ที่ปรึกษา

ไปส่ง

หลายวันต่อมา

พักหลังๆ มานี้ เธอกับพี่วีก้าจะติดต่อกับเตยหอมบ่อยมากขึ้นพี่วีก้าและเพื่อนคนอื่นๆ ยังไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้น ส่วนเธอก็เป็นห่วงเพื่อนมากจนบางทีก็กินไม่ได้นอนไม่หลับไปด้วย และล่าสุดเพื่อนของเธอก็เพิ่งจะทักมาบอกกับเธอว่าอยากจะไปพักเหนื่อยที่เกาหลีสักหน่อย และแน่นอนว่าเธออยากไปด้วยแต่เตยหอมไม่ให้ไป เพราะเตยหอมอยากไปคนเดียว อยากอยู่กับตัวเอง แต่เธอเองก็ห่วงเพื่อนของเธอเหลือเกิน

…

สนามบิน...

"แกจะไปคนเดียวจริงเหรอ รอสักสองสามวันไม่ได้เหรอเดี๋ยวฉันไปด้วย"

น้ำมนต์มาส่งเตยหอมที่สนามบิน ทั้งสองร่ำลากันราวกับว่าเตยหอมจะไม่กลับมาอีก เธอไม่ได้เป็นห่วงแค่เพื่อนตัวเล็กเท่านั้น แต่ยังเป็นห่วงเด็กในท้องด้วย

"ฉันไปแค่เกาหลีเองนะ แล้วก็ไปแค่อาทิตย์เดียวเองด้วย"

เตยหอมตอบเพื่อนรักไปอย่างนั้น เธอเพียงแค่อยากไปพักใจเฉยๆ เท่านั้นเอง แต่น้ำมนต์นี่สิ มองหน้าเธอราวกับจะร้องไห้ เตยหอมเองก็เล่าบางส่วนให้น้ำมนต์ฟังไปว่าผู้ชายคนนั้นไม่รับเป็นพ่อเด็กแต่ก็ยังไม่กล้าบอกว่าผู้ชายสารเลวคนนั้นเป็นใคร

"ก็ฉันเป็นห่วงแกนี่" น้ำมนต์โน้มตัวลงเล็กน้อยลูบหน้าท้องแบนราบของเพื่อนเบาๆ

"ห่วงเจ้านี่ด้วย หลานของป้า เออนี่ ถ้าคลอดแล้วอะ ให้เจ้านี่เรียกฉันว่าแม่ด้วยได้ปะ"

"ลูกฉันมีฉันเป็นแม่แค่คนเดียวก็พอ" เตยหอมแหย่เพื่อน

"ก็ฉันไม่มีผัวอะ ขอล่ะนะอยากมีลูก" เตยหอมอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาให้กับเพื่อนรัก อันที่จริงที่น้ำมนต์พูดมามันก็ถูกนะ ไม่จำเป็นต้องมีผู้ชายก็ได้มีแต่ลูกก็พอ

"เออ งั้นฉันไปก่อนนะฝากดูแลแฟนเด็กฉันด้วยล่ะ"

พูดจบก็โบกมือให้กับน้ำมนต์ ส่วนน้ำมนต์ก็ยืนส่งเตยหอมจนเพื่อนสาวเดินหายไป เธออดที่จะถอนหายใจออกมาไม่ได้ กลัวเหลือเกิน กลัวว่าเตยหอมจะไปแล้วไม่ยอมกลับมาที่ประเทศไทยอีก

น้ำมนต์พยายามคิดตลอดว่าจะทำยังไงกับเรื่องของเพื่อนดี แล้วต้องเตรียมความพร้อมด้านไหนบ้าง อีกอย่างที่เป็นกังวลเพราะว่าเตยหอมก็ยังไม่ได้บอกครอบครัวของเธอเลยด้วย เท่ากับว่าตอนนี้คนที่กุมความลับของเพื่อนเธอมีเพียงแค่เธอคนเดียว ตอนนี้ท้องก็ยังไม่ได้โตมากมายอะไร เดี๋ยวยังไงก็กลับไปตั้งหลักที่โรงแรมก่อนดีกว่า รอเตยหอมติดต่อมาให้เธอได้หายห่วง

