Chapter 6 เจ็บกว่าคือฉัน (2)
1104 คำ
Chapter 6 เจ็บกว่าคือฉัน (2)
เหมือนเขาจะกังขาจึงคาดคั้นเอาให้ได้ มองไปยังร่างบนเตียงก่อนเมินหนี ถอนหายใจยาวอย่างกลัดกลุ้ม ตอนนี้ความคิดเตลิดไปไกล เขาอดคิดไม่ได้ว่าตอนเมานั้นทำอะไรบ้า ๆ ลงไปบ้าง
เขากลัวเรื่องความสัมพันธ์แสนลึกซึ้ง คิดต่อไปว่าถ้ามันเกิดขึ้นแล้วบังเอิญพลาดทำหล่อนท้อง เมื่อท้องก็ต้องรับผิดชอบด้วยการแต่งงาน เมื่อคิดมาถึงตรงนี้เขาแทบบ้า และเขาจะปล่อยให้เป็นแบบนั้นไม่ได้ เขาไม่ได้รักนันท์ภัสสร ไม่เลยสักนิดเดียว
ถ้าเป็นเช่นนั้นแล้วภัคภัสสรจะอยู่อย่างไร ยามนี้เขาแคร์ความรู้สึกหล่อนเหลือเกิน
"ถามตรง ๆ นะปลายฟ้า เมื่อคืนเรา...เรามีอะไรกันมั้ย!"
นันท์ภัสสรนั่งนิ่งเก็บท่าที อารมณ์บางอย่างทำให้นึกอยากปั่นให้เขาหัวหมุนเล่น ๆ
"ทำไมพี่เสือถึงคิดแบบนั้นคะ"
"ก็...นอนด้วยกันทั้งคืนแบบนี้ ร้อยทั้งร้อย..."
"ทำไมคะ?"
"ไม่น่ารอด!"
นั่นแสดงว่าเขามีนิสัยแบบนั้น ใครมาถวายตัวถึงเตียงก็คงกินไม่เลือก หากเมื่อคืนเขาเมาไม่มากและหล่อนเป็นคนอื่น ก็คงจะเกิดละครฉากอีโรติกในห้องนี้อย่างไม่ต้องสงสัย
นันท์ภัสสรมองหน้าคนที่ยืนรอคำตอบอย่างไม่เข้าใจ ไม่รู้เขาคิดอะไรกันแน่ ยอมรับว่าตลอดสิบกว่าปีมานี้ยังรู้จักคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่ชายได้ไม่ดีพอ
หากแต่แววตาและสีหน้าของคนบนเตียง เริ่มทำให้ธามไทใจคอไม่ดี
"อย่าเงียบสิปลายฟ้า พี่จะบ้าตายอยู่แล้วนะ!"
ทันใดนั้น หล่อนก็ยกสองมือขึ้นปิดหน้า สะอึกสะอื้นออกมาจนน่าตกใจ เสียงสะอื้นทำให้ธามไทเลิ่กลั่ก เขามองซ้ายแลขวา วิ่งไปสำรวจตัวล็อกประตู เพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีใครพรวดพราดเข้ามาตอนนี้
"ฮือ ๆ มัน...มันน่าอาย ฟ้าขอโทษ ฟ้าไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้น พี่เสืออย่าโกรธฟ้าเลยนะคะ ฮือ ๆ"
โว้ยยยย...นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ยามนี้ความเครียดถาโถม
จนธามไทต้องเดินพล่านไปทั่วห้อง ความวัวไม่ทันหาย ความควายก็มาแทรก จนเขาอยากนึกหายตัวไปจากโลกนี้
หากแต่ด้วยนิสัยส่วนตัวของนันท์ภัสสร ก็ทำให้ธามไทยังคงกังขา
"เธอล้อเล่นใช่มั้ยปลายฟ้า พี่ไม่เชื่อจนกว่าจะพาเธอไปตรวจร่างกาย"
“ฮือ ๆ แล้วจะตรวจยังไงคะ พี่เสือใจร้าย ทำลงไปแล้วก็ไม่รับผิดชอบ"
"ก็...ก็ไปตรวจหาเยื่อพรหมจรรย์ ถ้ามันยังไม่ขาดล่ะก็ เธอตายแน่!"
"ไอ้พี่เสือบ้า! แค่ออกกำลังกายมันก็ขาดแล้วมั้ยคะ เยื่ออะไรนั่นมันจะมองเห็นง่าย ๆ ขนาดนั้นเชียว ฮือ ๆ"
หล่อนซุกหน้ากับหมอน ที่เอาหมอนปิดหน้าเพราะกำลังหลุดขำ ใช้เสียงสะอื้นข่มเสียงหัวเราะ ทำทีเป็นฟูมฟายตีโพยตีพายเพื่อกลบเกลื่อนอาการ
เขาช่างทำตัวดึกดำบรรพ์ที่เรียกหาเยื่อพรหมจรรย์ สมัยนี้ใคร ๆ ก็รู้ว่ามันใช้วัดความบริสุทธิ์ของผู้หญิงไม่ได้
การที่หล่อนร้องไห้ไม่หยุด ทำให้เขาชักจะคล้อยตาม นึกไปถึงเมื่อคืนเขาจำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง ลากหล่อนเข้าห้องตอนไหนนั้นจำไม่ได้จริง ๆ
"ที่มันเกิดขึ้น ก็เพราะเธอหาเรื่องใส่ตัว พี่คงไม่เมาจนเคาะห้องผิด แล้วลากเธอออกจากห้องมาที่นี่หรอกนะปลายฟ้า"
เขายังคงไม่โทษตัวเอง เพราะพฤติกรรมที่ผ่านมาของอีกฝ่าย ทำให้เขาคิดเป็นอื่นไม่ได้จริง ๆ
"แต่ในเมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว พี่เสือจะรับผิดชอบยังไงคะ ฮือ ๆ"
"....."
