ที่ปรึกษา

ช่วยเหลือเขา

หลายวันต่อมา

ตั้งแต่กลับมาจากพูลวิลล่าเธอก็ได้คุยกับพี่วีก้ามากขึ้นกว่าเดิม แต่ก็เหมือนเดิมตรงที่มันไม่ใช่เรื่องของเธอแต่มันเป็นเรื่องของเตยหอมเพื่อนเธอ เหมือนกับว่าพี่วีก้าจะรุกเตยหอมเพื่อนเธอหนักขึ้น ใจเธอเองก็รู้สึกเจ็บจี๊ดๆ อยู่เหมือนกันเพราะว่าก่อนหน้านี้เธอดันรู้สึกว่าเธอรู้สึกกับเขามากขึ้น

หรือว่าเธอควรจะลองห่างจากเขาดูดีไหมนะ เผื่อว่าเรื่องของเขากับเพื่อนเธอจะสมหวัง และเธอที่เป็นเพียงแค่คนอื่นจะได้ถอยออกมา ได้มองเห็นคนที่เธอรักทั้งสองคนมีความสุข แต่กว่าจะถึงจุดนั้นเธอก็อาจจะต้องขอเวลาทำใจสักหน่อยแหละนะ

เรื่องอย่างนี้เธอเข้าใจว่ามันไม่ทำให้ตายหรอก แต่กว่าจะทำใจได้เธอก็คงเจ็บปวดไม่น้อยเลยเนอะ เตยหอมเพื่อนเธอเองก็ถึงแม้จะบอกว่าไม่ได้ชอบพี่วีก้า ให้พี่วีก้าได้เพียงแค่พี่ชาย แต่พักหลังๆ มานี้ก็ดูเหมือนกับว่าทั้งสองคนจะสนิทสนมกันมากขึ้นซึ่งเธอไม่รู้ว่าที่สนิทกันมากขึ้นระหว่างเตยหอมกับพี่วีก้านั้นอยู่ในฐานะอะไร

ฐานะพี่ชาย หรือคนที่คุยๆ กัน เธอไม่มั่นใจจริงๆ น้ำมนต์ทิ้งตัวลงนอนแล้วกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงของเธอ ช่วงนี้เธอเปิดนิยายเรื่องใหม่ และอยู่ในช่วงร่างพล็อตและทรีตเมนต์ ทำให้เธอต้องใช้สมาธิ เธอจึงมาอยู่ที่โรงแรมที่เธอเช่าเอาไว้ แต่เมื่อล้มตัวลงนอนทีไรเธอกลับคิดเสมอว่าเตียงนี้ของเธอ เขาคนนั้นเคยมานอนทิ้งไออุ่นเอาไว้

งานที่ต้องใช้สมาธิก็ต้องสะดุดลงเมื่อเธอไม่สามารถสะบัดความคิดฟุ้งซ่านนี้ได้อยู่ๆ หัวใจดวงน้อยของเธอก็เต้นระรัวแล้วจุกอยู่ที่อก ก่อนจะรู้สึกเหมือนน้ำตาจะไหลเมื่อเห็นพี่วีก้าโพสต์รูปลงในไอจี เขาไปรับเพื่อนเธอไปทานข้าว

เฮ้อ… เขามีความสุข เธอก็ควรมีความสุขไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมเธอถึงได้จุกอกขนาดนี้นะ น้ำมนต์เด้งตัวลุกขึ้นมาเธอจะไม่ห่อเหี่ยวแบบนี้ ไม่เอานะ ไม่ได้ เธอต้องเป็นเธอสิ ในเมื่อเธอรู้อยู่แล้วว่าอย่างไรเขาก็ไม่ได้สนใจเธออยู่ดี เขาชัดเจนมาตลอดว่าชอบเพื่อนเธอ ยายน้ำมนต์เธอเลิกหวังอะไรที่มันไม่สามารถเป็นความจริงได้แล้วนะ

