กิ่งไม้ | เสียจุกนม
919 คำ
ฉันรีบโน้มตัวไปหาเขา เพื่อจะปิดทรวงอกใหญ่โตมโหฬารของตัวเอง
เห็นจะแผ่นหลังฉันก็ได้ แต่ห้ามเห็นนมฉันนะ!
"อะไรของเธอ... อายอะไร หน้าหลังก็เหมือนกันนิ" เขาว่าฉันนมเล็กใช่ไหม? แต่ช่างเถอะ ฉันต้องการผ้าห่มคืน!
"คุณบอส เอาผ้าห่มคืนกิ่งค่ะ" ฉันพยายามดึงผ้าห่มกลับ แต่เขาจับมันแน่น
"เห็นกันหมดแล้ว อายอะไรอีก ตลกจริง" ตอนนั้นกับตอนนี้มันเหมือนกันที่ไหน! ตอนนั้นฉันเมานะ แถมเมาไม่รู้เรื่องด้วย
"ตอนนั้นเมานิคะ เอาคืนมา!" ฉันกระชากผ้าห่มอีกครั้ง
"ไม่ให้" ยิ้มทำไมเนี่ย!
ฉันหน้าร้อนผ่าวถึงใบหู อยากจะลุกขึ้นก็ลุกไม่ได้ ลุกเมื่อไหร่ นมสองเต้าโผล่เมื่อนนั้น! ใครก็ได้ ช่วยอีกิ่งด้วย!
"คุณบอส! อย่าทำแบบนี้เลยนะคะ"
"เมื่อคืนเรียกว่าไง..." เมื่อคืน? ใครจะไปจำได้! เสียตัวไหมยังไม่รู้้เลย ทำไมต้องให้ฉันตอบปัญหาอะไรแบบนี้ด้วยเนี่ย!
"ไม่รู้ค่ะ! ขอผ้าห่มนะ" เขาหัวเราะเบา ๆ และทำท่าจะหอบผ้าห่ม ลุกขึ้นจากเตียง
กรี๊ด! อย่าทำแบบนี้กับอีกิ่งเลย
"บอกไปแล้วยัยบื้อ เป็นเลขาอะไร สมองปลาทอง"
โอ้ย ไม่เจ็บเลย! จะว่ายังไงก็ได้ แต่ขอผ้าห่มคืนเถอะ!
"คุณบอส กิ่งจำไม่ได้ค่ะ! คุณบอสอย่ากวนตีนกิ่งสิคะ"
และเขาก็หายใจฟึดฟัดใส่ฉัน โอ้ยตาย! เขาจะลุกแล้ว ฉันทำอะไรผิดวะ ฉันแค่บอก อย่ากวน... เฮ้ย! อย่ากวนตีน ฉันพูดไปได้ไงเนี่ย!
"มารำลึก รสรักเร่าร้อนเมื่อคืนหน่อยเป็นไง... รสรักจากผู้ชาย... กวนตีน"
ฉันเบิกตากว้าง! ซวยแล้ว อยากจะหาโอกาสกระชากผ้าห่มคืนตอนเขาเผลอ แต่ก็ทำไม่ได้ มือใหญ่ ๆ เขากำผ้าห่มไว้แน่นมาก
"กิ่งขอโทษค่ะคุณบอส กิ่งไม่ได้ตั้งใจพูดแบบนั้นเลยนะคะ ถึงคุณบอสจะกวนตีนจริง ๆ ก็เถอะ อย่าทำอะไรกิ่งเลยนะคะ" ฉันจับขาเขาไว้แน่น อย่าลุกนะ อย่าลุก!
"ฉันควรทำยังไงกับเธอดี! พอมอง ๆ ดูแล้ว... ก็นะ..." ฉันเหลือบมองเขา เห็นเขากำลังไล่สายตาไปทั่วเรือนร่าง
ฉันถูกลวนลามด้วยสายตาคู่กวนคู่นั้น จน…
"ว้าย!" เขาจับแขนฉันขึ้น และกดตัวฉันนอนราบบนเตียง!
ฉันเปลือย พร้อมกับนมสองเต้าที่ตั้งขึ้น เต็มหน้าเขา!
"เธอลืมเอานมมาจากกรุงเทพเหรอ... ทำไมเหลืออยู่แค่นี้?"
