ร่างหนาทิ้งน้ำหนักลงทาบทับกายบางใต้ร่างไว้ ลมหายใจหอบกระชั้นของทั้งคู่ค่อยๆปรับจนเข้าสู่ภาวะปกติ ชินดนัยหยัดกายขึ้นมองสบสายตากับดาราสาวที่บัดนี้ตาโตกะพริบถี่เพื่อเรียกสติตนเอง
มือใหญ่ลูบแก้มแดงปลั่งของเธออย่างอ่อนโยน ก่อนโน้มลงจูบริมฝีปากอิ่มของเธอแรงๆหนึ่งครั้งเพื่อช่วยเรียกสติให้เธออีกแรงหนึ่ง
“พี่ชิน...”
เสียงหวานครางแผ่วดั่งละเมอ
“ครับ”
“ลงไปได้แล้วค่ะ เตยจะกลับคอนโด”
เมื่อตั้งสติได้ มือเล็กก็ผลักดันร่างหนาให้ลงจากกายตน แต่ก็ไม่เป็นผล เพราะคนตรงหน้าไม่ขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย
“พี่ไม่ให้กลับ คืนนี้เตยต้องนอนที่นี่กับพี่”
คนเผด็จการติดจะเอาแต่ใจโพล่งออกมาทันที
“ไม่ เตยจะกลับ สมใจพี่แล้วก็ปล่อยเตยไป”
ดวงตากลมโตวาววับอย่างเอาเรื่อง แต่ในสายตาของเขา เธอก็เหมือนกับลูกแมวตัวน้อยๆที่พยายามจะขู่พญาเสือ มีหรือที่เขาจะกลัว สิ่งที่เธอทำมันออกจะน่ารักน่าฟัดเสียด้วยซ้ำไป
“พี่ไม่ปล่อย ยัง
