หลีเฟยอินกลั้นหายใจพลางย่นหัวคิ้วเมื่อได้ยินว่า ‘ใคร’ ที่จะเป็นคนอุ้มเธอไปส่งที่บ้าน แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ต้องจำยอมให้ชายหนุ่มอุ้มตัวเธอออกมาเพราะหากเธอเกิดฟื้นคืนสติขึ้นมาตอนนี้มีหวังเซิ่นลี่หมิงคงจับได้เป็นแน่ ระหว่างทางเดินนั้นฉีหลางซือรู้สึกสนุกและสุขใจอย่างยิ่งเมื่อมือของเขานั้นสามารถลูบคลำเรือนร่างอันเย้ายวนของหญิงสาวที่เขาเคยเฝ้ามองมานานอย่างหนำใจ เขาทำทีเป็นขยับแขนทีมือไม้ก็ซุกซนเวียนวนไปตามส่วนเว้าส่วนโค้งที่แสนยั่วยวนทั้งหลายจนหลีเฟยอินรู้สึกทนไม่ได้ที่ถูกชายหนุ่มลวนลาม
“นี่ หยุดเดี๋ยวนี้นะ ปล่อยฉันลง” เมื่อเปิดเปลือกตาข้างหนึ่งขึ้นมาและเห็นว่าฉีหลางซือนั้นอุ้มเธอเดินออกมาไกลแล้ว หลีเฟยอินก็ออกฤทธิ์ทันที เธอดิ้นพล่านจะลงจากอ้อมแขนชายหนุ่ม มือไม้ก็ข่วนหน้าเขา ปากก็ด่าสาดเสียเทเสีย
“ไอ้คนชั้นต่ำ ไอ้คนสารเลว ไอ้คนฉวยโอกาส ปล่อยฉันลงนะ”
เวลานั้นมีชาวบ้านหลายคนเดินผ่านมาฉีหลางซือจึง
