เอาไปคืน
2394 คำ
ร้านอาหาร
"สรุปเราสองคนมากันก่อนอีกแล้วเหรอเนี่ย"
น้ำมนต์บ่นอุบเข้าให้เมื่อเธอต้องเป็นฝ่ายมารอสองเพื่อนสาวก่อนอยู่เสมอ ตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงเวลาพักกลางวัน พวกเธอเลยออกมาหาอะไรกินกันสักหน่อยจะไปเข้าเรียนในอีกสองวิชาสุดท้ายของวันนี้
"เอาน่า แกไม่ชินรึไง"
"ก็ชิน แต่บางทีเวลานั่งรอคนเดียวมันก็เหงานี่นา"
เพราะปกติเธอจะมานั่งรอเพียงคนเดียว แต่วันนี้โชคดีขึ้นมาหน่อยที่มีเตยหอมมานั่งเป็นเพื่อน ขณะที่กำลังนั่งคุยกันอยู่นั้น จะมีบางช่วงบางตอนที่เตยหอมเหมือนคนที่มีอาการเหม่อลอย เหมือนกับว่าจิตใจของเตยหอมไม่ได้อยู่ตรงนี้
"เตย"
"ยัยเตย"
"ยัยเตยหอมมม!" เรียกอยู่นานเพื่อนถึงเพิ่งจะได้สติและเตยหอมก็เป็นแบบนี้หลายครั้งตั้งแต่ตอนที่อยู่ในห้องเรียนแล้ว ติดที่ว่าเตยหอมไม่ยอมพูด ว่าเป็นอะไร แต่เธอก็เข้าใจนะเพราะว่าเธอเองก็เป็นคนที่ถ้าไม่มั่นใจอะไรก็จะไม่พูดเหมือนกัน ก็คนนิสัยเหมือนผู้หญิงส่วนใหญ่นั่นแหละที่ชอบคิดมาก คิดไปเอง และเก็บความรู้สึกเก่ง หากจะพูดออกมาอีกทีก็คงจะเป็นช่วงที่ถึงทางตันนั่นแหละ
"หะ อะไรแกเสียงดังทำไม ฉันตกใจหมดเลย"
"ฉันเรียกแกตั้งนานแล้วนะ ฉันจะบอกว่าเดี๋ยวสั่งอาหารเลยยัยเพลินกับยัยพลอยกำลังเดินมาแล้ว"
"โอเค" น้ำมนต์เหลือบสายตาลอบสังเกตเพื่อนรักของเธอ เตยหอมมีสีหน้าเหมือนคนอมทุกข์ เธอไม่แน่ใจว่ามันเป็นเรื่องอะไร หรือจะเป็นเรื่องที่บ้านของเตยหอมก็ไม่ทราบได้ เธอเองก็อยากรู้ใจจะขาดอยู่แล้วเหมือนกันแต่จะให้ทำยังไงได้ล่ะ ในเมื่อเพื่อนของเธออ่ะไม่ได้พูดอะไรออกมาเลยอมทุกข์อยู่คนเดียว เธอเองก็อดที่จะห่วงเพื่อนไม่ได้
"นะ นาย!"
