22 ไว้ใจไม่ได้
1209 คำ
“เจน...เอ่อ...แล้วแต่นายใหญ่ค่ะ” ในเมื่อตอบเองไม่ได้ เธอจึงผลักไปให้สาครเป็นคนตัดสิน
“อือ...เจ้าฤทธิ์ว่าไง ตกลงอยากพาหนูเกลลงไปคลอดที่กรุงเทพฯ มั้ยล่ะ” สาครหันไปถามย้ำลูกชายคนโตอีกครั้ง
“ก็ถ้าได้ไอ้เกียรติมาช่วย ผมก็วางใจหน่อย”
“แล้วจะพักอยู่ที่นั่นนานแค่ไหน”
“สักสี่ห้าเดือนครับป๊า”
“ถ้างั้นก็ให้เจนมาช่วยหมอเกียรตละกัน ว่าไงวิชญ์ตกลงมั้ย” สาครหันไปปรึกษาลูกชายคนเล็ก
“แล้วแต่ป๊า”
เจนจิราชำเลืองมองหน้าเจ้านาย แต่เขาไม่เหลือบแลมาทางเธอแม้แต่น้อย คำพูดที่ตอบโต้สาคร ก็ฟังดูราบเรียบ เหมือนไม่สำคัญว่าเธอจะอยู่หรือไป
จู่ๆ ก็รู้สึกตื้อในอก จุก ฝืดคอจนกลืนข้าวไม่ลง มือวางช้อนลง ก่อนจะยกแก้วน้ำขึ้นดื่มให้ความรู้สึกขมปร่าไหลลงไป
ความมั่นใจที่เคยมีมาตลอดว่า ตัวเองเปรียบเสมือนมือไม้ของเจ้านาย จะทำอะไร เตวิชญ์ล้วนแต่ให้เธอช่วยคิดช่วยตัดสินใจ ปลิวหายวับไปในอากาศ
...สำคัญตัวผิด...
“เธอมาทำอะไรที่นี่”
“นายวิชญ์!!”
เจนจิราเงยหน้าขึ้นมองด้วยความตกใจ เพราะมัวแต่เดินก้มหน้าก้มตา จนเกือบชนเจ้านาย ดีที่ยั้งเท้าไว้ทัน
สายตาคมกริบจ้องหน้าเธอเขม็ง เจนจิราเมินหลบไม่คิดจะทักทายหรือชวนคุย ก้าวถอยหลังหลบทางให้ แต่ร่างสูงใหญ่ที่ยืนกอดอกพิงกำแพง กลับสาวเท้าเดินตรงเข้ามาหา ท่าทีคุกคาม
สองเท้าเล็กขยับถอยหลังกรูด แต่มือใหญ่กลับคว้าหมับเข้าที่ต้นแขนเธอ ก่อนจะดึงกระชากเข้าไปกระแทกอกหนาเต็มแรง
“ฉันถามว่าเธอมาทำอะไรที่นี่ ทำไมไม่ตอบ”
น้ำเสียงเย็นชา พร้อมท่าทางคุกคามข่มขู่ สายตาที่มองมาก็จ้องจับผิดไม่ไว้ใจ ราวกับเธอเป็นคนอื่น ไม่ใช่บัดดี้ คู่ซี้ หรือลูกน้องคู่ใจกันอีกต่อไป
“...”
“เจน!”
“นายสาครเรียก” น้ำเสียงตอบกลับแผ่วเบา กระบอกตาร้อนผ่าว บอกไม่ได้ว่าความรู้สึกตอนนี้คืออะไร
เจ็บเหรอ...เปล่า...ก็แค่น้อยใจ ที่เขาไม่ใจดีและอ่อนโยนกับเธอเหมือนแต่ก่อน เสียใจ เพราะทุกคำที่เอ่ยออกมา มันแปลว่าเขาไม่เชื่อใจเธออีกต่อไป
“มีอะไร ทำไมต้องเรียกเธอมาหาถึงนี่”
“ก็...หลายเรื่อง”
“อะไร?”
“...”
“พูดมาสิ มีอะไร”
“เรื่องงาน...เรื่องนายวิชญ์ด้วยค่ะ”
“เรื่องฉัน? ทำไมต้องถามเธอ”
“ไม่รู้”
ใครจะกล้าบอก หากเขารู้ว่านายใหญ่ฝากฝังอะไรไว้กับเธอบ้าง เชื่อได้เลยว่าเตวิชญ์ต้องของขึ้นแน่ แต่ก่อนอาจจะมองเป็นเรื่องขำๆ แต่ตอนนี้เขาคงหาว่าเธอคิดจะประจบประแจง อยากได้อยากมี คนไม่ถูกตาไม่ถูกใจทำอะไรก็ผิดไปหมด
“ถามว่าไง”
“ก็เรื่องที่นายวิชญ์กินเหล้าทุกคืนนั่นแหละ” เตวิชญ์ชะงัก ทำไมสาครต้องเรียกเจนจิรามาถาม ถ้าเรื่องแค่นี้
“ทำไม”
“นายใหญ่ก็แค่อยากรู้ว่าตอนนี้เลิกเมาหรือยัง”
“แล้ว?”
“ก็ตามที่เห็น”
“อย่ามาเล่นลิ้นกับฉัน ตอบมาเธอพูดอะไรกับป๊าอีก” เสียงตะคอกถาม ด้วยท่าทางคุกคามข่มขู่ แขนก็รัดแน่นจนเธอแทบหายใจไม่ออก
“นายวิชญ์! ปล่อยเจนนะ”
“จะดิ้นทำไม” เขาก้มมองหญิงสาวในอ้อมแขนสีหน้ารำคาญเธอเต็มประดา
“เจนหายใจไม่ออก...ปล่อย!!”
