัวเองก่อนจะทิ้งตัวไปกลิ้งกับที่นอน ในมือกอดหนังสือที่ธาดาพึ่งจะติวให้หยกๆ
อาจารย์ธาดาขาาาา
หวายซ้อมเรียกธาดาเสียงหวาน เธอเอาหนังสือขึ้นมาปิดหน้าตัวเองแล้วนอนกลิ้งไปกลิ้งมาหลายรอบ
- ผู้เขียน