อยู่ๆ เตยหอมก็พูดขึ้นมาแล้วหันหน้าไปทางที่เพื่อนของเธอทั้งสองคนจะเข้ามา นั่นก็ทำให้น้ำมนต์หันไปมองตามเหมือนกัน บางทีก็สงสัยนะว่าเพื่อนของเธอจะตกใจทำไมก็ยายเพื่อนรักของเธออีกสองคนนี้ก็ชอบหิ้วแฟนตัวเองไปไหนมาไหนด้วยอยู่แล้วเป็นปกติ แต่วันนี้มีของแถมมาแฮะ
"สวัสดีค่ะ ผอ. สวัสดีค่ะพี่ชานนท์ สวัสดีค่ะพี่การันต์"
"สวัสดีจ้ะน้องมนต์ พี่ขอฝากท้องด้วยนะวันนี้"
"พี่รันต์มาได้ไงคะเนี่ย"
"มาดูแลลูกความแถวนี้ เห็นไอ้แว่น เอ่อ พี่หมายถึงไทก้าน่ะบอกว่าจะมาทานข้าวกับน้องมนต์ น้องเตย พี่เลยขอติดมาด้วย"
"อ่อ ค่ะ งั้นเชิญค่ะ เชิญนั่งเลย"
พี่การันต์นั่งลงข้างๆ เตยหอมเพื่อนของเธอ ส่วนอีกสองคนไม่ต้องพูดถึงเขาก็นั่งข้างๆ คู่ของเขานั่นแหละ เหลือแค่เธอสินะที่ไม่มีคู่กับเขา ตอนแรกเธอก็จะเอ่ยปากให้เตยหอมมานั่งข้างๆ เธอเหมือนกัน แต่ไม่ทันแล้วเมื่อพี่การันต์นั่งปิดทางออกของเพื่อนเธอไปแล้ว แต่ตั้งแต่พี่การันต์มายายเตยหอมเพื่อนรักของเธอ ก็นิ่งและดูทำตัวไม่ค่อยถูกอยู่เหมือนกันนะ ไม่รู้ว่าเธอคิดไปเองหรือเปล่า
"สั่งข้าวกันยัง"
พาเพลินพูดขึ้นก่อน ยายนี่มากับแฟนที่ไม่ธรรมดาเลยล่ะ ก็แฟนนางเป็นผู้อำนวยการของมหาวิทยาลัยที่พวกเธอเรียนอยู่ไงล่ะ ส่วนยายพลอยไพลินก็ไม่ต้องพูด ยายนี่เป็นผู้บุกเบิกสามีเฒ่าของกลุ่ม เอ่อ… เธอหมายถึงว่าคบกับคนที่มีอายุมากกว่าแถมอดีตยังเคยเป็นพ่อเลี้ยงของนางด้วย
"กำลัง"
"เตย แกกินอะไร สั่งสิ"
"ของน้องเตยเดี๋ยวพี่ดูแลเองก็ได้ครับ"
พี่รันต์พูดขึ้นมาแต่ไม่ได้มองหน้าเธอเลยสักนิด กลับมองหน้าของเตยหอมเพื่อนของเธอที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาจนเธอนี่คันปากยิบๆ อยากจะถาม เพราะถ้าสองคนตกลงใจคบกันแล้วเธอก็จะเลิกยัดพี่วีก้าให้เพื่อนของเธอแล้วเหมือนกัน ไม่อยากให้เจ็บทั้งคู่น่ะ
"สวัสดีค่ะ มารับออเดอร์ค่ะ"
น้องพนักงานเดินเข้ามาพร้อมกับท่าทีที่นอบน้อม ลอบมองพี่การันต์ คุณผู้อำนวยการไทก้า และพี่ชานนท์ที่นั่งข้างๆ แฟนของเขาก่อนจะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แต่ก็พยายามเก็บอาการอย่างเต็มที่
"ค่ะ" พวกเราสั่งอาหารกันไม่มากนักเพราะยายสองคนนี้มาช้าทำให้สั่งได้ไม่มากเพราะต้องลดเวลาลงเพื่อที่จะได้ไปเข้าเรียนได้อย่างทันเวลา เมื่อสั่งกันเสร็จเรียบร้อยแล้วก็มีคนเริ่มต้นเปิดประเด็นขึ้นมา
"เรื่องที่จะไปเที่ยวสุดสัปดาห์นี้ว่าไง ไปปะ" ยายพลอยไพลินเป็นคนเปิดประเด็นขึ้นมา ตอนแรกเธอก็ว่าจะขอบายแต่ดันไปรับปากพี่วีก้าไว้ เลยต้องไปสินะ
