หวานใจเฮีย

6

พวกเขาเข้ามาเอง พี่ก็ไม่รู้จะทำยังไง นอกจากไม่เคยไปใส่ใจ”

“แต่พลอยเห็นพี่มีผู้หญิงล้อมหน้าล้อมหลัง”

“แอบเห็นด้วยเหรอ นึกว่าจะไม่สนใจเสียอีก” เขายอมให้ผู้หญิงล้อมหน้าล้อมหลังเพราะอยากให้เธอหึง แต่เขาไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนนอกจากเธอ

“ไม่ได้แอบเห็นค่ะ แต่พี่เจตน์น่ะคนดังของมหาวิทยาลัยนะคะ ชิ!” เธอทำปากยื่นเล็กน้อย

“พลอยหมั้นกับพี่ตั้งหลายปี น่าจะรู้ว่าพี่ไม่เคยจริงจังกับใคร” เขาเป็นผู้ชาย ยอมรับว่ามีเรื่องอย่างว่าบ้าง เขามีเงิน หน้าตาดีมีผู้หญิงเข้าหามากมาย แต่เขาไม่เคยรักใคร ไม่เคยยกย่องใคร ไม่เคยคบกับใคร ก็แค่ซื้อกินปลดปล่อยอารมณ์ทางเพศตามประสาผู้ชายทั่วไป และป้องกันอย่างดี เน้นสะอาด ผู้หญิงในมหาวิทยาลัยที่มาอ่อย สวยแค่ไหนเขาก็ไม่กระโดดเข้าไปยุ่ง ยิ่งถ้าจะมาจับ มาผูกพันเขายิ่งไม่ยุ่งเด็ดขาด นอกจากพวกเธอจะทำอาชีพอื่นแอบแฝงมาในคราบนักศึกษา

เขาเข้าใจไม่เคยคิดดูถูก ทุกคนต้องเอาตัวรอด ต้องกินต้องเรียนหนังสือ ครอบครัวของเขาก็ทำธุรกิจสีเทา ๆ ไม่ได้ขาวสะอาดอะไร

“พี่ไม่เคยล่วงเกินพลอยถ้าพลอยไม่ยอม แต่ถ้าพลอยยอมพี่ พี่จะไม่แตะผู้หญิงคนอื่นอีกเลยตลอดชีวิต” เป็นข้อตกลงที่เคยคุยกันตอนที่เธอแตกเนื้อสาว แต่เธอไม่เคยคิดยอมเขา

“พลอย...” เธออึกอัก

“พลอยไม่ยอมพี่ก็ไม่บังคับ พลอยก็รู้ว่าพี่รักพลอย” เขาไม่เคยคิดบังคับหรือข่มเหงคู่หมั้นของตัวเอง มีแค่แอบกอดหอมเธอแล้วก็ต้องหักห้ามใจ เมื่อคืนแค่นอนกอดก็ดีแค่ไหนแล้ว

ด้วยอำนาจเงิน ด้วยฐานะ ด้วยหน้าตาทุกอย่างที่เพียบพร้อมของเขา เขาอยากพาเธอขึ้นเตียงแค่พลิกฝ่ามือ เธอก็เหมือนลูกไก่อยู่ในกำมือ เขาจะทำอะไรกับเธอก็ได้ เธอไร้ญาติขาดมิตร ตัวคนเดียว แถมยังเป็นผู้หญิงอีก แต่ที่เขาไม่ทำเพราะเขารักเธอ

แม้เขาจะไม่ใช่คนดี เถื่อนทรามไปบ้างในบางครั้ง แต่เป็นกับคนอื่นเท่านั้น กับพลอยไพลินเขารักเธอ อยากทะนุถนอมเธอให้ดีที่สุด เขาไม่เคยทำไม่ดีกับเธอ

