รามิลวางอุปกรณ์ทำแผลหลังจากทำความสะอาดแผลตามใบหน้า ลำคอและต้นแขนทั้งสองข้างให้นลินดาเสร็จเรียบร้อยแล้ว ดวงตาสีฟ้าจ้องมองหญิงสาวเขม็งขณะถามด้วยความอยากรู้
“ถูกไล่ออกจากบ้าน หมายความว่าไม่มีที่ไป กลับบ้านไม่ได้อีกแล้ว คุณจะทำยังไงกับชีวิตในวันนี้ พรุ่งนี้และวันต่อๆ ไป”
เจอคำถามแทงใจดำที่ตนเองก็ยังมืดแปดด้าน นลินดาถึงกับนิ่งเงียบส่ายหน้าปฏิเสธช้าๆ
“ฉันไม่รู้ อาจจะหาห้องเช่าเล็กๆ เช่าอยู่ก็ได้”
“คุณมีเงินติดตัวมาเท่าไร”
“มีหนึ่งพันบาทติดตัวในตอนนี้ แต่มีเงินเก็บในธนาคารนิดหน่อยค่ะ” นลินดาเอ่ยตอบโดยหารู้ไม่ว่าตนเองกำลังก้าวเข้าสู่กับดักที่รามิลได้ขุดล่อไว้
และคนที่ฉลาดเป็นกรดอย่างรามิลก็เอ่ยพูดให้นลินดาต้องเป็นกังวล “ผมเดาว่าคุณมีเงินเก็บไม่ถึงห้าหมื่น แล้วห้องเช่าเล็กๆ ที่คุณว่าก็แพงไม่ใช่เล่น เงินแค่นี้คุณจะดำรงชีวิตไปได้ก
