ย้ายมาอยู่ด้วยกันซะเลย
1045 คำ
“แวว แวว แวว” ท่องธาราตะโกนเรียกแม่บ้าน
“ขาคุณโต๋”
“ไข่ตุ๋นล่ะ” เขาบอกไว้ว่าวันนี้จะผ่านเส้นรัชดา ให้เธอติดรถไปกับเขา แต่พอแต่งตัวเดินออกมารอหญิงสาวสักพักก็ยังไม่เห็นเธอ จึงเดินไปดูที่โรงจอดรถ ปรากฏว่ารถของเธอหายไปแล้ว
“น้องตุ๋นขับรถไปทำงานเองแล้วค่ะ เห็นบอกว่ากลัวเลต คุณโต๋คงยุ่งๆ กับน้องมันนี่ก็เลยไปเอง”
“เฮ้อ” อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความหนักใจ “เตรียมอาหารเช้าให้อิงค์ด้วยนะแวว ฉันไปทำงานก่อน” เขาเดินหน้าเครียดออกจากบ้าน แววส่ายหน้าน้อยๆ ขณะมองตามหลัง ได้แต่คิดว่าเจ้านายเรียนผูกก็ต้องเรียนแก้เอง แต่ทั้งสองไม่รู้เลยว่าข้ามฟ้าจะไม่กลับมาที่บ้านหลังนี้อีก
*********
กลับมาที่ปัจจุบัน
ท่องธาราเดินไปดูถุงกับข้าวของข้ามฟ้าที่เหลืออีกสองถุง ในนั้นมีแกงเลียงหัวปลีแบบที่เขาเททิ้งอีกถุง ส่วนอีกถุงเป็นผัดดอกกุยช่ายใส่ตับ ผักที่เธอเคยบ่นว่าไม่ชอบบ้าง เหม็นบ้าง แต่ก็ฝืนกินมันเพื่อลูก ดูจากปฏิกิริยาแล้ววันนี้เธอคงกินข้าวไม่ลงแล้ว เขาจึงเก็บกับข้าวใส่ตู้เย็น ถือโอกาสสำรวจว่ามีเสบียงอะไรบ้าง พบไข่สด ปลาทอดแร็ปไว้อย่างดี โยเกิร์ต ผลไม้อีกสองสามอย่าง และน้ำสีน้ำตาลใสๆ สองถุง ดมดูแล้วมีกลิ่นขิง น่าจะเป็นน้ำขิง ไม่มีพวกช็อกโกแลตหรือขนมหวานที่เธอชอบกิน
ท่องธาราหยิบน้ำขิงออกมาเทใส่แก้วอุ่นในไมโครเวฟ แล้วเดินไปที่ห้องของเธอ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ไข่ตุ๋น อาอุ่นน้ำขิงมาให้”
เขาบิดลูกบิดประตูเมื่อคนข้างในยังเงียบ แต่ติดล็อก
“ไข่ตุ๋น เปิดประตูให้อาหน่อยสิคะ”
“...”
“ไข่ตุ๋น กินอะไรสักหน่อยสิ”
ข้ามฟ้าได้ยินทั้งเสียงเคาะประตู และได้ยินเสียงของเขา แต่ก็ไม่ลุกไปเปิดประตู เธอหยิบนม UHT กล่องที่สองเดินมานั่งที่โต๊ะทำงานปลายเตียง ขยับเมาส์ เปิดหนังสือนิยายภาษาอังกฤษแปลต่อ นิยายเล่มนี้เธอใช้เวลานานเกินไป เธอรับงานมาก่อนคลอดสองเดือน พอกลับจากคลอดเธอก็ต้องเลี้ยงลูกเป็นหลัก โชคดีหน่อยที่ทารกวัยหนึ่งเดือนนอนเยอะ แต่ช่วงกลางคืนพอเคลิ้มหลับ เจ้าตัวเล็กก็โยเยจะกินนม เธอเกรงใจสำนักพิมพ์เพราะเลื่อนส่งงานมาหลายรอบแล้ว ทั้งที่หนังสือก็ไม่ได้หนาอะไร ที่สำคัญตอนนี้งานแปลคืองานที่ทำรายได้ให้เธอเพียงอย่างเดียว เธอจึงตั้งใจจะส่งให้ทันตามวันนัดที่ขอเลื่อนครั้งล่าสุด ซึ่งก็คือสัปดาห์หน้า
เสียงเคาะประตูและเสียงของท่องธารายังคงดังมาเป็นระยะ สมาธิที่ไม่ค่อยมีอยู่แล้วจึงไม่เหลือหลอ
“แอะ แอะ” เสียงอินโทรของลูกชายเริ่มมา ก่อนจะเป็นเสียง “อุแว้ อุแว้ แอ๊”
