ภายในคฤหาสน์ร้อยตะวัน...
เหลียงเหว่ยโกรธจนแทบอยากจะเดินเข้าไปบีบคอเปรมมิกาให้ตายคามือ อุตส่าห์สั่งเอาไว้แล้วว่าอย่าทำอะไรเกินตัว แล้วดูสิยัยผู้หญิงอารมณ์ร้ายคนนี้ยอมฟังเขาที่ไหน? เผลอทีไรเป็นได้เรื่องตลอด
คนที่ถูกตำหนิทำหน้าบูด นั่งกอดอกเม้มปากแน่น ถึงเธอจะเป็นผู้หญิงท้องแก่ใกล้คลอด ก็ใช่ว่าจะทำอะไรเองไม่ได้ แค่เดินออกมาจากห้องโดยไม่มีสาวใช้คอยติดตามแค่นี้ ที่สำคัญเธอไม่ใช่นักโทษของเขา แต่เธอเป็นเจ้าของคฤหาสน์หลังนี้
“ที่ผมพูดเพราะผมเป็นห่วงคุณ”
เหวียงเหว่ยบอกอย่างยอมแพ้ เดินมานั่งที่โซฟา ในใจก็พลันคิดวูบหนึ่งว่าผู้หญิงคนนี้ไม่เพียงแต่ร้ายลึก แต่ยังเอาแต่ใจอย่างร้ายกาจ เขาชักอยากรู้ขึ้นมาแล้วว่าเวลาเธออยู่กับชายคนรัก จะใช้นิสัยแบบนี้บ้างไหม?
“ฉันรู้ว่าคุณเป็นห่วงฉัน แต่เรื่องแค่นี้ไม่จำเป็นต้องโวยวายเลย”
เปรมมิกาปรับโทนเสียงให้อ่อนลง เมื่อคนเจ้าระเบียบยอมอ่อนข้อให้ เธอไม่ได้อยากง