ครืด~ ครืด~ ครืด~

เสียงโทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้นเห็นชื่อที่แสดงขึ้นมาที่หน้าจอก็ระบายยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวแล้วกดรับสายส่งเสียงหวานทักทาย

"ค่ะ พี่วีก้า"

(เดี๋ยวพี่จะเข้าประชุมแล้วนะครับ) ก็เข้าไปสิ เธอไปกอดขารั้งไว้หรือไง

"คะ? "

(พี่แค่จะบอกว่าเดี๋ยวพี่จะไม่ว่างสักสองชั่วโมงนะครับ) แล้วยังไง เธอต้องรู้ไหมเนี่ย

"คะ? "

(เฮ้อ… พี่ยังไม่ได้กินอะไรเลยครับ ถ้าวันนี้น้องมนต์ว่างอีกสองชั่วโมงมารอพี่ที่ร้านxxx นะครับ)

"เอ่อ…"

(เจอกันนะ พี่ไปแล้วนะครับ)

"เอ่อ.. ค่ะ ตั้งใจประชุมนะคะ" สายวางไปแล้ว พร้อมกับความงงที่น้ำมนต์มีเธอไม่ค่อยเข้าใจว่าแบบนี้แปลว่าอะไร แต่ก็นะหลังๆ มานี้พี่วีก้าก็จะแปลกๆ อยู่แล้ว ช่างเถอะสงสัยงานเยอะจนเบลอล่ะมั้ง ไหนๆ เธอก็ไม่ได้มีธุระไปไหนอยู่แล้วเธอไปรอพี่วีก้าก็ได้

…

นั่งรออยู่สองชั่วโมงพอดีเป๊ะก็มีชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาหาเธอในชุดสูทสีดำ เขาปลดเสื้อสูทออกแล้ววางพาดเอาไว้ที่เก้าอี้ของเธอก่อนจะเดินมานั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเธอพร้อมกับพับแขนเสื้อและดูมีอาการเหนื่อยล้าอย่างสังเกตได้ชัด

"พี่คิดว่าจะไม่ได้เจอน้องมนต์ซะอีก"

"อ้าว ก็พี่วีก้าให้มนต์มาหานี่คะ เหนื่อยมั้ยคะ" เป็นคำถามที่เขาอยากได้ยินจากเธอมากที่สุด และที่ผ่านมาเธอก็ถามเขาแบบนี้ทุกครั้งไม่เคยขาด อีกอย่างตอนที่ได้ยินเธอถามเขาแบบนี้ครั้งแรก เขารู้สึกประทับใจอย่างไรก็ไม่รู้เพราะที่ผ่านมาไม่เคยมีใครถามเขาแบบนี้เลยแม้แต่แม่ของเขาก็ตาม

"นิดหน่อยครับ วันนี้ประชุมไตรมาสแรกด้วยเลยค่อนข้างเครียดนิดหน่อย"

"ปวดหัวเหรอคะ มนต์นวดให้มั้ย"

"ปวดนิดหน่อยครับ"

"หิวมั้ยคะ กาแฟมั้ย หรืออยากดื่มน้ำอะไรมั้ยคะ"

"กาแฟก็ได้ครับ"

"ค่ะ รอแป๊บนึงนะคะ" น้ำมนต์ลุกขึ้นเดินไปที่เคาน์เตอร์เพื่อสั่งกาแฟให้กับวีก้า และเธอก็สั่งผ้าเย็นมาอีกหนึ่งผืน รอไม่นานกาแฟที่เขาชอบก็ถูกยื่นมาตรงหน้าเธอ น้ำมนต์หยิบแก้วกาแฟพร้อมกับผ้าเย็นมาหาวีก้าวางแก้วเอาไว้ที่โต๊ะตรงหน้าเขา

