หลายชั่วโมงแล้วที่วีก้านั่งประชุมอย่างที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ชายหนุ่มเริ่มกัดเล็บ เขย่าขาจนเสียบุคลิกภาพอย่างคนที่ร้อนรนใจแทบทนไม่ไหว แทบจะรอไม่ได้ วีก้าเหลือบมองคุณพ่อตัวเองเป็นระยะ เพื่อที่จะได้หาช่องทางติดต่อคนตัวเล็กให้จงได้ ทันทีที่คุณพ่อของเขาหันหลัง วีก้ารีบหยัดกายลุกขึ้นยืนหมายจะหลบออกมาโทรศัพท์หาเธอสักครู่ แต่ทว่าเมื่อยืนขึ้นคุณพ่อของเขาก็หันกลับมาพอดี
"ไปไหนตาวี!"
"เอ่อ... เปล่าครับ"
"เปล่าแล้วลุกยืนทำไม"
"ผมเมื่อยนิดหน่อยครับคุณพ่อ"
เดินกลับมานั่งที่เดิมในจังหวะนี้กำลังรอผู้มาเยือนปรึกษากันอยู่ ชายหนุ่มได้แต่จ้องมองเอกสาร เมื่อยามที่เผลอก็กัดเล็บเรื่อย เจนจบสังเกตเห็นความผิดปกติจองเจ้านายก็เอี้ยวตัวมากระซิบถาม
"มีอะไรให้ผมช่วยมั้ยครับบอส" จริงสิให้คุณเจนชะ... ไม่ดีๆ ไม่เอาดีกว่า เขาช่วยเหลือตัวเองก่อนดีกว่า เขาเองก็ไม่ได้อยากจะปิดบังเรื่องของเขากับเธอ เพียงแค่คิดว่า
