พัชชา Say ::
“เดี๋ยวจะไปไหน มาคุยกันก่อนนนนนน เดี๋ยว!!! ผิงงงง”
“ไม่ต้องตามมาเลย ฉันไม่เป็นอะไร” ฉันวิ่งหนีพี่ตะวัน ไม่ใช่โกรธ แต่ทนให้เรื่องนี้มันไปต่อไม่ได้ ทำไมมันเจ็บ ตอนรู้ว่าต้นนอกใจก็ไม่เจ็บขนาดนี้ นี่ขนาดรู้ว่าพี่ตะวันแค่อยากได้ความลับจากโรส แต่มันก็ยังเจ็บอยู่ดี
“ผิง รอฉันก่อน” พี่ตะวันวิ่งตามฉันมาติดๆ มันทำให้ฉันต้องเร่งฝีเท้า แต่การวิ่งบนรองเท้าส้นสูงมันไม่อาจจะทันขาที่ยาวกว่าของพี่ตะวันได้ แขนที่ถูกมือใหญ่คว้าเอาไว้มันทำให้ฉันเข้าใจว่าต่อให้พยายามหนี ก็หนีไม่ทันแล้ว
“ฉันไม่ได้อยากฟังอะไร พี่จะทำอะไรก็ทำ ฉันเข้าใจ แค่จับจู๋กันเรื่องเล็กมาก ก็เหมือนตอนที่พี่กับโรสจูบกันนั้น” ฉันกระแทกเสียงประชดประชันใส่พี่ตะวัน พอเข้าใจว่าหลอกถาม แต่มันต้องถึงเนื้อถึงตัวขนาดนี้เลยเหรอ ผู้ชายอะไรไม่รู้จักหวงตัวเลย
“อย่าประชดได้ไหม ขอโทษ รู้ตัวว่าผิดที่ไม่ได้ระวังตัว”
“ฉันไปให้คนอื่นจับนมบ