“แค่นี้คงไม่ถึงกับตายหรอก...จะตอบดีๆ มั้ยว่าเธอพูดอะไรกับป๊า”
“ก็เจนบอกหมดแล้วไง”
“ไม่หมด! บอกมา เธอพูดอะไรอีก” เตวิชญ์ไม่เชื่อ ถ้าเรื่องแค่นี้ ไม่ทำให้สาครเบิกบานใจขนาดนั้นหรอก
“...ไม่ได้พูด ไม่ได้พูด ฟังไม่เข้าใจรึไง”
“เจนจิรา!!...อย่าให้ฉันต้องหมดความอดทนกับเธอ” ยิ่งปฏิเสธ เขาก็ยิ่งรัดแน่นขึ้นไปอีก
“ก็เจนบอกแล้วว่านายใหญ่ถามแค่นี้ ฟังไม่เข้าใจหรือไง” ปลายเสียงอ่อนลง ถึงจะโมโหจนอยากจะยกหมัดขึ้นตะบันหน้าเจ้านาย แต่เธอก็ต้องห้ามใจไว้
ยิ่งเธอดิ้น เนื้อตัวทั้งคู่ก็ยิ่งเสียดสีแนบชิดกันมากขึ้น ทำเอาหัวใจเธอเต้นกระหน่ำรุนแรง ใบหน้าร้อนผ่าว เผลอคิดถึงอ้อมกอดแข็งแกร่ง กล้ามเนื้อแน่นๆ เปลือยเปล่า และบทพิศวาสคืนนั้น
ใบหน้าสาวแดงก่ำ ริมฝีปากเรียวเม้มแน่น พยายามสลัดภาพในหัวออก จะบ้าตาย เขาไม่ได้อ่อนโยนอย่างที่เธอกำลังมโนนะ ตอนนี้เขาแทบจะรัดเธอให้ตายคาอกอยู่แล้ว
เจนจิราฮึดสู้เต็มแรง อาศัยจังหวะที่เตวิชญ์เผลอจับแขนเขาสะบัดออกสุดแรงจนหลุด ก่อนจะถอยหลังไปยืนหอบอยู่ห่างๆ
“เธอเล่าเรื่องที่ฉันนอนกับเธอให้ป๊าฟังแล้ว...ใช่มั้ย”
“นายวิชญ์!!” เจนจิราหน้าซีดเผือด ก่อนจะหันรีหันขวาง กลัวจะมีคนอื่นมาได้ยินเข้า
“แล้วป๊าว่าไง จะให้ฉันรับเธอเป็นเมียเลย หรือแต่งงานกันล่ะ”
“นายวิชญ์จะพูดเรื่องนี้ทำไม ก็ในเมื่อเราตกลงกันแล้วว่าให้ลืมมันไปซะ” เธอแย้งกลับเสียงแข็ง ไม่พอใจ เขาจะพูดขึ้นมาอีกทำไม ในเมื่อมันผ่านไปแล้ว
“ถามตัวเธอดีกว่าว่าลืมจริงๆ หรือแค่รอเวลาจะหาผลประโยชน์กันแน่”
“เจนไม่เคยคิดจะหาประโยชน์อะไรทั้งนั้น นายวิชญ์ก็หยุดพูดเรื่องนี้สักที” ถึงเมื่อครู่เธอจะแอบคิดขึ้นมาแว้บเดียว แต่นั่นมันก็เรื่องในหัว ไม่มีใครรู้ใครเห็น แต่เจ้านายสิ โพล่งออกมาได้
อีกอย่างเธอเป็นคนเสียหาย ควรจะเป็นฝ่ายโวยวาย และเสียใจมากกว่า ไม่ใช่เขา
“หึ! ก็ไม่อยากพูดถึงหรอก ถ้าไม่เห็น...”
“เห็น?...เห็นอะไร” สีหน้าเจนจิราดูวิตกขึ้นมาทันที ร้อนตัว หวาดระแวงว่าจะมีคนล่วงรู้ความลับนี้
“เปล่า”
เตวิชญ์หรี่มองคนในอ้อมแขน หากสาครรู้เรื่องนี้ รับรองไม่ยอมปล่อยผ่านแน่นอน เขารู้ดีว่าสาครเมตตาเจนจิรามากแค่ไหน เห็นกันมาตั้งแต่เกิด เป็นเด็กดี ขยัน แถมยังรู้จักเอาอกเอาใจพ่อเขา ด้วยการเลือกเรียนเกษตร เพื่อจะกลับมาทำงานที่แสงสุข
เขาเองก็เคยคิดแบบนั้นเช่นกัน รักเธอเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง กระทั่งเกิดเรื่องในคืนนั้น ที่เธอย่องเข้าไปหาเขาถึงบ้าน พูดจายั่วยุจนเขาขาดสติทำเรื่องที่ไม่สมควร นับจากนั้นความไว้เนื้อเชื่อใจก็ไม่หลงเหลืออีก
อย่างว่าขนาดพี่น้องคลานตามกันมา ยังกล้าหักหลัง แล้วเธอเป็นใคร ก็แค่ลูกน้องคนหนึ่ง ทำไมต้องสนใจ ว่าสิ่งที่ทำมันถูกต้องหรือไม่ ถ้าสามารถแลกมากับความสุขสบายทั้งชีวิตได้
เขาจะไม่ยอมถูกมองเป็นไอ้โง่ ให้คนจูงจมูกได้ง่ายๆ อีก ไม่ว่าจะเป็นใครหน้าไหน จะไม่ยอมผิดพลาดในเรื่องเดิมๆ ผู้หญิงล้วนแต่ไว้ใจไม่ได้ แม้แต่เธอที่เขามั่นใจว่ารู้จักดี
- ผู้เขียน