"แบล็กคอฟฟี่ฮันนี่เลม่อนมาแล้วค่ะ"

แล้วเดินอ้อมไปที่ด้านหลังของเขา เธอฉีกถุงผ้าเย็นออกวางเอาไว้ที่หน้าหล่อๆ ของวีก้าที่เขารู้อยู่แล้วว่าตัวเองต้องทำยังไงเพราะว่าน้ำมนต์ก็มักจะทำแบบนี้ให้เขาอยู่เสมอในยามที่เขาดูเหนื่อยล้าและเครียดกับงาน

นิ้วนุ่มๆ กดคลึงขมับของชายหนุ่ม มือหนายกขึ้นจับที่มือของเธอเอาไว้ เขารู้สึกผ่อนคลายเพราะเธอ เขารู้สึกว่าเป็นตัวเองมากที่สุดก็ตอนอยู่กับเธอ เขาสามารถระบายอะไรต่ออะไรออกมาได้โดยไม่ต้องสร้างภาพลักษณ์อะไรก็เพราะเธอ อ่า… สบาย ผ่อนคลายเหลือเกิน

"ดีขึ้นมั้ยคะ"

"ดีครับ"

หลังจากที่เห็นว่าเขาดีขึ้นแล้ว น้ำมนต์ก็เอาผ้าเย็นออก แล้วเดินกลับมานั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับเขา สีหน้าของเขาดีขึ้นมาบ้างแล้ว เขาดูผ่อนคลายขึ้นมากกว่าตอนที่มาเสียอีก วีก้ายกแก้วกาแฟขึ้นดื่มมองหน้าเธอราวกับคนที่พยายามใช้ความคิดแต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก ขณะที่กำลังมองหน้าน้ำมนต์อยู่นั้นอยู่ๆ หญิงสาวก็พูดขึ้นมาเสียงดังเล็กน้อย

"สองชั่วโมงกว่าแล้วนี่ ทำไมยัยเตยไม่โทรมานะ"

"หืม… มีอะไรเหรอครับ น้องเตยไปไหนเหรอ"

"อ่อ ลืมบอกเลยค่ะ ยัยเตยไปพักผ่อนที่เกาหลีหนึ่งสัปดาห์ค่ะ"

"อ่อ เหรอครับ"

"ไปคนเดียว" เธอย้ำ เพราะเขาไม่ได้ดูกระดี๊กระด๊าเหมือนเคย

"ครับ"

"พี่วีก้าว่างมั้ยคะสัปดาห์นี้"

"ว่างนะครับ น้องมนต์อยากไปไหนเหรอ" ไม่ใช่สิ เขาไม่รีบวิ่งแจ้นตามไปหรือไงนะ

"มนต์แค่คิดว่าพี่วีก้าเปลี่ยนไปนิดหน่อยค่ะ"

"ยังไงครับ" ถามเธอพร้อมกับลุกขึ้นยืนแล้วเดินมานั่งลง

ข้างๆ เธออย่างถือวิสาสะ

"ก็… ปกติพี่วีก้าจะต้องตามติดยัยเตยนี่คะ"

"อ่อ พี่เริ่มทำใจได้บ้างแล้วล่ะครับ พี่เข้าใจแล้วครับว่าคนที่ดี กับคนที่รักมันต่างกัน" แต่เขาก็อยากจะลองพิสูจน์อะไรบางอย่างเหมือนกัน เขาอยากพิสูจน์ใจตัวเองว่าแท้จริงแล้วเขาชอบน้องเตยหอมจริงๆ หรือเปล่า

