สายฝนที่เริ่มโปรยลงมาใหม่ ทำให้ผมเริ่มหาทางออกไม่ได้ เมื่อเธอไม่ยอมบอก ว่าบ้านเธออยู่ที่ไหน แล้วแบบนี้ผมจะกล้าปล่อยเธอไว้ที่มินิมาร์ทได้ยังไง
"สรุปบ้านอยู่ไหน จะสี่ทุ่มแล้ว เธอคงหารถกลับเองไม่ได้หรอกนะ"
"กลับได้ค่ะ คุณส่งฉันแถวนี้แหละ"
"ทำไมงั้นเหรอมัช บ้านเธอมีอะไร ทำไมเธอยอมให้ฉันไปส่งเธอไม่ได้ หรือกลัวว่าฉันจะไปเจอใคร"
"บ้านฉันอยู่ไกล คุณไม่ต้องลำบากหรอก เดี๋ยวฉันให้คนมารับก็ได้"
"หมายถึงใคร พวกผู้ชายของเธองั้นสิ"
มัชฌิมาชะงักทันที เธอหันกลับมามองหน้าผมแค่แว๊บเดียว เพียงเท่านั้น เธอก็รีบเบือนใบหน้ากลับไป
"ถ้ามันยากนัก ก็ไม่ต้องกลับ กลับไปนอนที่บ้านละกัน"
"นี่คุณ ไม่เอา ฉันไม่เข้าบ้านคุณนะ เราเลิกกันแล้วป่ะ!"
"เลิกแล้วไง ถ้าแม่ฉันรู้เรื่อง แม่ฉันก็ต้องรับเธอกลับไปนอนบ้านอยู่ดี แค่ไปนอน พรุ่งนี้เธอค่อยกลับ ตามนั้น"
"แล้วคุณจะทำให้มันยุ่งยากทำไม รู้งี้ฉันไม่น่ามากับคุณเลย"
"เธอจ
