ปุณณดา เหลือบตามองกวินที่นั่งอยู่บนรถเงียบๆ ราวกับกำลังจมอยู่กับความคิดของตัวเอง ใบหน้าหล่อเหลาเคร่งเครียด หัวคิ้วขมวดจนแทบจะชนกันตลอดเวลา
เธอรู้ว่าเขารักมะลิมาก แต่ที่ไม่รู้คือในตอนนี้ หัวใจของเขายังคงเต็มไปด้วยมะลิดอกน้อยเท่านั้นหรือเปล่า
เมื่อคิดแบบนี้ หัวใจที่ไม่ได้ตกอยู่ใต้อาณัติของใครมาหลายปีก็กระตุกวาบ มันเต้นอ่อนลงจนปวดหน่วงไปหมดทั้งดวง
“นายจะให้ฉันไปส่งที่ไหน คอนโดหรือบ้าน”
“แล้วคุณล่ะ วันนี้ไปนอนที่ไหน”
อยากจะด่าเขากลับไปอย่างทุกทีว่ากวนประสาท แต่ดวงตาคมไร้แววนั้นทำเอาเธออดสงสารไม่ได้
เด็กหนอเด็ก อย่างไรเสีย เรื่องความรักก็ยังคงเป็นเรื่องใหญ่ในชีวิตอยู่ดี โดยเฉพาะเด็กที่อายุเพียงแค่ 22 – 23 ปีอย่างเขา
“คอนโด ยังไม่อยากกลับเข้าบ้าน คอยังแดงอยู่”
ประโยคสุดท้ายเธอเอ่ยลอดไรฟันให้ได้ยินกันแค่สองคน ถึงแม้เธอจะใช้รองพื้นอย่างดีโบกไว้หนาเพียงไร แต่ก็กลัวว่าจะมีสายตาสอดรู้สอดเห็นข
