กว่าจะควบคุมสติได้ก็ไม่ทันเข้าเรียนจึงเลือกกลับห้องโดยให้เซนไปส่งเพราะวันนี้ไม่สามารถเรียนได้จริงๆ หากเข้าไปเรียนคงไม่รู้เรื่อง
“ไม่กลัวฉลามมาตามที่ห้อง?” เซนถามตอนที่ฉันกำลังเอื้อมมือมาเปิดประตูรถ
“เขาคงไม่ตามขนาดนั้นหรอก”
“ไม่แน่นะ ไปอยู่คอนโดฉันก่อนไหมไอ้ฉลามมันไม่วุ่นวายแน่นอน”
“ไม่เป็นไร ขอบคุณนะเซน”
“อืม”
หลังจากเอ่ยคำขอบคุณฉันก็เปิดประตูลงจากรถทันที เหมือนร่างกายมันไร้เรี่ยวแรงกว่าจะเดินถึงห้องใช้เวลานานกว่าปกติ
เสียงโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าดังขึ้นมาไม่ขาดสาย จนต้องหยิบมันขึ้นมาดูเบอร์ที่โทรมา เมื่อเห็นว่าเป็นมีนก็เลยรับสาย
( ดาบีทำไมจู่ๆ ไม่มาเรียน ปกติถ้าจะหยุดแกต้องบอกฉันไว้ก่อน เป็นอะไรหรือเปล่า )
“…ปะ…ปวดหัวน่ะมีน….เพิ่งเป็นเมื่อคืน”
( เสียงขึ้นจมูกมากเลย แกเป็นหนักหรอเนี่ย )
“ฉันโอเคมีน เดี๋ยวกินยานอนพักก็ดีขึ้นแล้ว”
( อือๆ เดี๋ยวโทรไปใหม่ถ้าไม่ดีขึ้นฉั
