ใช้เวลาไม่นานรถก็กลับมาจอดลงที่เดิม ชาเบลเดินลงมารอคนที่น่าจะมึนหัวนิดๆ อยู่ข้างรถ แต่รอนานแล้วเธอไม่ยอมลงมาสักที จึงเดินมาเปิดประตูฝังของเธอออก
“ควีน” น้ำเสียงที่เรียกฟังดูอ่อนโยน จนคนที่นั่งเงียบหันไปมอง สายตาเธอคลอไปด้วยหยาดน้ำตา อยากมีใครสักคนคอยปลอบใจบ้าง ในวันที่ทุกอย่างดูมืดมนลงฉับพลัน
“เหนื่อย ควีนเหนื่อยที่สุด” คณิตาบอกคนที่กำลังก้มลงช้อนร่างของเธอออกจากรถ นอกจากไม่ขัดขืน เธอยังปล่อยให้เขาอุ้มไปไว้ในอ้อมกอด ซ้ำยังซบหน้าลงกับอกกว้าง เหนื่อยเหลือเกินกับการใช้ชีวิตที่เหลือบนโลกนี้เพียงลำพัง
ชาเบลอุ้มคนที่ทำตัวเหมือนเด็กเข้าไปส่งถึงห้องนอน วางเธอลงบนเตียงเบาๆ พร้อมกับห่มผ้าให้อย่างดี แต่ยังไม่ได้ขยับตัวไปไหน ก็ถูกดึงมือไว้เบาๆ
“อยู่เป็นเพื่อนหน่อยสิ ควีนยังไม่ง่วง” คณิตาดึงมือหนาไว้เบาๆ เธอไม่อยากอยู่คนเดียวเลย ถ้าเขาบอกว่าอ้อนได้ ตอนนี้เธออยากจะอ้อนเขาที่สุด
“เล่ามาสิ ว่าเกิดอะไ