หญิงสาวเดินไปเข้าห้องน้ำ เธอเปิดน้ำลงในอ่างอาบน้ำซึ่งเป็นน้ำอุ่นที่เธอชอบ เพราะเธอจะรู้สึกผ่อนคลายทุกครั้งที่ได้แช่น้ำอุ่น เธอถอดเสื้อผ้าออกแล้วก้าวขาเรียวยาวลงไปในอ่างพร้อมๆ กับปิดเปลือกตาลงเพื่อต้องการผ่อนคลายแล้วเลิกคิดฟุ้งซ่านกับเรื่องที่ไม่มีวันเป็นจริงเสียที

เวลาต่อมา

ติ๊งต่อง~ ติ๊งต่อง~ ติ๊งต่อง~

"อือออ~" เสียงกริ่งหน้าห้องพักของเธอดังขึ้น น้ำมนต์เผลอหลับไป และเธอก็ยังอยู่ในห้องน้ำอยู่เลย เมื่อเธอได้สติขึ้นมาก็เห็นว่าในห้องน้ำของเธอเต็มไปด้วยไอควันเพียงนิดหน่อยเพราะเธอแช่น้ำอุ่นอยู่ก่อนหน้านี้แล้วเปิดน้ำเอาไว้จนมันไหลลงมาล้นขอบอ่าง

"แย่ละ พนักงานคิดว่าฉันทำอะไรพังอีกหรือเปล่าเนี่ย"

เสียงกริ่งยังดังอย่างต่อเนื่อง และระรัวขึ้นน้ำมนต์รีบขึ้นมาจากน้ำแล้วหันไปปิดน้ำที่เธอเปิดเอาไว้ ก่อนจะหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาพันรอบตัวซึ่งมันค่อนข้างสั้นเต่อเลยของหวงของเธอลงมาแค่นิดหน่อยเท่านั้นเอง แต่… ไม่เป็นไรหรอกมั้งรีบไปก่อนที่พี่ๆ พนักงานจะเล่นใหญ่กว่านี้

"มาแล้วค่าาาาา~"

เธอรีบวิ่งไปที่หน้าประตูห้องแล้วเปิดประตูออกทันทีเพื่อที่พี่พนักงานจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงเธอ และไม่ไปเรียกใครมาเพิ่มเดี๋ยวจะกลายเป็นเรื่องใหญ่เอาได้ แต่ทว่าทันทีที่ประตูถูกเปิดออกก็ปรากฏร่างกำยำของชายร่างสูงถึงสองคน คนหนึ่งกำลังจะใช้คีย์การ์ดสำรองแตะเพื่อเข้ามาในห้องของเธอ ส่วนอีกคนยืนหน้าซีดคิ้วขมวดอยู่ราวกับมีเรื่องร้อนใจอะไรนักหนา

"พะ พี่วีก้า!"

"เอ่อ… คุณน้ำมนต์ปลอดภัยดีนะครับ" พี่พนักงานถามด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ก่อนจะใช้สองมือรวบไว้ด้านหน้าอย่างเรียบร้อยแล้วเหลือบสายตามองพี่วีก้าราวกับว่าถูกคนตัวสูงดุมา

"มนต์ปลอดภัยดีนะคะ มนต์แค่แช่น้ำแล้วเผลอหลับไป ต้องขอโทษด้วยนะคะ"

"กลับไป" น้ำเสียงดุดันที่เธอไม่เคยได้ยินมาก่อนออกมาจากปากของคนตัวสูงที่ยังทำหน้ามุ่ยแล้วใช้สายตามองเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าก่อนจะกัดฟันแล้วพูดออกมาลอดไรฟัน

"เข้าไปครับ"

"มนต์เหรอคะ" ชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง เธองงนิดหน่อยว่าทำไมเขาต้องดุเธอด้วย อีกอย่างเวลานี้พี่วีก้าควรจะอยู่กับยายเตยหอมไม่ใช่เหรอ

"ครับ เดี๋ยวนี้!"

