ไฟรักนักบิน

ที่นี่...ที่ไหน

ตอนที่ 9

ชายสองหญิงสี่ทั้งหมดรวมเป็นหกคน นี่คือผู้รอดชีวิตจากเครื่องบินตกเมื่อคืน ทั้งหมดนั่งทานปลาปิ้งหลังจากที่ไม่รู้ว่ามันสายพันธุ์อะไรก่อนจะถกเถียงกันในวงเพื่อผ่อนคลายความกังวลใจจากเรื่องที่กำลังเผชิญกันอยู่ และก็ได้เกลือจากห้องครัวที่เก็บได้ มาเพิ่มรสชาติของมันให้ดียิ่งขึ้น

“ผมว่ามันน่าจะเป็นปลาเสือตอ ดูสีของลำตัวมันสิ! เหลืองคาดดำแบบนี้ผมเดามันต้องใช่แน่ ๆ” กัปตันหนุ่มสรุปตามที่เคยได้เห็นมา เพราะเขาเคยมาเที่ยวที่อินโดนีเชีย

“ถ้าโทรศัพท์ของเราใช้อินเทอร์เน็ตได้ก็ดีสินะ จะได้ถ่ายรูปแล้วเสิร์ชดูว่ามันคือปลาอะไร” นิชาภัทรพูดขึ้น

“ถ้าใช้ได้จริง ๆ พวกเราคงไม่มานั่งกินปลากันหรอก คงได้บอกให้ใครมาช่วยเราแล้ว” หมอเอมิลีพูดขึ้น

“เอ่อ..นั่นสิ” ณัชชาเสริมคำพูดของหมอ

“แล้วคุณพอจะรู้มั้ยว่าจริง ๆ แล้วเราอยู่ที่ไหนกันแน่..กัปตัน” หมอเอมิลีถามเทวินกัปตันหนุ่ม

“ปลาเสือตอ ผมจำได้ว่ามันน่าจะอยู่เกาะนิวกินีประเทศอินโดนีเชีย และเดาว่าที่เราอยู่ตรงนี้น่าจะเป็นเกาะนิวกินี”

“หมายความว่าเครื่องบินเราตกแถว ๆ อินโดนีเชียงั้นเหรอคะ” ณัชชาเอ่ยถาม

“ผมก็ไม่แน่ใจร้อยเปอร์เซ็นต์ครับ...ว่าจะเป็นประเทศอินโดหรือว่าประเทศปาปัวนิวกินีนะ เพราะมันก้ำกึ่ง” กัปตันหนุ่มตอบ

“เกาะปาปัวนิวกินีเป็นเกาะที่ใหญ่ แต่ทำไมโดนแยกครึ่งหนึ่งไปให้อินโดนีเซียด้วย ทำไมไม่เป็นประเทศปาปัวนิวกินีไปเลยทั้งเกาะล่ะกัปตัน” หมอเอมิลีเอ่ยถามกัปตันหนุ่ม เพราะเห็นว่าเขาพอจะมีความรู้อยู่บ้างก็เลยถามเพื่อเป็นการฆ่าเวลา

“คุณอาจจะเข้าใจผิดก็ได้ครับ..คุณหมอ เกาะที่เป็นที่ตั้งของประเทศปาปัวนิวกินีมันจะอยู่ทางตะวันออก และก็มีจังหวัดปาปัวของอินโดนีเซียที่ทางตะวันตก ส่วนเกาะที่เราอยู่ มีชื่อเรียกว่าเกาะนิวกินี ซึ่งผมเดาว่าเราอาจจะอยู่บริเวณนี้ไง” กัปตันหนุ่มเอ่ยตอบก่อนจะเล่าให้ทุกคนฟังต่อไปอีกว่า

“พวกคุณรู้อะไรมั้ย เกาะปาปัวนิวกินีนี้มันมีขนาดใหญ่ที่สุดเป็นอันดับสองของโลกรองจากเกาะกรีนแลนด์เลยนะ เมื่อก่อนเกาะนี้ถูกครอบครองโดยชาวตะวันตกถึงสามประเทศเลยแหละ ในตอนนั้นฮอนแลนด์ได้ยึดครองด้านตะวันตกของเกาะ ส่วนทางตะวันออกเฉียงเหนือก็ถูกเยอรมนียึดครอง และตะวันออกเฉียงใต้เป็นของอังกฤษ ภายหลังจากสงครามโลกครั้งที่ 1 เยอรมนีได้เสียสิทธิ์ในการครอบครองปาปัวนิวกินีไป และพอสงครามโลกครั้งที่ 2 เกาะนี้ก็ถูกญี่ปุ่นยึดครอง” กัปตันหนุ่มเล่าตามความรู้ที่เคยศึกษาประวัติศาสตร์มา

