เมียไม่ปรารถนา

เมียที่ไม่ต้องการ 1.2

จวนตีหนึ่งอีกไม่กี่นาที บานประตูห้องพักหมายเลข 2702 เปิดออกด้วยคีย์การ์ดที่อยู่ในมือคุณานนท์ เมื่อก้าวเข้ามาในห้องที่มีแสงสีส้มจากโคมไฟหัวเตียง เขามองไปยังร่างสตรีที่นอนหันหลังให้ตนด้วยแววตามุ่งร้าย เท้าใหญ่นำพาร่างสูงหนาที่เดินไม่ตรงทาง เซไปเซมาจากพิษสุราที่ดื่มไปอย่างหนัก

คุณานนท์เมา...

ใช่ เขาต้องการให้แอลกอฮอล์ดับความทุกข์ ความผิดหวัง ความเสียใจ และอาการเจ็บใจ แค้นฝังรากลึกให้หลุดออกไปใจบ้าง วันนี้เขากับครอบครัวเสียหน้าหนักมาก ต้องตกเป็นขี้ปากชาวบ้านที่ต้องนำเรื่องนี้ไปพูดคุยกันสนุกปาก คงไม่มีใครคิดว่า คนอย่างคุณานนท์จะถูกทิ้งกลางอากาศ ถูกทิ้งในวันสำคัญของชีวิตด้วย

ไม่แค้นก็แปลก แล้วความแค้นทั้งหมดก็กำลังไปลงที่เจ้าสาวที่ไม่ปรารถนา

“หลับสบายเลยนะ” เขาพูดเสียงต่ำ มองดวงหน้าหวานที่นอนหลับพริ้มบนเตียง “ตื่น!”

คุณานนท์ตะโกนเสียงดัง เขาไม่เพียงแค่ส่งเสียงเรียกเธอ มือใหญ่คว้าผ้าห่มแล้วเหวี่ยงมันไปกองบนพื้น และนั่นทำให้เขาเห็นเรือนร่างสาวมีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวพันกาย

เสียงอันแผดดัง ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศที่กระทบผิวกาย ส่งผลให้ลัลณ์ลนินตื่น เธอเอี้ยวตัวมาทางด้านหลังแล้วต้องสะดุ้งตัวลุกขึ้นนั่งเมื่อเห็นร่างสามียืนไม่มั่นคงนักริมเตียง

“พี่กล้า”

“แหม แต่งตัวรอให้ฉันมาเอาเธอเลยเหรอ รู้หน้าที่ดีนี่” น้ำเสียงติดอ้อแอ้ ทำให้เธอรู้ว่า เขากำลังเมา

“ไม่ใช่ค่ะ ไม่ชะ...ว้าย!” ลัลณ์ลนินยังไม่ทันพูดจบประโยค คุณานนท์ก็โถมร่างดันร่างเล็กให้นอนลงบนที่นอน โดยมีร่างเขาทาบทับ “พี่กล้าลุกคะ ลุก”

“ไม่ลุก” คุณานนท์ตอบเสียงดังฟังชัด “เธอลืมแล้วเหรอว่าเราแต่งงานกันแล้ว ไม่ใช่เรื่องแปลกนี่ที่เราจะมีอะไรกัน จริงไหม”

ใช่ เขาพูดถูก ไม่ใช่เรื่องแปลกถ้าการแต่งงานมาจากความรักและความเต็มใจของทั้งสองฝ่าย แต่นี่ไม่ใช่ งานวิวาห์ที่ทั้งเขาและเธอไม่ปรารถนาให้เกิดขึ้น เรื่องแบบนี้ก็ไม่น่าเกิดขึ้นเช่นกัน ยิ่งตอนนี้ด้วยแล้ว กลิ่นแอลกอฮอล์ที่ฟุ้งตามร่างหนา เป็นอีกสัญญาณหนึ่งให้รู้ถึงความไม่ปลอดภัย

