“เป็นอะไรวะหน้าไม่รับแขกเลย”
“เบื่อคน” ได้ยินแบบนั้นมันสองคนจึงละสายตาจากเกมส์มาที่ผม “เกรงใจใครมาก ๆ มันก็ทำตัวลำบากเหมือนกันเนอะ”
“เดี๋ยวก่อนนะไอ้แบบ คือมึงออกจากบ้านไปตั้งแต่ตีห้าเพื่อไปรับน้องเพียงมึงต้องอารมณ์ดีสิ”
“เออ หรือทะเลาะกัน ?”
“ก็ไม่เชิง แต่มันเสือกเป็นเรื่องที่เข้าใจยาก”
“แล้วต้องเป็นเรื่องไหนล่ะถึงจะเข้าใจง่าย” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยก่อนจะนั่งลงตรงที่ว่างข้างผม
“อะไรคือเกรงใจมากไปแล้วทำตัวลำบาก ? เคยบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าการปฏิเสธในสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบหรือไม่เต็มใจมันไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิด”
“แล้วถ้าเป็นอาแบคล่ะ”
“แกเกรงใจอะไร”
“พ่อก็รู้อยู่แก่ใจ”
“แล้วยังไง ?”
“...”
“ความสัมพันธ์ของแกไม่มีทางพัฒนาหรอกนะถ้ายังเป็นอยู่แบบนี้ อยากไปต่อไหม ถ้าอยากไปต่อก็แค่เด็ดขาดกับความรู้สึกตัวเอง สนใจแค่คนของตัวเองคนอื่นช่างมัน”
“แล้วความสัมพันธ์ของพ่อกับอาแบคล่ะ”
“ก็เหมือนเดิม” พ่อ
