Rrrrr! Rrrr!
เขาเกือบจะวิ่งตามขึ้นไปอยู่แล้วถ้าหากว่าไม่มีเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์แทรกเข้ามากวนเสียก่อน เขาจำต้องคว้าเอาโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกงมาดูหน้าจอ เผื่อว่าเป็นพ่อที่ติดต่อมาหลังจากติดต่อไม่ได้มาร่วมสองสัปดาห์ ทว่าเขาต้องย่นคิ้วเมื่อเห็นว่าเบอร์ที่โทรเข้ามานั้นเป็นเบอร์ที่ไม่ได้บันทึกไว้
“สวัสดีครับ”
ชายหนุ่มตัดสินใจรับสาย ก่อนจะมีเสียงไม่คุ้นหูดังสวนขึ้น
[สวัสดีค่ะ ใช่เบอร์ของติยคุณไหมคะ]
“ครับ เบอร์ผมเอง ไม่ทราบว่านั่นใครครับ”
[ติ! จำเราได้ไหม!?]
ติยคุณย่นคิ้วทันควัน “ใครครับ”
ใครจะไปจำได้กันล่ะ เขาไม่ได้รู้จักใครที่ไทยหลังจากย้ายไปลอนดอน แล้วมาถามเขาอย่างนี้ เขาจะไปรู้ได้อย่างไร
[เราเอง ถ้าเราบอกชื่อไป เรามั่นใจว่าติต้องจำได้แน่]
ติยคุณนิ่งงันหลังจากได้ยินชื่อของอีกฝ่าย
“เธอ...”
[จำเราแล้วได้ใช่ไหม ดีใจที่ติกลับมานะ]
จำได้สิ จำได้เป็นอย่างดีเลยล่ะ
ไม่รู้ทำไมลา
