ตอนเย็นเป็นเวลาของครอบครัวที่สปันรู้สึกมีความสุขมากที่สุด ได้กินอาหารพร้อมหน้าพร้อมตาหลังจากเตรียมเครื่องสุกี้เสร็จแล้วก็ออกไปรดน้ำต้นไม้หน้าบ้าน มองดูพุดสามสีที่แข่งกันออกดอกแล้วรู้สึกสดชื่น แม้ในใจจะยังหม่นๆ เพราะคิดถึงใครบางคนก็ตาม
สปันปัดความคิดที่ไม่ควรคิดแล้วเดินเข้าบ้านเพื่อไปร่วมวงกินสุกี้ ทุกคนต่างมีสีหน้าร่าเริง ยิ้มแย้มแจ่มใสจนทำให้สปันยิ้มตาม
“ปืนเอาถ้วยกับตะเกียบให้พี่เขาสิลูก” แม่พูด
“ครับคุณแม่” ปืนหันไปหยิบให้
“ถ้าคุณพ่อกับคุณแม่กลับบ้านที่น่าน บ้านคงจะเงียบ ปันคงไม่ได้กินของอร่อยอีก”
“แม่ก็หลงดีใจ นึกว่าคิดถึง ที่แท้ไม่มีคนทำของอร่อยให้กิน”
“ปันพูดเล่นค่ะ ปันคิดถึงคุณแม่ต่างหาก”
คนเป็นแม่อมยิ้ม “ถ้าคิดถึงก็โทร.ไปหาพ่อกับแม่ได้นี่จ๊ะ”
“ปันจะโทร.วันละสามเวลาหลังอาหารให้คุณพ่อคุณแม่เบื่อเลย” สปันพูด “เออ ปืน เรียนจบแล้ว เตรียมหางานไว้บ้างหรือยัง ให้พี่ช่วยหาให้ไหม