"ฉันไปได้นะ แต่ว่าขอตามไปทีหลังได้มั้ย"
"ได้สิ เอาชุดบิกีนี ทูพีช วันพีช แซ่บๆ มาด้วยนะอยากถ่ายรูปสวยๆ กับพวกแก เอ่อ แล้วแกละเตยไปมั้ย" เตยหอมลอบมองคนด้านข้างก่อนจะกวาดสายตามองพวกเราแถมเธอยังมีท่าทีที่จะปฏิเสธอีกนะ อย่าเชียวนะยายเตย
"คือฉัน…"
"ไปเถอะน้าาาา~ เราไม่ได้ไปเที่ยวด้วยกันนานแล้วนะเตย"
นั่น เจอลูกอ้อนของยายเพลินเข้าไปใครไม่แพ้ก็น่าจะไม่ใช่คนแล้วล่ะ ยายนี่น่ะขี้อ้อน อ้อนเก่งมากด้วยก็คงจะเอาสกิลจากอาชีพนักแสดงมาใช้กับเพื่อนอีกตามเคย
"น้าเตยน้าาาา~ น้ำมนต์ก็ไป ถ้าแกไม่ไปมันจะไม่ครบแก๊งนะ"
ตาแป๋วเชียวยายลูกแมวของเพื่อน และแล้วก็มีคนแพ้สายตาอ้อนวอนของยายเพลินเหมือนเดิม
"ก็ได้"
"เย้~ แกน่ารักที่สุดเลยเตย เนอะพี่รันต์เนอะ"
"ก็… ธรรมดา" หึ ปากธรรมดาแต่ตาไม่ธรรมดาเลยนะคะคุณพี่การันต์
"โห่ ไรอะ เพื่อนเพลินออกจะน่ารักกกก~ แต่ก็ดีแล้วล่ะที่พี่รันต์ไม่สนใจเพื่อนเพลิน ไม่งั้นพวกเพลินคงเครียดตาย"
"โอ้โห น้องเพลินครับ พี่ดูแย่ขนาดนั้นเลยเหรอครับเนี่ย"
"มากกกกก~" ยายพลอยเป็นคนพูดออกมามันก็จริงนะ อีกหนึ่งเหตุผลที่เธออยากให้เพื่อนเธอได้รับความรักจากคนดีๆ อย่างพี่วีก้า เพราะเธอเองก็กลัวว่าเพื่อนรักของเธอจะเจอผู้ชายแย่ๆ แบบพี่การันต์ ที่เปลี่ยนผู้หญิงราวกับกระดาษทิชชูอีกอย่างเรื่องทางบ้านของเพื่อนเธอก็ไม่ได้สวยหรูอะไรขนาดนั้น คนอย่างเพื่อนเธอ ควรที่จะได้รับความรักดีๆ บ้างไม่ใช่เหรอ
TK University
หลังจากที่พวกเรากินข้าวกันเรียบร้อยแล้ว พี่การันต์ก็ขอตัวกลับไปก่อนเพราะเห็นบอกว่ามีนัดกับลูกความเอาไว้ ส่วนเพื่อนสาวของเธอมาอย่างไรก็กลับอย่างนั้น เช่นเดียวกับเธอที่มากับเตยหอมก็กลับกับเตยหอม และพวกเราก็กลับมาเรียนกันจนครบสองวิชาสุดท้ายของวันนี้เรียบร้อยแล้ว
"เลิกเรียนสักทีฉันเบื่อจะแย่"
เธอหันไปพูดกับเตยหอมเพื่อนรักแล้วกอดแขนเรียวของเพื่อนเอาไว้ พร้อมกับใช้ใบหน้าน่ารักที่ตัวเธอเองไม่เคยรู้สึกว่ามันน่ารักเลย เว้นแต่คนอื่นๆ ที่มองมาถูๆ กับแขนเรียวของเพื่อนเหมือนกับแมวตัวเล็กๆ ที่กำลังอ้อนขออาหารจากเจ้าของ เธอคงไม่รู้ตัวเลยว่าเธอน่ะน่ารักมากขนาดไหน น้ำมนต์ชอบพูดว่าตัวเองไม่น่ารัก และเป็นคนธรรมดา แต่สำหรับเพื่อนๆ ของเธอมักจะพูดเสมอเลยว่าน้ำมนต์น่ารัก และถึงแม้จะธรรมดา แต่น้ำมนต์ก็เป็นคนที่ธรรมดาที่แสนพิเศษเลยล่ะ
"อย่ามาทำหน้าตาน่ารักใส่ฉันนะยัยตุ๊กตา"
"เตย~ เลิกเรียกฉันแบบนี้เลย ตุ๊กตาอะไรเล่า"
"แกน่ะ โตเป็นสาวแล้วนะมนต์ แถมยังนมโต หุ่นดี ถ้าไม่ติดว่าฉันชอบผู้ชายนะฉันจะจับแกทำแฟนเลยคอยดู!"
