ฮัวป๋าที่ยืนอยู่ริมระเบียง ส่ายหน้าอย่างห่อเหี่ยว พึมพำด้วยรอยยิ้มหมองหม่น
“ถึงขั้นนี้แล้ว ได้แต่หวังว่าแม่หนูนั่นจะสร้างปาฏิหาริย์ เพราะอย่างน้อย…นางก็มีเปลวเพลิงแปลกประหลาด”
เวลาแต่ละวินาทีผ่านไป บรรยากาศบนระเบียงทางเดินเริ่มอบอวลด้วยความร้อนรุ่มจากความร้อนใจของฮัวป๋า
“……..”
“ไปดูหน่อยดีกว่า” ใบหน้าเหี่ยวย่นกระตุกวูบ ฮัวป๋าหมดความอดทนในที่สุด เขาสูดอากาศลึกๆเฮือกหนึ่ง แล้วหมุนตัวขวับเตรียมสาวเท้าออกไป
พริบตาที่ฮัวป๋าหมุนกาย ร่างพลันแข็งทื่อ ใบหน้าตื่นตะลึง ดวงตาสีม่วงเข้มจับจ้องไปยังสาวน้อยอาภรณ์ขาวที่ยืนยิ้มปริ่มพิงฝาอยู่ตรงระเบียงทางเดิน
อึดใจต่อมา เขากลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ ก้าวยาวๆ ขึ้นหน้า พลางกล่าวถามเสียงร้อนรน “สหายน้อย สําเร็จแล้วหรือ?”
ลั่วชิงอีแบมือ ก้าวเนิบๆ มาหาฮัวป๋า นางเหวี่ยงมือเบาๆ โยนขวดหยกใบหนึ่งให้ฮัวป๋า “อืม….”
แลเห็นขวดหยกปลิวมา ฮัวป๋าแทบจะใช้ทั้งมือและเท้ารับ
