ไพลินอายแทบตายจึงวิ่งไล่แย่งกางเกงชั้นในคืนจากเขา เข้าใจหยิบซะด้วยตัวนั้นเธอชอบใส่มาก เพราะบางเบา ลูกไม้นิ่ม ใส่เหมือนไม่ได้ใส่ อีกอย่างหวิวๆ ดูเซ็กซี่ในเวลาเดียวกัน เธอใส่เองยังนึกสนุกคิดซุกซนเอง
“จะคืนดีๆ ไหมพี่ใหญ่ เอาของน้องคืนมาเดี๋ยวนี้เร็วเข้าเอามานะ” คนตัวเล็กกระโดดยื้อแย่งของที่อยู่ในมือพี่ใหญ่ เขาชูขึ้นเหนือศีรษะ เพื่อให้เธอแย่งยากเย็นกว่าเดิม ร่างบอบบางทั้งวิ่งไล่ทั้งต้องกระโดดไปด้วย
“เล่นอะไรกันพี่น้อง” เสียงนุ่มแม่นวลดังขึ้นอยู่ปากประตูที่ไม่ได้ปิด แม่นวลยืนพิงขอบประตูมองดูลูกๆ ของนางหยอกล้อวิ่งไล่กันในห้อง พร้อมเสียงหัวล่อต่อกระซิกทั้งคู่สนิทสนมกันมากจนเป็นภาพน่ารักในทุกๆ วัน
พอได้ยินเสียงแม่...พี่ใหญ่จึงรีบตวัดของที่อยู่ในมือไพล่ไปด้านหลัง ทำตัวปกติให้มากที่สุด แต่ไพลินอายจนหน้าแดง เก็บงำความอายไม่มิด จึงได้แต่หลบซ่อนอาการไว้ด้วยการ