…

แยกย้ายกันกลับบ้านแล้วโดยที่วันนี้วีก้าขับรถของน้ำมนต์กลับมาส่งน้ำมนต์ที่คอนโดส่วนเขาก็ให้เลขาขับรถของเขาตามมา เมื่อส่งเธอเสร็จก็กลับคอนโดของตัวเอง เมื่อน้ำมนต์ถึงบ้านเธอรีบต่อสายหาเตยหอมเลยทันที

(อือออ… ฮัลโหล)

"ถึงแล้วเหรอ ไม่เห็นบอกฉันเลย แล้วเจ้าตัวเล็กของฉันเป็นไงมั่ง" คำถามแรกก็ถามถึงเจ้าตัวเล็กเลย

(มาถึงก็ทำพิษเลย เพลียทั้งวันไม่ได้ออกไปไหนเลย)

"ฮ่าๆ ฉลาดจริงๆ เลยลูกแม่มนต์ นี่แล้วอย่าลืมนะ กลับมาฉันจะพาไปฝากท้อง เมื่อไหร่ถึงจะดูเพศได้ฉันอยากรู้จังว่าเจ้าตัวเล็กจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย"

(นี่ เธอตื่นเต้นกว่าฉันที่เป็นแม่แท้ๆ อีกนะ) ทั้งสองคนคุยกันไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเวลาล่วงเลยไปถึงได้วางสายแล้วหลับไป

...

ครืด~ ครืด~ ครืด~

เสียงโทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้น ทำให้น้ำมนต์ที่เพิ่งหลับไปเมื่อครู่นี้เองก็ตื่นขึ้นมารับสาย โทรมาเวลานี้ไม่มีใครหรอกนอกจากพี่วีก้าคนเดียวเท่านั้น

"ค่าา… พี่วีก้า"

(นอนแล้วเหรอครับ)

"ค่า พี่วีก้ามีอะไรเหรอคะ"

(พี่จะขอไปหาน้องเตยได้มั้ยครับ) ก่อนจะพูดเขาเงียบไปชั่วครู่แล้วพูดออกมา เตยหอมงงเล็กน้อยที่เขาใช้คำว่า 'ขอ' ไปหาเตยหอม

"ก็ไปสิคะ มนต์ไม่ได้รั้งพี่ไว้สักหน่อย"

(ไม่คิดจะรั้งพี่ไว้หน่อยเหรอครับ)

"จะรั้งไว้ทำไมละคะ พี่ก็จีบยัยเตยอยู่แล้วนี่ อ่อ เดี๋ยวมนต์ส่งที่อยู่ให้ในไลน์นะคะ"

(ครับ) เขาตอบน้ำเสียงแผ่ว

"วางแล้วนะคะ ง่วงค่ะ"

(ครับ ฝันดีนะครับเดี๋ยวถึงแล้วพี่โทรหานะ)

วางสายไปแล้ว คนที่ปากดีไปเมื่อครู่แอบใจสั่นไหวเล็กน้อย หัวใจของเธอมันสั่นตั้งแต่ได้ยินว่าเขาจะไปหาเตยหอมแล้ว เฮ้อ… ทำอะไรไม่ได้สินะ เพราะหน้าที่ของเธอคือต้องช่วยเขา และเพื่อนเธอก็ต้องมีความสุขด้วย อีกอย่างหากพี่วีก้ารับเรื่องของเตยหอมได้ ทุกอย่างก็คงจะดีและลงตัว

น้ำมนต์ส่งรายละเอียดที่พักของเตยหอมให้พี่วีก้าเสร็จแล้วก็กดปิดการแจ้งเตือนเพราะตอนนี้เธอไม่อยากได้ยิน หรือรับรู้อะไรทั้งนั้น ขอเวลาให้เธอได้พักหัวใจสักห้านาทีก็ยังดี เธอขอแค่นี้เท่านั้น แล้วเธอจะลุกขึ้นใหม่ ขอแค่พักเแค่นี้ก็พอ