ตติยะกลับมาบ้านในตอนเช้าวันใหม่ด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้มอยู่เต็มใบหน้า เขาเดินผิวปากฮัมเพลงมาจนคนที่นั่งอยู่ในบ้านมองเขาแปลกๆ เมื่อวานเขายังอารมณ์เสียง่ายๆ วันนี้กลับยิ้มหน้าบานไม่รู้อารมณ์ดีอะไรมา
“หวัดดีนายสน หวัดดีนายคราม” เขาทักทายลูกน้องของพี่ชายอย่างเป็นกันเอง เมื่อหันไปเห็นพี่ชายนั่งดูดบุหรี่อยุ่ที่ระเบียงก็เดินเข้าไปหา
“สวัสดีตอนเช้าครับพี่ติ”
คนเป็นพี่ชายดับบุหรี่แล้วเก็บก่อนจะหันมามองน้องชาย
“ว่าไง หายไปไหนมาทั้งคืน อ้อ พี่ดับบุหรี่แล้ว ไม่ดูดต่อหน้าแกให้แกด่าอีกแล้วนะ”
“แหม พี่ร้อนตัวไปได้ ผมไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อยฮะ” เขาบอกกลั้วหัวเราะ พี่ชายของเขานั้นคงจะรำคาญมากที่เขานั้นจะบ่นตลอดเวลาที่เห็นพี่ชายสูบบุหรี่เพราะว่ามันไม่ดีต่อสุขภาพเลย แถมยังทำร้ายคนรอบข้างมากกว่าคนที่สูบเอง พออยู่ด้วยกันคนเป็นพี่ชายก็จะไม่ยอมสูบต่อหน้าเขา เพราะขี้เกียจฟังเขาบ่น แต่เจ้าตัวก็ไม่เคยเลิกได้สักที