"ละ แล้วดุมนต์ทำไมคะเนี่ย" เธอหันไปมองพี่พนักงานที่ยังก้มหน้าอยู่ เขาค้อมตัวเล็กน้อยให้พี่วีก้าก่อนจะเดินออกไปเหลือแค่เธอกับพี่วีก้าเพียงแค่สองคนเท่านั้น

"เข้าไปครับ"

"ค่ะ" แล้วทำไมเธอต้องเชื่อด้วยเนี่ย เมื่อเดินเข้ามาในห้องแล้ว พี่วีก้าก็เดินตามเข้ามาแต่ว่าเขาวางกล่องอาหารเอาไว้ที่โต๊ะอาหารของเธอ แล้วเดินเข้าไปในโซนห้องนอนของเธอพร้อมกับใช้เสื้อคลุมอาบน้ำเอามันมาคลุมร่างกายให้เธอ แถมยังผูกเชือกเอาไว้ให้เธออีกด้วย

"คราวหลังอย่าเปิดประตูด้วยสภาพนี้อีกนะครับ"

"คือ มนต์รีบน่ะคะ แล้วพี่วีก้ามาหามนต์ได้ยังไงคะ" ถามพร้อมกับเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตรงโต๊ะทานข้าว ส่วนวีก้าก็เดินไปหยิบจานชามอย่างช่ำชองราวกับว่าคุ้นเคยกับที่นี่เป็นอย่างดี

"พี่ไปส่งน้องเตย แล้วก็ตีรถมาหาน้องมนต์เลยครับ เห็นน้องเตยบอกว่าโทรหาน้องมนต์แล้วไม่รับสายเลยเป็นสิบๆ สายแล้ว"

"อ่อ คือมนต์ปิดการแจ้งเตือนเอาไว้น่ะคะ แล้วก็แช่น้ำจนเผลอหลับไป"

"ห้ามปิดการแจ้งเตือนอีกนะครับ แล้วก็พี่ไม่ชอบใจเลยที่เห็นน้องมนต์ไปเปิดประตูด้วยสภาพแบบนั้น" มันก็ตัวเธอปะวะ พี่วีก้านี่แปลกๆ นะ

"เอ่อ"

"ไม่คิดจะขอโทษเลยเหรอครับ"

"ฮะ! ขะ ขอโทษ? เรื่องอะไรคะ" จะให้เธอขอโทษเรื่องอะไรเนี่ยงงไปหมดแล้วนะเธอก็ทำของเธอปกติแบบนี้

"เรื่องที่แต่งตัวแบบนั้นไปเปิดประตู และเรื่องที่พี่โทรหาเรายี่สิบสี่สายแล้วไม่รับ เรื่องที่ขาดการติดต่อด้วย" เธออ้าปากค้างงงกับความผิดของตัวเองที่เขากล่าวหา

"ไม่ต้องมาอ้าปากค้างเลยครับ พี่ซื้อสลัดไก่มาฝาก มีไข่ต้มยางมะตูมด้วยกินสิครับ"

"มนต์ขอโทษค่าาา~"

"ดีมาก" พี่วีก้ายิ้มมุมปากอย่างพอใจก่อนจะวางมือหนาเอาไว้บนศีรษะของเธอแล้วโยกไปมาเล็กน้อย เขานั่งลงฝั่งตรงข้ามเธอแล้วเลื่อนจานสลัดไก่มาตรงหน้าเธอ ก่อนจะหยิบอีกจานมาวางไว้ตรงหน้าของตัวเอง

"พี่วีก้า ไปกินข้าวกับยัยเตยมาไม่ใช่เหรอคะ แล้วทำไม"

"พี่กินแค่นิดเดียวครับ ยังไม่อิ่ม น้องเตยก็ดูเหม่อลอยแปลกๆ ด้วยเหมือนมีเรื่องอะไรในใจ"

"งั้นเหรอคะ"

"พี่ขอกินข้าวด้วยนะครับ" ก็แกะเองจัดจานเอง แล้วนั่งลงเองแล้วนี่ ยังจะต้องขออะไรเธออีก

"ค่ะ" ตอบเขาพร้อมกับตักสลัดไก่เข้าปากตัวเอง แล้วแอบมองเขาไปด้วย

"พี่ขอนอนที่นี่ด้วยนะครับ กลับบ้านไม่ไหว"

"ฮะ! ไม่ดะ…"