“ขอบคุณนะคะที่ไม่บังคับพลอย” เธอมองสบตาเขาก่อนจะกล่าวขอบคุณเขาจากใจ

หัวใจไม่รักดีของเธอบอกว่ามันรักเขามากมายเหลือเกิน เขาเองก็คงรู้แล้วว่าเธอไม่เคยเกลียดเขาเลย

“จำเอาไว้ว่าพี่จะปกป้องพลอย จะมีพลอยคนเดียวไปตลอดชีวิตของพี่ พี่จะไม่ทำให้พลอยต้องเสียใจเหมือนพ่อของพลอยเด็ดขาด” เขาจุมพิตหลังมือของเธอ

“พลอยเชื่อใจพี่เจตน์ได้ใช่ไหมคะ” พลอยไพลินเอ่ยถาม

“พี่อยากให้พลอยดูการกระทำของพี่ พลอยเคยพูดกับพี่ว่าการกระทำสำคัญกว่าคำพูด” เขาก็ไม่ใช่คนดีนัก แต่เขารักใครรักจริง จะไม่มีวันทำให้ผู้หญิงคนนั้นต้องเสียใจ น้ำตาเช็ดหัวเข่าเด็ดขาด เสียงโทรศัพท์มือถือที่ดังขึ้น ทำให้ทั้งสองต้องชะงักและผละออกจากกัน

“ค่ะพี่กรณ์ ได้สิคะ ตอนกลางวันเจอกันนะคะ”

“ใคร” เสียงเข้มของเจตน์ทำให้พลอยไพลินสะดุ้ง สีหน้าของเขาถมึงทึงเหมือนกำลังไม่พอใจ เรื่องความขี้หึงของเขาเธอรู้ดี รู้ดีพอ ๆ กับว่าเขาไม่ชอบให้ผู้ชายคนไหนมาเข้าใกล้เธอ

เธอแต่งตัวเชย ๆ ใส่แว่นตาหนาเตอะเขายิ่งชอบ เพราะเขาไม่ปรารถนาให้ผู้ชายคนใดมาจีบเธอ ใครมาวอแวได้ถูกเขาจัดการจนเละเป็นโจ๊ก ด้วยอำนาจเงินและนิสัยของเจตน์ ไม่มีใครในมหาวิทยาลัยกล้ายุ่ง แม้แต่อาจารย์ยังเกรงใจเขา เกรงใจแต่ไม่ใช่กลัว ที่จริงความเกรงใจกับความกลัวก็แค่เส้นบาง ๆ

“พี่กรณ์น่ะค่ะ เขามาจ้างให้พลอยทำรายงานให้”

“ไอ้กรณ์ไหน”

“พี่กรณ์คณะวิศวะไงคะ ที่อยู่ปีสี่” อีกเทอมนึงก็เรียนจบ เขาอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเจตน์

“อย่าไปยุ่งกับหมอนี่เลย”

“ทำไมคะ”

“บ้านมันทำธุรกิจสีเทาแล้วก็ผิดกฎหมาย”

“บ้านพี่เจตน์ก็ทำธุรกิจสีเทานี่คะ” เธอไม่ได้ตั้งใจจะสวนกลับ แต่นั่นทำให้เจตน์เองก็อึ้งไป

“แต่มันไม่เหมือนกัน”

“ไม่เหมือนกันยังไงคะ พ่อพี่มาเปิดร้านเหล้าใกล้มหาวิทยาลัย แต่พี่กรณ์ไม่ได้ทำนะคะ”

“นี่เธอเข้าข้างมัน” สิ่งที่เธอพูด มันคือเรื่องจริง และเขาก็ปฏิเสธไม่ได้ แต่ร้านเหล้าก็ไม่ได้ใกล้มหาวิทยาลัยขนาดนั้น เพราะตามกฎหมายนั้นมันก็ต้องมีข้อกำหนดและระยะห่างอะไรกันอยู่พอสมควร

“พลอยเปล่านะคะ ถ้าทำให้พี่เจตน์คิดแบบนั้น พลอยก็ต้องขอโทษด้วย แต่พี่กรเป็นลูกค้าที่จ้างพลอยทำรายงาน พลอยคงจะเลิกยุ่งกับเขาไม่ได้หรอกค่ะ”

