พิมาลาทำหน้าเซ็งกะตาย ไว้อาลัยกับความหวังและความฝันที่ดูเหมือนว่า จะวิ่งหนีไปไกล ความรู้สึกนี้เกิดขึ้นเมื่อแสงชัยบอกกับตนว่า วรรณฤดียินยอมให้แสงชัยกับเธอแต่งงานกัน แต่ต้องมีข้อแม้อย่างหนึ่งว่า แสงชัยต้องเซ็นยกสมบัติทั้งหมดที่ตนครอบครองให้วรรณฤดี แสงชัยไม่ขัดข้องกับข้อแม้ของบุตรสาว เขายินยอมทุกอย่างขอเพียงวรรณฤดียอมให้ตนได้แต่งงานกับพิมาลา
ทันทีที่รู้ข้อแม้นี้ พิมาลาอยากจะกรีดร้องออกมาดังๆ ต้องทนเก็บกักความไม่พอใจเอาไว้ ปั้นหน้ายิ้ม พูดให้แสงชัยรู้ว่า เธอรักเขาจริง ไม่ได้หวังทรัพย์สมบัติของเขา แสงชัยดีใจที่ได้ยินคำนี้ กอดและหอมพิมาลาเป็นการใหญ่ พูดออกมาประโยคหนึ่งว่า ‘ดูคนไม่ผิด พิมไม่คิดปอกลอกเงินจากพี่’
“แล้วจะทำยังไงดีเนี่ย นังนิ่มดันฉลาด รู้ทันเราซะงั้น” พิมาลาพูดกับตัวเอง “แต่งงานกันไปก็ไม่ได้อะไร มีแต่จะเสีย ทิ้งตอนนี้ก็ไม่ได้อีก กลุ้มโว้ย”
ขณะท