เมื่อหล่อนถามหาความรับผิดชอบ เขาก็นิ่งอึ้ง ยอมรับว่ามันตื้อตันจนหาทางออกไม่เจอ
เตียงนอนที่ไหวยวบเหมือนมีอะไรหนัก ๆ ทาบทับ ทำให้นันท์ภัสสรค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมาจากหมอนนุ่ม เห็นเขานั่งกุมขมับสลับกับถอนหายใจ ใบหน้าคมคร้ามที่เคร่งเครียด ทำให้เกิดความรู้สึกหลากหลายขึ้นในห้วงอารมณ์
นึกสงสารเขาอยู่ไม่น้อย แต่ความรู้สึกนั้นมาพร้อมกับใจที่เจ็บลึก มันเจ็บจากการที่เขาทำเครียดหนักเพราะต้องมารับผิดชอบในสิ่งที่กระทำลงไป
ยิ่งตอกย้ำ ต่อให้ตายจากกันเขาก็ไม่มีวันรักเธอ
เมื่อความสงสารมีอำนาจเหนือจิตใจ หล่อนก็เลิกเล่น เก็บความรู้สึกเจ็บปวดเอาไว้จนลึกสุดใจ ก่อนจะยื่นมือไปเขย่าท่อนแขนแกร่ง
"เครียดเลยเหรอคะ"
ยังจะมีหน้ามาถาม นาทีนี้เขาอยากตะโกนใส่หน้าหล่อนเหลือเกิน เมื่อเงยหน้ามามอง เขาก็เห็นรอยยิ้มหน้าเป็นลอยอยู่ตรงหน้า คนที่ฟูมฟายเมื่อสักครู่นั้นหายไปแล้ว เป็นนันท์ภัสสรคนที่สดใสเข้ามาแทน
"ยิ้มอะไร มันเครียดรู้มั้ย ฮึ! "
"ตกใจใช่มั้ยล่ะ"
"....."
"ฟ้าล้อเล่นน่ะ เลิกเครียดได้แล้ว"
"ปลายฟ้า มันไม่ตลก!"
ปลายนิ้วเรียวจับมุมปากสองข้างของอีกฝ่ายเอาไว้ บังคับให้เขายิ้มด้วยการดึงรั้งขึ้นไป ในขณะที่เขาไม่เล่นด้วย
"ฟ้าแค่อำเล่น ยิ้มหน่อยนะคะ นะ ๆ"
หล่อนหัวเราะใส่ตาคนที่กำลังถูกปั่นประสาท ใครเล่าจะรู้ ภายใต้ความสดใส หล่อนต้องทนเก็บอะไรเอาไว้บ้าง
ธามไทยังคงนั่งนิ่งอยู่บนเตียง ในขณะที่หล่อนก้าวลงไปยืนอยู่ข้างล่าง
"ไม่ต้องคิดมากนะคะ ไม่มีอะไรจริง ๆ พี่เสือสบายใจได้"
หล่อนคลี่ยิ้มเพื่อตอกย้ำถ้อยคำ พยายามปรับแววตาให้เป็นปกติ ไม่ให้เขาเห็นถึงความน้อยเนื้อต่ำใจ ก่อนจะขอปลีกตัวออกไปจากตรงนี้ ทำเหมือนกับว่าทุกอย่างเป็นปกติ เพื่อให้เขาสบายใจ
เพียงบานประตูปิดสนิท ความคิดบางอย่างก็เริ่มสุมเข้ามาในหัวธามไท หล่อนทำให้เขาเริ่มสับสน เขาชักไม่แน่ใจเสียแล้วว่าเรื่องไหนคือเรื่องจริง เรื่องไหนคือการโกหก บางที...หล่อนอาจโกหกเพื่อให้เขาสบายใจก็เป็นได้
ชายหนุ่มนอนหงายหลังลงไปบนที่นอน แขนข้างหนึ่งก่ายหน้าผาก รู้สึกปวดหัวตุบ ๆ จากเรื่องราวที่รุมเร้า เขาไม่รู้เลยว่าระหว่างเครียดเรื่องบริษัท กับเครียดเรื่องนันท์ภัสสร ยามนี้เรื่องไหนทำให้เขาว้าวุ่นมากกว่ากัน
- ผู้เขียน