ข้ามฟ้าทิ้งงาน แล้วผุดลุกไปหาลูก
ท่องธาราได้ยินเสียงร้องไห้ ตามด้วยไถเก้าอี้ดังครืด นึกดีใจที่เธอใจอ่อนยอมเปิดประตู คอยแล้วคอยเล่า ประตูก็ยังปิดสนิท ใจหนุ่มร้อนรุ่มเข้าไปใหญ่ เป็นห่วงลูกว่าไข้จะขึ้น แล้วก็อยากง้อแม่ของลูกใจจะขาด แต่เธอไม่ยอมเปิดประตูให้เขา
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ลูกตัวร้อนหรือเปล่า อาไปผสมน้ำอุ่นให้นะ” เขาแนบปากพูดที่ช่องประตู รอสักครู่ไม่มีเสียงตอบ เขาจึงไปเตรียมน้ำอุ่นรอไว้ก่อน
ข้ามฟ้าได้ยินเสียงเขาเคาะประตูอีกครั้งเมื่อน้ำอุ่นพร้อม แต่เจ้าตัวเล็กแค่หิวนม ปากเล็กๆ กำลังดูดนมของเธอเอาเป็นเอาตาย ต๊อบหรือเด็กชายชลธี เกิดมาด้วยน้ำหนักเพียง 2.6 กิโลกรัม แต่สุขภาพร่างกายสมบูรณ์แข็งแรงดี กินนมเก่ง จนตอนนี้ตัวเริ่มอวบอ้วนขึ้น ผิวขาวอมชมพู ตากลมสีน้ำตาลไหม้ จมูกโด่งตั้งแต่เกิด ข้ามฟ้าพยายามมองว่าลูกหน้าเหมือนตัวเอง แต่ก็ไม่สามารถค้านความจริงที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าได้
มันนี่ก็หน้าเหมือนพ่อ
ต๊อบก็หน้าเหมือนพ่อ
ข้ามฟ้าเขี่ยแก้มนิ่มกระตุ้นให้ลูกชายที่หลับคาอกดูดนมต่อ เจ้าหนูดูดอีกแค่สองสามครั้งก็หลับไปอีก เธอจึงจับลูกนั่งลูบหลังไล่ลม เสร็จแล้วก็พาเจ้าตัวเล็กเข้านอน ก่อนจะเดินมานั่งทำงานต่อ เสียงด้านนอกเงียบไปแล้ว เขาอาจจะกลับไปแล้วก็ได้
และเหมือนเช่นทุกคืน เจ้าตัวเล็กหิวบ่อย บางครั้งก็ร้องเพราะไม่สบายตัว คุณแม่มือใหม่ต้องวางมือจากงานมาให้นม เปลี่ยนแพมเพิร์ส ก่อนจะไปทำงานต่อ เป็นเช่นนี้จนเกือบเช้า เมื่อสมองไม่แล่น เธอจึงหลับไปพร้อมกับลูกในการให้นมช่วงเช้ามืด
…………………
สายวันรุ่งขึ้น ข้ามฟ้าอุ้มลูกออกมานอกห้องนอน ถุงข้าวของที่ระเกะระกะหายไป บ้านของเธอถูกจัดใหม่จนน่าอยู่ มีอุปกรณ์อำนวยความสะดวกสำหรับทารกวางอย่างเป็นระเบียบ เธออุ้มลูกเดินเข้าไปในห้องนอนข้างๆ ที่ใช้เก็บของ เดินถอยหลังลากเปลออกมาไว้ข้างโซฟามุมประจำ พลันเหลือบไปเห็นท่องธารานอนตะแคงหันหลังอยู่บนโซฟา เขายังคงอยู่ในชุดเดิม ถ้าเขาจัดบ้านขนาดนี้ แสดงว่าคงจะเพิ่งนอน เธอจึงเดินให้เงียบที่สุด ค่อยๆ วางลูกชายลงในเปลเบาๆ
“อุ๊ย!” ข้ามฟ้าอุทานเมื่อถูกสวมกอดจากด้านหลัง
“ไข่ตุ๋น อาขอโทษ ไข่ตุ๋นไม่โกรธอานะคะ” ท่องธาราซุกไซ้ซอกคอหญิงสาวอย่างรู้สึกผิด
“ปล่อย! ปล่อยค่ะ”
ข้ามฟ้าแกะมือหนาที่รัดอยู่ตรงหน้าท้อง นอกจากไม่สำเร็จแล้วยังโดนช้อนตัวขึ้นอุ้ม เธอตีขาดิ้นรนจะให้เขาปล่อย แต่ก็ไม่สำเร็จจนกระทั่งแผ่นหลังบางแนบไปกับโซฟา ท่องธารานั่งลงบนพื้น แขนยังกอดเธอไว้ไม่ปล่อย
- ผู้เขียน