"อย่านะ ปล่อยฉันไป ฮ่าๆๆ " สองเพื่อนรักวิ่งไล่กันอย่างน่ารัก จนกระทั่งน้ำมนต์วิ่งมาที่จอดรถเพราะเธอจะส่งเตยหอมขึ้นรถก่อนเธอกลับบ้านเสมอ แต่ทว่า
ปึก!
"วะ ว้ายยย!"
หมับ!
"วิ่งซนจนไม่ดูทางเลยนะครับ น้องมนต์"
"พะ พี่วีก้า!" ให้ตายเถอะ เขามาที่นี่ทำไมเนี่ย อ่อ จริงสิ ก็คงจะมาหาเพื่อนเธอเหมือนเดิมสินะ นั่นไงเป้าหมายของเขากำลังวิ่งมาแล้ว
"ครับพี่เอง พี่เอา…"
"อ้าว พี่วีก้า มาทำอะไรคะเนี่ย"
เตยหอมวิ่งมาแล้วหยุดอยู่ตรงหน้าของวีก้า แต่ว่าอยู่หลังเพื่อนของเธอ ที่บอกว่าอยู่หลังเพราะว่าวีก้ายังคงโอบเอวของเพื่อนเธออยู่ เตยหอมได้แต่อมยิ้มแอบเชียร์ให้คู่นี้ได้รักกัน เพราะเธอเองคิดว่าคนน่ารักอย่างน้ำมนต์ก็ควรจะมีผู้ชายใจดี อบอุ่นอย่างพี่วีก้าคอยดูแล
"พี่เอาคีย์กะ… อุ๊บ!"
สองมือเรียวยกขึ้นปิดปากวีก้าด้วยความรวดเร็ว วีก้าตกใจ ไม่ใช่แค่เขาหรอกนะแต่ว่าเตยหอมเองก็ด้วยที่ตกใจในท่าทีของเพื่อนเธอ ใบหน้าของน้ำมนต์ซีดเผือดลงเมื่อกี้เธอได้ยินคำว่าคีย์ออกจากปากของพี่วีก้า เธอคาดเดาว่าน่าจะเป็นคีย์การ์ดแต่ทำไมถึงเอามาคืนเองล่ะ ก็เธอบอกเอาไว้ไม่ใช่เหรอว่าให้ฝากไว้ที่ประชาสัมพันธ์ด้านล่างน่ะ
"เอ่อ…"
เพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองทำอะไรที่ไม่เหมาะไม่ควรออกไป และเพิ่งรู้ตัวว่าท่วงท่าที่กำลังทำอยู่ตอนนี้มันดูไม่ดีสำหรับเตยหอมและวีก้าเลย ก็เพราะว่าวีก้ายังประคองเอวบางของเธออยู่ ส่วนเธอก็เขย่งปลายเท้าขึ้นจนสุดแล้วยื่นมือเล็กๆ นุ่มนิ่มๆ ของเธอปิดไปที่ปากของวีก้าเอาไว้ ส่วนเพื่อนเธอตอนนี้ไม่รู้เป็นอะไรเอาแต่ยืนอมยิ้มแถมพวงแก้มยังแดงอีกด้วยเหมือนเขินอายอะไร เอ๊ะ หรือว่าไม่ได้เขินอายแต่ว่าโกรธเธอ
"มนต์เดี๋ยวฉันกลับก่อนนะ เดี๋ยวคุณแม่จะมาหาน่ะ พี่วีก้าคะเตยฝากเพื่อนรักของเตยด้วยนะคะ คนนี้น่ะแก้วตาดวงใจของเตยเลยนะ"
วีก้าพยักหน้าในขณะที่มืออีกข้างก็ยกคีย์การ์ดขึ้นมาคาดว่าเตยหอมก็น่าจะเห็นแล้ว และเตยหอมก็เดินออกไปแล้วแถมยังฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีด้วย เหลือแต่เขากับน้ำมนต์นี่แหละที่ยังค้างอยู่ท่าเดิม ไม่รู้ว่าคนตัวเล็กจะรู้ตัวหรือเปล่าว่ามือของเธอทั้งนิ่มและหอม เขาเองก็ไม่ได้อยากทำอย่างนี้เลยนะแต่กลิ่นหอมอ่อนๆ ของเธอมันมาเข้าจมูกของเขาเอง
