ตื้อดึ่ง!
ฐานทัพ : ทำไมถึงรีบกลับ?
ข้อความจากโทรศัพท์ของเธอเด้งขึ้น แต่มันก็ไม่ได้ทำให้อบเชยสามารถที่จะหยิบมันขึ้นมาตอบเลย มันล้าไปทั้งร่างกายจนรู้สึกเหมือนร่างกายกำลังจะแหลกสลายออกเป็นเสี่ยงๆ และสุดท้ายเธอก็หลับไปพร้อมกับพิษไข้ที่เริ่มแทรกซึมเข้ามาในร่างกายเธอ
อีกด้าน...
"กูไม่เด็ดหรอ? ก็เด็ดอยู่นะ ใหญ่พอตัวเลย"พึมพำกับตัวเองเบาๆ
“ทำไมไม่ตอบวะ” เมื่อส่งข้อความไปหาเธอหลายต่อหลายข้อความแล้ว ก็ไม่มีทีท่าว่าเธอจะตอบกลับมาเลย ความร้อนใจกลัวว่าเธอจะหนีหน้าเขา แล้วถ้าเป็นแบบนั้น เขาจะทำยังไง ถ้าเธอดันหาเงินมาจ่ายหนี้เพจบ้าๆ ที่เขาสร้างขึ้นมาจนครบ เขาจะหาข้ออ้างอะไรไปเจอเธอล่ะ และยังเรื่องทนายอีกยิ่งคิดก็พานทำให้ปวดหัว ทำไมเหมือนขุดหลุมกับดักดักตัวเองเลยวะ
“ยัยป้าจะยกเลิกสัญญาทนายไหมวะ? แต่คงไม่หรอก เรื่องงานส่วนเรื่องงาน ยัยนั่นคงจะแยกแยะอยู่หรอกมั้ง” คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัว และไอ้ท่าที