“ไม่ค่ะ ไม่” ลัลณ์ลนินพูดด้วยความกลัว เธอกำลังกลัวคุณานนท์ ลางสังหรณ์บอกเธอว่า ตนเองกำลังไม่ปลอดภัย เธอดิ้นรนไปมา ดิ้นทั้งที่รู้ว่า หนีไม่พ้น

“ไม่อะไร เธอจะปฏิเสธฉันงั้นเหรอ” เขาถาม ก่อนยกยิ้มขึ้นมุมปาก “ถ้าเธอไม่ยอมฉันดีๆ ฉันจะล่าพี่สาวเธอ แล้วจัดการพี่สาวเธอให้สาสม รวมทั้งจัดการพ่อแม่ของเธอด้วย จัดการในแบบฉบับของฉัน”

“พี่กล้าจะทำอะไรพ่อกับแม่ลัลณ์เลยนะคะ พ่อกับแม่ไม่เกี่ยว”

ลัลณ์ลนินตกใจ เธอรู้ว่าเรื่องนี้บิดามารดามีส่วนผิด โดยเฉพาะมารดาที่นำเงินค่าสินสอดไปใช้จ่ายฟุ่มเฟือยหลายอย่าง โดยที่เธอห้ามปรามไม่ได้

“เธอรู้เต็มอกว่าเกี่ยว ยังจะมาปากดีอีก” เขาเคล้นเสียงต่ำ มองภรรยาไม่ปรารถนาของตนด้วยประกายตาเกลียดชัง “เธอต้องรับโทษแทนพ่อแม่และพี่สาวของเธอ ถ้าเธอไม่ยอม คนในครอบครัวเธอศพไม่สวยแน่ เธอก็รู้ว่า ฉันพูดจริงทำจริง”

แววตาเขาน่ากลัว น้ำเสียงเขาน่ากลัวกว่า มันบอกให้เธอรู้ว่า คุณานนท์พูดจริงทำจริง ยิ่งเรื่องที่พิมาลาทำไว้กับเขาด้วยแล้ว เป็นเรื่องที่ไม่น่าให้อภัย ใครโดนกระทำย่อมโกรธและแค้นเป็นธรรมดา คุณานนท์รักพิมาลามาก รักมากก็ต้องแค้นมาก

“เลือกเอา จะให้พ่อแม่และพี่เธอไม่ตายดีหรือว่าจะยอมฉัน” เขาถามเชิงขู่ รับรู้ถึงชัยชนะ ต่างกับลัลณ์ลนินที่มองเห็นความพ่ายแพ้มาแต่ไกล

“ถ้าลัลณ์ยอม พี่กล้าอย่าทำอะไรพ่อกับแม่และพี่พิมนะคะ” เธอต่อรอง

“มันขึ้นอยู่กับเธอ ว่าจะทำให้ฉันพอใจมากแค่ไหน ขึ้นอยู่กับเธอคนเดียว”

จบคำพูด ปากได้รูปของเขาก็กระแทกลงมาปิดทับกลีบปากรูปกระจับเต็มแรง แรงราวกับคุณานนท์ไม่กลัวว่าปากเธอจะช้ำหรือแตก เขาทำตามแรงโทสะที่โหมอยู่ในใจ บวกกับความเมาจากปริมาณแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไป รวมกันแล้วมันเกินจะฉุดรั้งให้เขาทะนุถนอมร่างอรชรใต้ร่าง ความโกรธกระตุ้นให้เขากระทำต่อเธออย่างป่าเถื่อน โหดเหี้ยม โดยที่ลัลณ์ลนินไม่มีความผิดในเรื่องนี้เลย

