“เอาหน่า นายอย่าทำหน้าอาฆาตแค้นใส่ฉันแบบนี้สิ” ตะวันและพายุนั่งอยู่ร้านอาหารตามสั่งธรรมดาข้างทางโดยมีสายตาของพายุยังคงมองเธอด้วยสายตาแค้นเคือง
“.........”
“รู้ไหมว่ามันน่ากลัว!!”
“เวอร์”
“นายรู้ตัวไหม ว่าถ้านายนิ่งนายคือคนที่น่ากลัวคนหนึ่งเลยแหละ” ตะวันพูดด้วยใบหน้าจริงจัง เพราะเธอคิดว่าพายุสามารถแสดงความรู้สึกของตัวเองออกมาได้มากกว่านี้แต่เพียงแค่เขาไม่รู้ว่าจะแสดงออกมายังไงแค่นั้นเอง
“จะพยายาม”
“นี่นายแคร์ฉัน?”
“คิดไปเอง”
“อ๋อ คงเป็นแบบนั้น” ใบหน้าครุ่นคิดของตะวันเมื่อได้ยินประโยคของพายุ ทำให้คิ้วขมวดกันเป็นปม
“เลิกคิด”
“ข้าวมาพอดี ร้านนี้อร่อยนะ” ตะวันหยิบช้อนให้กับพายุพร้อมกับใช้กระดาษทิชชู่เช็ดให้เขา เพราะดูจากลักษณะท่าทางของเขาคงไม่เคยทานร้านแบบนี้มาก่อน
“ช้อนค่ะ รับรองว่าสะอาดหมดจดปะปนเชื้อโรคนิดหน่อย ให้ลำไส้แข็งแรง” มุกของตะวันทำให้พายุยักยิ้มมุมปากแค่แวบเดียวเท่านั้น