“เงินที่ให้ไปไม่พอใช้หรือไง ถึงได้เที่ยวไปรับจ้างทำงานงก ๆ เหมือนว่าที่ผัวตัวเองเป็นยาจกปล่อยให้คู่หมั้นตัวเองอดอยาก ไม่มีปัญญาเลี้ยง” เขารู้สึกเสียหน้าพอสมควรที่พลอยไพลินทำแบบนี้

“พี่ก็รู้ว่าพลอยไม่ชอบงอมืองอเท้า พลอยไม่ชอบให้ใครมาเลี้ยง และเงินที่พี่เจตน์ให้มา พลอยจะทำงานชดใช้ให้ค่ะ” เธอหยิ่งในศักดิ์ศรี ยายสอนมาว่าคนเราเกิดมาก็ต้องทำงาน ต้องพึ่งพิงตัวเองให้ได้ จะเอาแต่หวังพึ่งคนอื่นมันไม่ได้

ยายสอนเธอให้ทำทุกอย่างเป็น ดูแลตัวเองแต่เด็ก ยายเคยบอกว่าหากยายต้องจากโลกนี้ไป เธอก็จะอยู่ได้โดยที่ไม่มียาย

ยายไม่ขี้บ่นเหมือนคนแก่ทั่วไป ยายพูดแต่สิ่งที่ดี ๆ สอนแต่สิ่งที่ดี ๆ และทำทุกอย่างให้เธอดู ยายเป็นตัวอย่างที่ดีให้เธอตั้งแต่เด็ก

เธอทำอาหารเป็นตั้งแต่หกขวบ หุงข้าว ทำกับข้าว กวาดบ้าน ถูบ้าน ขัดห้องน้ำ ซักผ้า รีดผ้า ทุกอย่างที่เป็นทักษะพื้นฐานชีวิตเธอทำได้หมดเพราะทำตามยาย โตขึ้นจึงพึ่งพิงตัวเองได้ เมื่อไม่มีใคร ต้องอยู่ตัวคนเดียว

ยายสอนให้รู้จักเก็บเงินทองเอาไว้ใช้จ่ายในยามฉุกเฉิน เธอมีกระปุกออมสินใบโตที่คุณยายทำให้เองไม่ต้องไปหาซื้อ เอาไว้หยอดเงินในกระปุก และนำไปฝากธนาคารเอาไว้ พอโตขึ้นเธอจึงรู้จักเก็บเงิน แยกเงินเป็นสัดส่วนเอาไว้ใช้จ่ายในชีวิตประจำวันและเอาไว้ใช้จ่ายในยามฉุกเฉิน

เธอมองคุณยายใช้ชีวิตอย่างไม่ประมาทด้วยสายตาที่ชื่นชม คุณยายไม่ได้มีรายได้มากมายอะไร ท่านอาศัยขายพืชผักปลอดสารพิษในสวน แต่ท่านมีบ้านที่ดีอยู่ มีที่ดินปลูกของกินทุกอย่างที่กินได้ พอได้เงินมาท่านจะแบ่งแยกเงินโดยการทำบัญชีรายรับรายจ่ายเอาไว้

เธอเห็นคุณยายแยกเงินเอาไว้เป็นส่วนๆ นำไปออมเอาไว้ เก็บไว้ใช้ในยามจำเป็น เราต้องออมเงินเอาไว้ทุกครั้งที่มีรายได้ มากน้อยไม่เป็นไร เวลาต้องการใช้เงินจะได้ดึงเงินส่วนนั้นมาใช้ ตั้งแต่จำความได้ คุณยายไม่เคยไม่มีเงิน ไม่เคยไปหยิบยืมขอเงินใคร ไม่เคยอดอยากเพราะคุณยายจะปลูกของกินทุกอย่างที่กินได้ พืชผักสวนครัวกว่าห้าสิบชนิด