ปากเธอช้ำไปหมดแล้ว...ได้กลิ่นเลือดด้วย

นั่นคือความคิดของลัลณ์ลนิน ซึ่งมันก็จริง เขาไม่เพียงบดจูบริมฝีปากเธอด้วยความรุนแรง ไร้การปรานี ไม่สนใจว่าเธอจะเจ็บปวดมากแค่ไหน คุณานนท์ใช้ไรฟันกัดกลีบปากล่างเธอจนเลือดซิป ลัลณ์ลนินไม่มีโอกาสได้ร้องขอความเห็นใจ เพราะปากหนาที่ไม่หยุดจูบ ไม่หยุดกระแทกกระทั้นและไม่ผ่อนปรนความรุนแรงยังคงปิดปากตนไว้

ลัลณ์ลนินไม่คาดคิดว่าจูบแรกของตนจะทรมานหัวใจและความรู้สึกเช่นนี้เลย เธอเคยฝันไว้ว่า ในคืนวิวาห์ระหว่างตนกับคนรัก จะอวบอวลไปด้วยความสุข จุมพิตแรกที่ได้รับคือความซาบซ่านและอ่อนหวาน ทว่าในความเป็นจริง สิ่งที่ได้รับล้วนแต่ตรงกันข้าม น้ำตาจึงเป็นทางเดียวที่จะปลดปล่อยความรู้สึกให้บรรเทาลง น้ำตาอุ่นร้อนหยดไหลลงสู่หางตา

คุณานนท์กระทำต่อเมียที่ไม่ปรารถนาด้วยความกักขฬะ หยาบโลน มือใหญ่กอบกุมทรวงอกสาวผ่านชุดคลุมที่เธอสวมใส่ ออกแรงบีบจนเจ้าของดอกบัวเกิดความเจ็บ แต่ก็ต้องอดทนทุกการกระทำของเขา ดูเหมือนเขาจะไม่พอใจ อยากสัมผัสเนื้อแท้ของนมสาว คุณานนท์จึงจับสาปเสื้อคลุมให้ออกจากกัน ตะปบเต้าทรวงอวบ สัมผัสความใหญ่และนุ่มเด้ง ขยำและดึงสลับกับเคล้นหนักๆ ปากหนาก็จูบแบบไม่ลดน้ำหนัก รุนแรงเช่นเดิม จนหญิงสาวรู้สึกชาไปทั่วปาก

แม้ว่าจะได้กลิ่นคาวจากเลือดที่ไหลออกมามุมปากสาว และรับรู้รสชาติของมันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เนื่องจากปากของทั้งคู่ยังแนบติดกัน ทว่าคุณานนท์ก็ไม่ผ่อนน้ำหนักจุมพิต บดขยี้กลีบปากสวยจนบวมช้ำ เขาไม่สนใจว่าเธอจะเจ็บปวดมากแค่ไหน เธอเจ็บแค่กาย แต่เขากับครอบครัวเจ็บไปทั่วใจ เสียหน้ามากด้วย จึงเป็นที่มาของแรงโทสะที่ลงที่ตัวต้นเหตุไม่ได้ เขาจึงมาลงกับลัลณ์ลนินแทน

ขาสวยข้างหนึ่งถูกดันออกไปด้านข้างด้วยเข่าของคุณานนท์ ดอกไม้ที่ไร้ภมรหนุ่มเชยชมถูกมือใหญ่ตะปบ ลัลณ์ลนินตกใจ หัวใจเต้นถี่แรงเมื่อของสงวนถูกเขาเคล้นคลึงหนักมือ จนเธอรู้สึกเจ็บแต่ก็ต้องอดทนไม่กล้านำมือไปปัดมือใหญ่ให้พ้นจากจุดที่เกิดความเจ็บ

แต่แล้วความเจ็บก็เริ่มมีความรู้สึกบางอย่างเข้ามาแทรก นั่นคือความเสียวจากปากหนาที่ขยับมาครอบครองเม็ดบัว เขาใช้ทั้งปากและลิ้นโลมเลีย ในขณะที่มือใหญ่ตอนนี้ไม่ได้นวดเคล้นของสงวนสาว แต่เขาใช้นิ้วสองนิ้วสอดเข้าไปในรังผึ้งหลวงที่เริ่มมีน้ำหวานไหลริน

