กริ้ง! กริ้ง! กริ้ง! เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ระหว่างที่เธอกำลังเดินสำรวจห้องอีกรอบ แต่พอยกโทรศัพท์ขึ้นมาดู มันกลับแสดงชื่อคนโทรเข้าว่า... “สามี” ให้ตายเถอะ ใครเมมชื่อแบบนี้ไว้เนี่ย เธอเห็นแล้วก็ต้องตกใจ มือสั่นไม่กล้ารับ แต่ก็จำคำของคเชนทร์ได้ว่าให้รับทุกครั้ง และคิดว่าต้องเป็นพ่อเลี้ยงแน่ๆ
“โอ๊ยทำไงดี ต้องคุยเหรอเนี่ย” เธอถามตัวเอง ทั้งตกใจทั้งประหม่าทำตัวไม่ถูกจะเอาอย่างไรดี
กริ้ง! กริ้ง! กริ้ง! เสียงโทรศัพท์ยังคงดังอยู่ เธอก็ลุกลี้ลุกลนสิทีนี้
“อื้อ! โอ๊ย! ไม่รับได้ไหม ทำไมต้องกดดัน” ความเป็นเด็กน้อยเจอผู้ใหญ่ระดับนี้มันก็ต้องกลัวสิน่า
กริ้ง! กริ้ง! กริ้ง! เสียงโทรศัพท์ดังอีก หากไม่รับก็กลัวจะเกิดปัญหาสุดท้ายเธอจึงตัดสินใจกดรับสาย
“สะ สะ สวัสดีค่ะ” มนัสวีรับสายด้วยน้ำเสียงประหม่า สั่น แต่หวานหูคนฟังเหลือเกิน
“กว่าจะรับสายได้” คนปลายสายคล้ายจะตำหนิ แต่น้ำเสียงดูทุ้มนุ่มและอบอุ่นจังเ
