วันต่อมา
ร่างกายของน้ำมนต์ค่อนข้างอ่อนเพลียคงไม่ต้องพูดว่าเป็นเพราะใคร วีก้าไม่ค่อยจะกล้าหลับตาลงสักเท่าไหร่ เขากลัวว่าเมื่อเขาตื่นมาแล้วจะไม่เจอเธออีก วีก้ามองน้ำมนต์ที่ยังหลับสนิทอยู่ในอ้อมกอดของเขา ผิวกายของเธอขาว และบอบบาง ชนิดที่ว่าร่องรอยที่เขาทำไว้เพียงจางๆ ยังเห็นได้อย่างชัดเจน เธอดูตัวเล็กน่าทะนุถนอม
เธอร้องขอความชัดเจนจากเขา เขาก็จะให้ความชัดเจนกับเธอเช่นกันวีก้ายังคงโอบกอดน้ำมนต์อย่างแนบแน่น หวงแหนเหลือเกิน เขาไม่สามารถทนได้ถ้าหากว่าน้ำมนต์จะไปสนิทกับคนอื่นที่ไม่ใช่เขา เขาไม่สามารถทนได้จริงๆ
"อือ~" น้ำมนต์รู้สึกตัวเล็กน้อย เธอปวดขามาก เหมือนร่างกายถูกใครบางคนดูดเอาเรี่ยวแรงของเธอไปจนหมดสิ้น น้ำมนต์ค่อยๆ เงยหน้ามองชายหนุ่มที่ทำหน้าทะเล้นกอดเธอเอาไว้ในอ้อมอก
"ตื่นแล้วเหรอครับ"
"ยังมั้งคะ มนต์หลับตาอยู่ค่ะ"
"ยอกย้อนนะครับเดี๋ยวนี้" วีก้าหยัดตัวขึ้นเล็กน้อย เขากดจูบเบาๆ ที่ปลา