"นะครับ ดื่มไวน์มาด้วย มาถึงที่นี่อย่างปลอดภัยก็ถือว่าดีมากแล้ว"

"แต่วันนี้มนต์อยู่…"

"ไม่เป็นไรครับ พี่ไม่ถือ" แต่เธอถือย่ะ อย่ามาใกล้มากกว่านี้ได้ไหม ใจมันสั่นนะรู้ไหม

"นะ กลับไม่ไหวจริงๆ "

"อืมมม~ ก็ได้ค่ะ แต่พี่วีก้านอนข้างนอกนะคะ"

"อ้าว แล้วทำไมพี่นอนเตียงไม่ได้" ต๊าย! ยังจะกล้าถามอีกนะ

"ล้อเล่นครับ" คุยกันไปสักพัก น้ำมนต์ก็เดินเข้ามาหยิบผ้าห่มกับหมอนออกมาให้วีก้า โดยที่วีก้าเป็นคนล้างจาน เรียบร้อยแล้วเขาก็เดินไปอาบน้ำ ออกมาก็ไม่เจอน้ำมนต์แล้ว ไฟในห้องนอนปิดแล้ว ส่วนวีก้าก็ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่ เขาค่อยๆ เลื่อนเปิดประตูห้องนอนของเธอ เธอหลับสนิทชายหนุ่มก็ยกยิ้มแล้วเดินออกมาที่โซฟา

เขาไม่ได้มานอนแต่เขาหยิบเอาของที่เธอขนออกมาขนเข้าไปในห้องใหม่แล้ววางไว้ที่เดิม ส่วนตัวเขาก็ค่อยๆ สอดตัวเองเข้าไปนอนภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันกับเธอ เตียงเดียวกันกับเธอ และนอนมองหน้าเธอในความมืดที่เขาตื่นอยู่เพียงคนเดียว

เขาเมา ใช่ เขาคิดว่าเขาเมานะ คงใช่แหละ เขาเมาจริงๆ นั่นแหละ

วีก้าขยับเข้าใกล้คนตัวเล็กอีกครั้ง ก่อนที่จะดึงร่างบางของเธอเข้าหาตัวอย่างเบามือ ให้เธอนอนหนุนที่แขนของเขา และเขาก็นอนมองหน้าเธออยู่อย่างนั้นนิ่งๆ พร้อมกับความคิดมากมายประเดประดังเข้ามา

หลายวันมานี้เขาไปกินข้าวกับเตยหอมบ่อยมาก แต่ว่าเขากลับไม่ได้รู้สึกตื่นเต้น หัวใจเต้นแรง หรือมีความดีใจอยู่ในนั้นเลย เขาไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะอะไรเขาไม่รู้จริงๆ

เช้าวันต่อมา

พรึบ!

"พี่วีก้า!"

"อืออออ~ อย่าเสียงดังสิกี้ พี่จะนอน"

"กี้อะไรคะ มนต์ค่ะ น้ำมนต์" น้ำมนต์ตื่นขึ้นมาเห็นว่าตัวเองนอนกอดกับเขาจนกลมดิ๊กเลย เธอตกใจรีบลุกขึ้นแล้วโวยวายทันที อย่าบอกนะว่าเมาแล้วคลานมานอนที่นี่น่ะ

"น้องมนต์"

"ใช่ค่ะ น้ำมนต์เอง พี่มานอนตรงนี้ได้ยังไงคะ"

"พี่ก็นอนที่โซฟานี่ครับ"

"ดูดีๆ สิคะ นี่มันเตียงของมนต์นะ"

"เตียงน้องมนต์จริงๆ ด้วย แต่พี่คิดว่าพี่นอนอยู่ที่โซฟา" พูดเสียงงึมงำ ก้มหน้าลงแล้วเหลือบสายตามองคนตัวเล็กที่ขนาดโมโหก็ยังดูน่ารักน่ามอง

"พี่ขอโทษครับ" เสียงอ้อนเธอชัดๆ เลย เธอรู้ เพราะนะโมก็ชอบใช้น้ำเสียงแบบนี้อ้อนเธอเหมือนกัน

"อย่าโกรธนะครับ"

