“อื้อ...” อารีแอนน่าครางเสียงอื้ออึงเมื่อเขาประทับริมฝีปากลงมาพร้อมกับแก่นกายที่กดแทรกเข้ามาจนมิดเม้นกระชากเอาเยื่อดอกรักขาดสะบั้นได้สำเร็จในที่สุด...
“เด็กน้อย ไม่เป็นอะไรแล้วนะ”
เขาหยุดนิ่งพักกายที่ฝังเอาไว้ในเรือนร่างสาวน้อย ปลอบประโลมให้เธอคลายจากความเจ็บปวดที่ได้รับ จูบซับน้ำตาให้เธออย่างอ่อนโยนทะนุถนอม
“อึดอัดจังค่ะ” เธอตอบเสียงสะอึกสะอื้นเหมือนเด็กๆ ริกคาโด้นึกเอ็นดูเหลือเกิน แต่เขามาไกลเกินกว่าจะหยุดได้แล้ว เธอต้องเรียนรู้และพึงพอใจกับสิ่งที่เขากำลังจะมอบให้
“ชูวว์... เดี๋ยวก็หายเด็กน้อย” เขาปลุกปลอบลูบศีรษะเธออย่างแสนรัก เธอรู้สึกอบอุ่นในสัมผัสของเขาจึงหายเกร็งและเริ่มยิ้มออก
“จะขยับแล้วนะ แรกๆ ก็อึดอัดหน่อย ต่อไปก็จะชิน แล้วก็จะ... ชอบ”
“คุณริกอ่ะ พูดอะไรก็ไม่รู้ อื้อ...” เธอว่าเขาอย่างอายๆ ตบอกเขาเสียหลายครั้ง เมื่อได้ยินประโยคน่าอาย ยังไม่ทันได้ประท้วงมาก หน้างอก็กลายเป
