น้ำมนต์ทิ้งตัวลงไปบนที่นอนเธอคงคิดไปเองฝ่ายเดียวสินะถึงได้เจ็บช้ำมากมายขนาดนี้ แถมยังขนของตามเขามาอีกเธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ในเมื่อเธอได้เป็นเพียงแค่ของเล่น ไม่ใช่ตัวจริงของเขาเรื่องที่ผ่านมาเธอคิดไปเองฝ่ายเดียว คิดไปเองคนเดียว พอเขามาทำดีด้วยเธอก็ยิ่งมีความหวัง หวังว่าเขาจะมองเธอบ้าง หวังว่าเขาจะมอบหัวใจของเขาให้กับเธอบ้าง แต่ไม่ใช่เลย เขาไม่เคยมอบความจริงใจของเขาให้เธอเลย เขาให้เธอเป็นได้เพียงแค่ของเล่น หรือที่ระบายความใคร่เท่านั้น
"ฮึก… ฮื้ออออ~"
น้ำมนต์นอนร้องไห้อยู่บนเตียงนั้นไม่ได้สนใจเลยว่าจะมีคนเรียกเธออยู่ด้านนอก หูของเธอมันอื้ออึง จนตึงไปหมด เธอไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้นสิ่งที่เธอต้องการได้ยินในตอนนี้มีเพียงแค่บอกว่าเธออยู่ในสถานะไหน ไม่ใช่ความเงียบที่เขาให้เธอกลับมา
ปึ้งๆ ปึ้งง ปึ้งๆ
"น้องมนต์ครับ"
"เปิดประตูให้พี่หน่อย เราต้องคุยกันก่อนนะครับ"
เขายังไม่ทันได้ตอบอะไรไปเลย ที
