08 : 45 นาฬิกา
ธราทิปเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะอาหารด้วยสภาพที่อิดโรย เช้านี้เขารู้สึกพะอืดพะอมอย่างไรก็ไม่รู้ และไม่เพียงแต่พะอืดพะอมเท่านั้น แต่เขายังรู้สึกอยากทานของเปรี้ยวขึ้นมาด้วย ตั้งแต่จำความได้ เขาไม่เคยชอบทานผลไม้รสเปรี้ยวเลยสักครั้ง หากแต่เช้านี้เขากลับรู้สึกอยากทานจนน้ำลายสอ
คุณธนบดีเลิกคิ้ว หรี่ตามองสภาพบุตรชายคนโต เมื่อเห็นสภาพหมดเรี่ยวหมดเรี่ยวของบุตรชาย จะว่าเมื่อคืนนอนดึกก็คงไม่ใช่ หรือออกไปดื่มเหล้ากับเพื่อนๆ ก็เปล่า?
“เป็นอะไรหรือเปล่าเจ้าหนึ่ง หรือแกไม่สบาย...”
“เปล่าครับ ผมสบายดี เพียงแต่ผมรู้สึกพะอืดพะอมนิดหน่อยนะครับ”
“นอนไม่พอหรือเปล่าเจ้าหนึ่ง” คุณธนบดีถามต่ออย่างสงสัย
“ไม่ครับ เมื่อคืนผมเข้านอนเร็วไปด้วยซ้ำหรือเพราะผมนอนมากไป”
ธราทิปเงยหน้าขึ้นมาบอกบิดาด้วยท่าทางอ่อนแรง เช้านี้เขารู้สึกทรมานร่างกายอย่างบอกไม่ถูก ใจก็หวิวๆ อย่างไรชอบกล เห็นอะไรก็รู้สึกขวางหูขวาง