“คุณนี่รู้เยอะจังเลยนะคะ..กัปตัน คุณมีอาชีพอื่นก่อนจะมาเป็นกัปตันหรือเปล่า” คิมเบอลี่เอ่ยถามด้วยความสนใจในตัวของกัปตันหนุ่ม เธอส่งสายตามองเขาอยู่ตลอด คล้าย ๆ กับว่าเธอมีใจให้เขา แต่ยังไม่ทันที่กัปตันหนุ่มจะได้คิดถึงเรื่องนี้ เขาก็เล่าต่อไป

“ผมเคยเป็นทหารมาก่อนครับ...ทหารอากาศ”

“ว้าว!!.. แล้วทำไมคุณถึงออกเสียละคะ” คิมเบอลี่ถามขึ้นอีก

“ปัญหาส่วนตัวครับ”

“คุณช่วยเล่าประวัติของที่นี่ให้เราฟังดีกว่าค่ะ” หมอเอมิลีพูดขึ้น เพราะเหมือนว่ากัปตันไม่อยากเล่าเรื่องส่วนตัวของเขา

“ครับ...หลังจากที่สงครามโลกครั้งที่ 2 จบลง อาณานิคมต่างๆ ก็ได้เอกราช รวมทั้งอินโดนีเซียด้วยนะ เกาะนิวกินีจึงอยู่ภายใต้การดูแลของสหประชาชาติและออสเตรเลียจนได้มีการทำข้อตกลง ให้อินโดนีเซียครอบครองซีกตะวันตกของเกาะ ผมจำไม่ได้ว่าปีอะไร ส่วนซีกตะวันออกอยู่ภายใต้การดูแลของยูเอ็นจนปีคริสต์ราช 1975 มั้ง จึงได้เอกราชเป็นประเทศปาปัวนิวกินีมาจนถึงทุกวันนี้”

“ผมเคยศึกษาเรื่องมนุษย์กินคน พวกเขาเป็นชาวเมลานีเซียผิวคล้ำ มีหลายเผ่าทั้งอัสมัต ดานี กอรอวาอิ มีการนับถือวิญญาณบรรพบุรุษ พวกเขากินเนื้อมนุษย์” อยู่ ๆ มิสเตอร์แวนแฮมป์ก็พูดขึ้นทำลายขวัญสาว ๆ ซะอย่างนั้น มาอีกแล้วไอ้ปากไม่มีหูรูด!

“คุณอย่าพูดให้สาว ๆ กลัวสิ มิสเตอร์แวนแฮมป์” กัปตันหนุ่มรีบเตือน

“ผมจะบอกว่ามันมีจริง ๆ แต่ในอดีตนะ เพราะหลังจากนั้นพวกชนเผ่าต่าง ๆ ก็ได้มีการเลี้ยงหมู เพราะหมูเป็นสัตว์มีค่ามากสำหรับพวกเขา และการกินเนื้อมนุษย์ก็เลยเลิกไปและในปัจจุบันนี้มันก็ไม่มีแล้ว” กัปตันหนุ่มรีบแก้ข่าว จริงหรือไม่จริงเขาก็ไม่อาจรู้ได้ แต่เขาก็ไม่อยากให้พวกสาว ๆ ขวัญเสีย

“เฮ่อ!!!!..ค่อยโล่งอกหน่อย” ณัชชาถอนหายใจ ก่อนจะพูดขึ้นมา

นั่งสนทนากันมาหลายชั่วโมง กัปตันจึงบอกให้ทุกคนไปนอนพัก กลุ่มผู้หญิงทั้งสี่คนจึงไปนอนรวมกันเป็นกระจุก เทวินกับแวนแฮมเปลี่ยนเวรกันเฝ้ายาม สาวผมบรอนด์ชาวออสซี่ นอนขดอยู่ใกล้ ๆ กับนิชาภัทรเพื่อนของเธอ ส่วนหมอเอมีลี่นอนติดกับณัชชาแอร์สาว