...เช้าวันต่อมา..
ฉันตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง
ซึ่งเสียงคุยกันของคนในห้อง มันก็เป็นเสียงคนที่ฉันคุ้นเคย
" เมื่อคืนแม่งเมาฉิบหายเลยวะ" เสียงของครูซขึ้นด้วยน้ำเสียงเอือยๆ
" เออ " แอลตัลตอบสั้นๆ
โดยทั้งคู่นั่งกันที่โซฟา
" เมียกูด่ากูฉิบหาย เรื่องที่ปล่อยให้ทั้งมึงทั้งไอ้บลูไนท์เมาแบบนั้น " เสียงของครูซบ่นทางแอลตัล
" ไม่มีใครผิดหรอกน่า กูแค่มีเรื่องให้คิดเลยเผลอดื่มหนักไป " แอลตัลตอบคนตรงหน้าและกุมขมับอย่างเครียดๆ
" แทนที่กูจะเอาเวลามาดูแลมัน กลับเอาแต่สนใจตัวเอง "แอลตัลเหมือนกำลังระบายให้ครูซฟัง
ซึ่งพวกเขาก็ไม่ได้รู้ว่าฉันได้หลับตาฟังทุกอย่างอยู่เงียบๆ
" เรื่องที่กูเครียด มันเทียบไม่ได้เลยกับแต่ละสิ่งที่เอวาลีนเจอ " แอลตัลยังคงพูดด้วยเสียงที่สลดและหดหู่
" แต่กูแม่งคิดไม่ได้ " แอลตัลทุบที่หัวของตัวเองจน ครูซก็ห้ามเอาไว้ ซึ่งนั่นก็ทำให้ฉันโกรธมันไม่ลงจริงๆ
" เมื่อคืนกูแม่ง แท