"ไม่โกรธก็ได้ค่ะ แต่เดี๋ยวมนต์ต้องออกไปข้างนอก ถ้าพี่วีก้าจะนอนต่อก็ฝากคีย์…"

"ไปไหนครับ"

"ไปกินข้าวกับยัยเตยค่ะ จะไปรับนะโมด้วย"

"พี่ไปด้วย"

"เอ๊ะ พี่วีก้า แต่…"

"นะครับ ช่วยพี่ทำคะแนนกับน้องเตยหน่อยนะ" แพ้สายตาอ้อนแบบนี้อีกแล้ว เฮ้อช่วยเหลือเขามันก็เป็นหน้าที่ของเธออยู่แล้วนี่เนอะ

"ก็ได้ค่ะ แต่มนต์ต้องไปรับนะโมก่อนนะคะ" วีก้าพยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะรีบดีดตัวเองขึ้นแล้วลุกไปอาบน้ำด้วยความกระตือรือร้น

…

"ทำไมต้องให้คนอื่นขับรถให้ด้วย"

นะโมโวยวายเมื่อเขาเห็นรถของพี่สาวก็รีบวิ่งมาเปิดประตูด้านข้างที่เป็นตำแหน่งประจำของเขา แต่เมื่อเปิดประตูออกมาก็เจอกับน้ำมนต์ที่นั่งในตำแหน่งของเขา ส่วนตำแหน่งคนขับกลับเป็นใครก็ไม่รู้ ไม่ชอบขี้หน้าเอาซะเลย

นะโมปีนขึ้นมานั่งตักของน้ำมนต์ ก่อนจะนั่งกอดอกหน้าบูดบึ้งแล้วพูดมาตลอดทางว่าทำไมต้องให้คนอื่นขับด้วย

"สวัสดีพี่วีก้ารึยังนะโม"

"หึ มาจีบพี่มนต์เหรอ" วีก้าไม่ตอบ แต่เขากลับยกยิ้มเพียงข้างเดียวเอ็นดูน้องชายของน้ำมนต์

"ห้ามจีบพี่มนต์ โมหวง"

"พี่เขาจีบพี่เตยต่างหาก"

"พี่เตยก็ไม่ได้ เพราะว่าโมเป็นแฟนเด็กของพี่เตย"

"คนนั้นก็ไม่ได้ คนนี้ก็ไม่ได้ แล้วอย่างนี้ต้องทำยังไงล่ะครับ" กวนเด็กน้อยก่อนจะขับรถไปอย่างอารมณ์ดีและระมัดระวัง

"ใครก็ไม่ได้ทั้งนั้น โมหวง"

"ก่อนหวงพี่เนี่ย สวัสดีพี่วีก้ารึยัง เดี๋ยวพี่เขาคิดว่าพี่มนต์ไม่สั่งไม่สอนน้องนะ"

"ชิ! สวัสดีค้าบบบบ~"

"สวัสดีครับ พี่ชื่อพี่วีก้านะ"

"นะโมค้าบบบ~" พูดน้ำเสียงประชดพี่สาว ก่อนจะเปลี่ยนท่านั่งเป็นนั่งหันหน้าเข้าหาพี่สาว ใช้สองแขนโอบเอวพี่สาวแล้วใช้แก้มนุ่มๆ แนบที่หน้าอกของเธอด้วยท่าทางหวงแหน

…

"สวัสดีครับ น้องเตย"

"อ้าว พี่วีก้า มายังไงคะเนี่ย"

"พี่บังเอิญเจอน้องมนต์นะครับ" น้ำมนต์สั่งเอาไว้ ให้บอกว่าบังเอิญเจอ เพราะเธอไม่อยากให้วีก้าดูไม่ดีในสายตาเพื่อนเธอ และไม่อยากให้เตยหอมคิดมาก

"เหรอคะ งั้นไปทานข้าวด้วยกันนะคะ"

"ครับ แฟนเด็กของเรายืนรออยู่ตรงนั้นด้วย"

"นะโมน่ะเหรอคะ เขาน่ารักนะคะ"

"ครับ น่ารัก น่ารักมากจริงๆ "