ฉันหลับปี๋ ดิ้นทุรนทุราย… อายสายตากวน ๆ คู่นั้น ที่คอยแทะโลมและกวนตีน... เอ่อ กวนประสาทฉันไม่หยุด
"คะ คุณบอส เรื่องเมื่อคืน คือ… เอาไว้เท่านั้นแหละ อย่าต่อเลยค่ะ กิ่งกลัว" เขาหัวเราะเบา ๆ
"เมื่อคืนเรียกฉันว่ายังไง… เรียกคุณบอสเหมือนตอนนี้รึป่าว…"
"ไม่รู้ค่ะ ไม่รู้!" ฉันหลับตาปี๋ ไม่กล้าสบตาเขา อยากมองก็มองไปเถอะ ฉันหลับตาแล้ว ไม่ต้องเห็นหน้ากัน ไม่ต้องรับรู้อะไรทั้งนั้น!
ฉันอาย ฉันอายจนอยากกลั้นใจตายให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย!
"เธอนี่มันสมองปลาทองจริง ๆ ฉันเพิ่งบอกเธอไม่ถึงสิบนาที เพื่อนฉันมีเลขาซื่อบื้อแบบเธอได้ไงวะ" เขาถอนหายใจรดทรวงอกฉันไม่หยุด จะด่าก็ด่าไป! เอาหน้าออกห่างนมฉันก่อนได้ไหม!ฉันขนลุกหมดแล้ว!
"ค่ะ กิ่งปลาทอง กิ่งซื่อบื้อ ปล่อยกิ่งเถอะนะ!"
"บอกมาดิ ยัยปลาทอง ว่าเมื่อคืนเรียกฉันว่าอะไร" อะไรวะ อะไร ฉันนึกไม่ออก นึกยังไงก็นึกไม่ออก!
"เอ่อ..."
"อ๊ายส์! คุณบอสทำอะไรกิ่ง!!!" ฉันเหมือนจะขาดใจ อยู่ ๆ เขาก็ขบมาที่จุกนมฉัน!
จุกนมฉันนะ! เค้นกันถึงขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย ยิ่งเค้น ฉันยิ่งคิดไม่ออกโว้ย อะไร ๆ ฉันนึกไม่ออก ฉันเรียกเขาว่ายังไง?
"เรียกว่าไงนะปลาทอง..." ลมหายอุ่น ๆ เข้าใกล้ฉันเรื่อย ๆ และเขาก็... ขบจุกนมฉันอีกข้าง!
"อื้อ!"
"ผะ... ผัวไง!" เขาหัวเราะลั่นห้องทันที ฮือ! เวรกรรมอะไรของอีกิ่งเนี่ย!
"ต้องให้รำลึก ถึงจะจำได้..." ก็ปล่อยกันสิ โอ้ย ทำไมคุณบอสถึงใจร้ายกับฉันนัก!
"ปล่อยนะคะ กิ่งกลัวค่ะ" เขาบีบข้อมือฉันแน่น จนฉัน เผลอลืมตาขึ้นมองเขา
"เอากันไหม" เฮ้ย! บะ... แบบนี้เลยเหรอ คนจะมีอะไรกัน เขาชวนกันแบบนี้เหรอ! ฉันรีบหลับตาปี๋ แล้วส่ายหน้าตอบเขารัว ๆ
"ม่าย! คุณบอส อย่าทำกิ่งเลย กิ่งจะฟ้องคุณเมย์ กิ่งฟ้องจริง ๆนะ!"
"เรียกเหมือนเมื่อคืนสิ" อะไรนักหนาเนี่ย!
"ผัว..."
"ผัวอะไรปลาทอง... ให้โอกาสอีกรอบ ไม่งั้นจะลำลึกให้ดู"
"ฮือออ ผัวขา..." ฉันหลับตาตะโกนใส่หน้าเขา จนมือใหญ่ ๆ สองข้าง ปล่อยข้อมือฉันให้เป็นอิสระ ฉันรีบกอดอก กลิ้งตัวพันผ้าห่มไว้ทันที อีกิ่งรอดแล้ว!
และเขาก็ลุกขึ้น เดินหัวเราะไปเข้าห้องน้ำ... ตายแล้ว! เขาไม่ได้เปลือยล่อนจ้อนเหมือนฉันนี่ จะแย่งผ้าห่มฉันทำไม โอ้ย ฉันไปเสียซิงให้ผู้ชายกวนตีนแบบนี้ได้ไง!
- ผู้เขียน
