ครืด ครืด ครืด
“พายุมีอะไร” เสียงหวานกอดรับสายของพายุช่วงดึกของวัน เธอกำลังนั่งอยู่ซีรี่ย์อยู่อย่างสบายใจบนเตียงนอนนุ่ม ๆ ของตัวเอง
เนื่องจากวันพรุ่งนี้คือวันหยุดสุดสัปดาห์ของเธอเพื่อเตรียมตัวออกฝึกงานในวันจันทร์ที่ใกล้จะถึงนี่
“พรุ่งนี้?”
“จะไปไหนอีก”
“9 โมง” ตะวันเริ่มรู้ใจและเข้าใจว่าพายุกำลังจะสื่ออะไรออกมา เพราะเธอต้องเรียนรู้ที่จะอยู่กับเขาอีกหลายเดือนกว่าจะหมดสัญญาทาสที่ตกลงกันเอาไว้
“มันชะ...” ยังไม่ทันที่ตะวันจะพูดจบพายุก็ชิงตัวสายไปไม่ทันให้เธอได้ปฎิเสธแต่อย่างใด ใบหน้าสวยเริ่มมึนตึงกับคนเอาแต่ใจอย่างพายุ ที่มักจะสั่งเธอทำอะไรโดยไม่แม้แต่จะถามความสมัครใจจากเธอ
“วันหยุดของฉัน” ใบหน้าสวยมุดหน้าลงบนหมอน เธอกรี๊ดออกมาด้วยความคับแค้นใจ กำปั้นเล็ก ๆ ทุบลงบนเตียงด้วยความโมโหและยิ่งโมโหมากเมื่อคนอย่างเธอไม่สามารถทำอะไรพายุได้เลยสักนิด
“จะไปไหนแต่เช้า” เช้าวันรุ่งขึ้นพายุขับรถมารั
