กายใหญ่ทิ้งตัวลงนอนตามแรงดึงของหญิงสาวที่เอนกายนอนไปก่อนหน้า พื้นไม้แข็งๆ ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะใช้ท่อนแขนตัวเองต่างหมอนให้เธอนอนหนุน ลานนาจ้องหน้าเขาด้วยสายตาปรือหวาน ใบหน้ามีรอยยิ้มประดับเมื่อเห็นว่าใบหน้าคร้ามของติยคุณอยู่ใกล้เพียงคืบ
“มองใกล้ๆ แบบนี้ คุณติหล่อจังเลยค่ะ”
“...”
“นาดีใจนะที่มีพี่ชายหล่อขนาดนี้”
ขี้อ้อนแล้วยังปากหวาน...
ติยคุณเผลอคิดในใจ เขาเผลอยิ้มออกมาเล็กๆ ด้วย แต่พอรู้ตัวก็รีบปั้นหน้าขรึม
“ใครพี่เธอ?”
“ก็...คุณติไง”
“ฉันไม่ใช่พี่เธอ เราไม่ใช่พี่น้องกัน”
“แล้วเราเป็นอะไรกันเหรอคะ” รอยยิ้มบนใบหน้าของหญิงสาวหายวับไปทันตา
“เราเป็นแค่...”
ติยคุณก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าเป็นอะไร จะบอกว่าเป็นครอบครัวเดียวกัน เขาก็ยังไม่รู้สึกอย่างนั้น อีกอย่าง เขาไม่อยากพูดออกไปด้วย เพราะหากพูดออกไป เท่ากับว่าเขานับเธอเป็นน้องสาว แล้วสิ่งที่ชวนปั่นป่วนอยู่ในอกจะทำให้เขาไม่สามารถข้ามเ
