ทว่าช่วงเวลาเดียวกันนี้ เป็นไปตามเวลานัดที่วิชิตนัดท่านทรงกรชเอาไว้ ว่าจะพามนัสวีไปดินเนอร์กับท่าน แต่เพราะถูกพ่อเลี้ยงแสนลักษณ์ตัดหน้าไป ครั้นจะโทรไปบอกว่ายกเลิกนัดก็เกรงจะถูกด่า เผลอๆ ท่านทรงกรชอาจจะทำให้วิชิตหลุดจากหน้าที่การงานก็เป็นได้
ตอนนี้สี่ทุ่มกว่า วิชิตกับเมียจึงเดินทางไปพบท่านทรงกรชที่บ้าน เพื่อกราบขอโทษ
“อ้าว! วิชิต! นี่มันสี่ทุ่มกว่าแล้ว ทำไมเพิ่งมา รู้ไหมว่าผมรอตั้งนาน โทรศัพท์ติดต่อก็เงียบ” ทรงกรชบ่นทันทีเมื่อเห็นวิชิตเดินก้มตัวเข้ามาในบ้าน โดยมีลูกน้องของท่านทรงกรชพาเข้ามา
“สวัสดีครับท่าน / สวัสดีค่ะท่าน” ทั้งสองกล่าวทักทายพร้อมกับยกมือไหว้
“แล้ว ลูกสาวล่ะ สรุปว่ายังไง ให้ผมรอเก้ออย่างนั้นเหรอ” ท่านทรงกรชถามเสียงเรียบ
“คือยัยวี เอ่อ ผมจะมาส่งข่าวเรื่องนี้แหละครับ ไม่กล้าโทรมาบอกท่านเอง”
“ทำไม หนูวีทำไม” ท่านถามเสียงเข้มขึ้นไปอีก
“เอ่อ คือ ยัยวี” จะให้เขาโกหกอย่า
