เมื่อหยิบไอแพดได้ ปุณณดาก็รีบหันกลับมาหาผู้ช่วยคนสนิทด้วยท่าทีร้อนรน ไม่เหมือนปุณณดานางหงส์แสนสง่างามคนเดิมเลยสักนิด
“ไปค่ะ พี่ต้อยติ่ง”
“เอ่อ เดี๋ยวค่ะคุณแป้ง”
เธอเลิกคิ้วสูงเป็นเชิงถาม ว่าผู้ช่วยสาวมีอะไรจะคุยกับเธอเป็นการส่วนตัวหรือไม่ จึงดูมีท่าทีอึกอักเช่นนี้
“มีอะไรหรือคะ”
“เอ่อ..คือ..”
สุดท้ายต้อยติ่งก็ต้องชี้นิ้วไปที่มุมปากของตัวเองเพื่อส่งสัญญาณบอกเธอ คนตัวบางทำหน้าตาเหลอหลา ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเข้าใจว่าสิ่งที่ผู้ช่วยต้องการจะบอกคืออะไร
“ว้าย ตายแล้ว”
ตายแล้ว ตายแน่ๆ วันนี้เธอทาลิปสติกสีแดงเรื่อๆ แบบที่ไม่ได้ติดทน ซึ่งก่อนหน้านี้ที่เด็กบ้านั้นจูบเธอจนปากแทบเปื่อย ก็คงจะเลอะเทอะจนสภาพดูไม่ได้แล้วแน่ๆ
“หึหึ เช็ดสักหน่อยนะครับ”
คนรูปหล่อหัวเราะในลำคอแล้วส่งทิชชูให้กับเธอหลายแผ่น เธอคว้าหมับแล้วนำมาเช็ดปากอย่างกระแทกกระทั้นจนสะอาดหมดจด
“สะอาดแล้วค่ะคุณแป้ง”
“เอ่อ พี่ต้อย