การกระทำของเขาไม่หยาบกระด้าง ไม่มีความรุนแรง ปากเขาค่อยๆ ดูดดึงยอดปทุมสีหวาน ใช้ปากลูบเบาๆ สลับกันทั้งซ้ายและขวา จากนั้นปล่อยให้ลิ้นทำหน้าที่โลมเลีย ช้าๆ แผ่วเบา ก่อนพลิ้วลิ้นโบกสะบัด

“อ๊า” เมื่อความเสียวเข้ามาร่วมด้วย จึงเกิดเสียงครางออกมาเบาๆ นิ้วมือคุณานนท์ขยับเข้าออก มันเริ่มคล่องตัวเพราะเวลานี้น้ำสวาทเริ่มถูกผลิตออกมาต่อเนื่องจากปากที่ไม่ละขากยอดถัน โดยมีลิ้นทำหน้าที่สะบัดเลีย ลัลณ์ลนินจึงรู้จักกับความเสียวซ่านในเกมกามเวลานี้เอง “อา...อ๊า”

ทว่า...แค่ช่วงเวลาสั้นๆ

เสมือนร่างลัลณ์ลนินที่กำลังล่องลอยบนท้องนภาถูกดึงลงสู่หุบเหว จากขาวกลายเป็นดำ เมื่อเขาเปลี่ยนความอ่อนโยนเป็นหยาบคาย ความนุ่มนวลจางหาย คุณานนท์กัดยอดบัวไม่แรงมากแต่ก็ให้เกิดความเจ็บ แล้วยังดูดปทุมถันแรงๆ กลืนทั้งปานสีอ่อน นิ้วมือใหญ่ที่ขยับสอดเพิ่มความเร็วและแรง กระแทกแต่ละครั้งโคนนิ้วกระทบกับปากถ้ำ ลัลณ์ลนินเจ็บจนต้องเปล่งเสียงระบายความรู้สึก

“โอ๊ย!” ลัลณ์ลนินร้องออกมาอย่างสุดจะกลั้นกับความเจ็บปวด ตัวเธอบิดไปมา และพยายามจะกระเถิบตัวหนีชายหนุ่มที่รุกรานให้ตนได้รับความปวดร้าวร่างกาย

“อย่าให้ฉันได้ยินเสียงเธอร้องว่าเจ็บ ถ้าฉันได้ยิน ฉันจะทำให้ครอบครัวเธอเจ็บปางตาย”

ได้ยินประโยคนี้ คนที่ไม่มีส่วนผิดในเรื่องที่เกิดขึ้นถึงกับกลั้นเสียงไว้สุดกำลัง ปล่อยให้ความเสียใจกลั่นเป็นน้ำตาที่อาบไหลลงสู่หางตา มือเรียวสวยทั้งสองข้างกำผ้าปูที่นอนแน่น ริมฝีปากเม้มเข้าหากั้น ส่วนคนที่ทำให้ลัลณ์ลนินเจ็บ คลี่ยิ้มสะใจ ก่อนลงมือลงทัณฑ์เธอในแบบฉบับของเขา

ในเมื่อเขาทุกข์ทรมานใจ ลัลณ์ลนินก็ต้องรับผิดชอบ เธอต้องเจ็บมากกว่าเขาหลายสิบหลายเท่า

