ฉันเดินเข้ามาในร้านอาหารที่คลับคล้ายคลับคลาว่าพี่ธีร์เคยมาทำงานพาร์ตไทม์ที่นี่ แต่ตอนนั้นเหมือนจะมีปัญหาแถมพี่เขาก็มาติวให้กับฉันแล้ว เลยไม่รู้ว่าพี่เขายังทำงานร้านนี้อยู่ไหม
แต่ฉันไม่อยากมาเจอพี่ธีร์ในตอนนี้เลย มันคงจะเป็นอะไรที่น่าอึดอัดใจไม่น้อยเลย
“น้องวิสั่งอาหารได้ตามสบายเลยนะคะ เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง” ฉันนั่งลงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับพี่รันเวย์ พนักงานสาวเอาเมนูมาวางไว้บนโต๊ะก่อนที่ฉันจะเอื้อมไปหยิบมันมาแล้วทำทีเป็นดูเมนูอาหารแต่แท้จริงแล้วแค่ยกมันมาบังหน้าไว้เพราะกลัวว่าหนุ่มรุ่นพี่จะเห็นเข้าแล้วเข้าใจผิด
“พี่รันเวย์สั่งก่อนเลยค่ะ”
“พี่สั่งไว้แล้วค่ะ แต่พี่ไม่รู้ว่าน้องวิชอบทานอะไร”
“เอาต้มยำกุ้งก็ได้ค่ะ” ฉันกวาดสายตามองใบหน้าของพนักงานชายเกือบทั่วร้านแต่ก็ไม่พบพี่ธีร์เลย
“ขออนุญาตเก็บเมนูนะคะ” แผ่นเมนูถูกดึงออกจากมือฉันก่อนที่พนักงานสาวจะเดินออกไป ฉันเลยเปลี่ยนมานั่งก้มหน้าก้มตาแทน