"ดะ เดี๋ยว ยะ ยัยเตย มันไม่ใช่" ตะโกนตามไล่หลังไป แต่เตยหอมก็ขับมินิคูเปอร์คันโปรดของเธอออกมาพร้อมกับลดกระจกลงโบกมือบ๊ายบายเพื่อนด้วยความอารมณ์ดีผ่านไป
"พะ พี่วีก้า ปล่อยมนต์ได้รึยังคะ"
เธอบอกให้เขาปล่อยเธอ แต่เธอเองก็ลืมปล่อยมือออกจากปากเขาเหมือนกัน ก็เธอกลัวว่าเตยหอมจะเข้าใจผิดนี่ที่อยู่ๆ พี่วีก้าก็เอาคีย์การ์ดห้องพักของเธอมาคืนเธอแบบนี้ ไม่รู้ล่ะเธอต้องหาทางอธิบายเรื่องของเธอกับพี่วีก้าให้เตยหอมรับรู้
พี่วีก้าส่ายหน้าเบาๆ เหมือนจะแกล้งเธอ จนน้ำมนต์รู้ตัวเองว่าที่เขาไม่ยอมปล่อยมือออกจากเอวของเธอมันเป็นเพราะว่าเธอก็ยังไม่ได้ปล่อยมือออกจากปากของเขาเหมือนกันอยู่ๆ ใบหน้าหวานของเธอก็แดงระเรื่อ เมื่อเธอเพิ่งรู้สึกว่ากลางฝ่ามือของเธอมันยังมีไอร้อนของริมฝีปากของวีก้าติดอยู่
"มนต์ ขะ ขอโทษค่ะพี่วีก้า"
"ครับ พี่ทำอะไรผิดหรือเปล่าครับน้องมนต์ ทำไมถึง…"
"มะ มนต์กลัวเตยจะเข้าใจผิดเลยรีบไปหน่อย ขอโทษด้วยนะคะ" วีก้ายิ้มออกมาอย่างอบอุ่น ก่อนจะตอบเธอกลับไปว่า
"ไม่เป็นไรครับ พี่แค่จะเอาคีย์การ์ดมาคืน แล้วก็ขอบคุณน้องมนต์ด้วยครับที่ไม่ทิ้งขี้เมาอย่างพี่ให้นอนข้างถนน"
"ไม่เป็นไรค่ะ พี่วีก้าหลับสบายมั้ยคะ"
"มากๆ เลยครับ" มากจนแทบจะไม่อยากกลับเลยล่ะ
"เตยกลับไปแล้ว พี่วีก้าเลยอดคุยกับเตยเลย มนต์ขอโทษนะคะ" เขาลืมไปเลย ลืมไปเลยว่าเตยหอมกลับไปแล้วทั้งๆ ที่ปกติเขาก็คงจะรีบขับรถตามเตยหอมไปแท้ๆ แต่กลับลืมเตยหอมไปเสียสนิทเลย เอาไว้ก่อนแล้วกันยังไงน้องเตยก็กลับไปแล้ว
"น้องมนต์จะกลับรึยังครับ เดี๋ยวพี่ไปส่ง"
"เดี๋ยวมนต์กลับเองได้ค่ะ ไม่เป็นไรเลย"
"วันนี้จะนอนที่ไหนครับ พี่จะได้ไปส่งถูก" เขาไม่ฟังเธอเลย!
"เดี๋ยวมนต์…" โดนสายตาของวีก้าจ้องมองเธอมา ก็เอาน้ำมนต์ถึงกลับต้องกลืนน้ำลายลงคอ
"นอนที่โรงแรมค่ะ" เพราะว่าเธอจะเร่งปิดต้นฉบับด้วย เลยไม่ได้กลับไปนอนบ้าน เพราะหากว่ากลับไปนอนบ้านเธอได้ถูกนะโมป่วนเธอแน่ๆ
"พี่ไปส่งครับ น้องเตยฝากน้องมนต์ไว้กับพี่แล้วพี่ต้องเร่งทำคะแนนครับ"
"คะ? "
"อีกอย่าง พี่ไม่ได้ทำห้องน้องมนต์รกเลยแม้แต่นิดเดียวครับ ไม่เชื่อไปเช็กได้เลย ไปครับ พี่ไปส่ง"
- ผู้เขียน