วินาทีที่ลัลณ์ลนินหวาดกลัวก้าวเข้ามาใกล้ทุกขณะ ในความรู้สึกของเธอ ไม่ได้มีแค่ความเจ็บปวดเพียงอย่างเดียว มีความกลัวร่วมด้วย แค่ที่ตนเผชิญอยู่เวลานี้ถือว่าหนักหนาแล้ว เธอเจ็บทรวงอกทั้งสองข้างที่ไม่ได้เพียงแค่ถูกเขาขบกัด ขบเม้ม เต้าทรวงยังถูกเขาดูดจนเกิดรอยจ้ำแดงหลายจุด เป็นการดูดที่ลงน้ำหนักแรงด้วย ทว่าทุกความปวดร้าว ทุกการกระทำของเขา ลัลณ์ลนินต้องข่มความรู้สึกทั้งหลายทั้งมวลไว้ มิอาจเปล่งเสียงร้อง มีเพียงน้ำตารินไหล

ลัลณ์ลนินทรมานกายที่ลามไปถึงหัวใจ ทว่าคุณานนท์กลับทรมานอารมณ์ เขาปฏิเสธไม่ได้ว่า เรือนกายของสาวใต้ร่างกำลังทำให้ธาตุไฟภายในกายแตกซ่าน กลิ่นตัวเธอหอม หอมแบบเฉพาะบุคคลที่ปะปนมากับแป้งเด็ก

คุณานนท์หลับนอนกับผู้หญิงมานักต่อนัก การเสพสมด้วยท่าทางที่แทบจะเหมือนกัน จะต่างกันก็ตรงกลิ่นกายที่หอมต่างกันไป บางคนหอมจากน้ำหอมราคาแพงยี่ห้อชั้นนำของโลก หรือจากโลชั่นที่ยุคสมัยนี้มักมีส่วนผสมของดอกไม้และหัวน้ำหอม แต่ลัลณ์ลนินไม่ต้องมีตัวช่วย ตัวเธอหอมแบบธรรมชาติที่เขาไม่ได้สัมผัสมานาน กลิ่นที่ได้สัมผัสบวกกับผิวกายเนียนนุ่ม ได้เห็นยอดถันสีสวยงาม อารมณ์ทางเพศเขาพลุ่งพล่านอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน และไม่น่าเกิดขึ้นกับภรรยาที่ไม่ต้องการ ที่เขามอบความเกลียดชังให้

เจ้าบ่าวที่ตกอยู่ในอารมณ์โกรธผละจากร่างนวลอนงค์ เขาก้าวลงจากเตียงมายืนริมเตียง เพื่อจัดการกับเสื้อผ้าของตน ขณะที่ถอดอาภรณ์ สายตาคมกล้ามองเรือนร่างเปล่าเปลือยของเจ้าสาว เขายกมุมปากขึ้นข้างหนึ่ง แววตาสะใจกับรอยจ้ำแดงหลายจุดจากฝีมือตน

ลัลณ์ลนินรู้สึกโล่งที่ร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มที่ขึ้นชื่อว่าสามีถอยห่างร่างตน ซึ่งเธอก็พอจะเดาออกว่า เขาห่างไปด้วยเหตุผลใด เนื่องจากหางตาเธอมองเห็นเขาถอดเสื้อผ้า หญิงสาวรีบหันหนีภาพที่ทำให้หัวใจตัวเองเต้นถี่แรง ทั้งตื่นเต้นและกลัว เป็นความรู้สึกที่เธอไม่อาจหลีกหนี เป็นความรู้สึกที่ต้องทนเผชิญให้จบ จะเจ็บปวดรวดร้าวกายใจเท่าใดก็ต้องทน

ซึ่งมันไม่จบง่ายๆ

คุณานนท์ก้าวขึ้นมาบนเตียง เขาทำในเรื่องที่ลัลณ์ลนินไม่คาดคิดมาก่อน เขานั่งคร่อมตัวเธอตรงช่วงทรวงอก นำส่วนปลายแก่นกายใหญ่จดจ่อตรงปากของเธอ ลัลณ์ลนินตกใจ หลุบตามองสิ่งนั้น หัวใจเต้นระรัว ไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไรจากตน ก่อนขยับสายตามองหน้าเขา