ตติยะงงเป็นไก่ตาแตกที่หล่อนทำเช่นนี้หากแต่เมื่อหล่อนจูบเขาและกอดเขาแน่น... เขาก็หัวเราะเยาะในใจ... หล่อนก็เป็นของหล่อนอย่างนี้ทำไมเขาต้องตกใจ... นี่หล่ะคือตัวตนที่แท้จริงของพรีมพริมา หล่อนไม่ใช่หญิงสาวที่อ่อนหวานน่ารักอย่างที่เขาเคยเข้าใจหรอก
ตติยะจูบตอบหล่อน มือเขาลูบไล้ไปที่ร่างเปล่าเปลือยที่เขาแสนเสียดายเพราะว่าเมื่อก่อนเคยเป็นของเขา แม้ว่าตอนนี้มันผ่านมือใครมามากมายหลายคนแต่มันก็ยังเนียนสวยงดงามไม่เคยเปลี่ยน กลิ่นหอมอ่อนๆ จากกายสาวที่เขาแสนคุ้นชินนั้น ทำให้เขาลืมเรื่องราวบาดหมางต่างๆ ที่เคยมี แล้วกอดหล่อนไว้แนบแน่น ยามใดที่เขาตระหนักว่าหล่อนไม่ใช่พรีมที่น่ารักของเขามือของเขาก็ลูบไล้หล่อนอย่างไม่ยั้งมือ หากยามใดที่เขานึกถึงยามที่อยู่ด้วยกันด้วยความรักเขาก็กลับมาทะนุถนอมหล่อนใหม่
พรีมพริมาร่างกายสั่นสะท้าน ไม่รู้เพราะว่าแรงสะอื้นที่หล่อนเสียใจ หรือว่าเพราะการปลุกเร้าอารมณ์ของเขา ตติยะไ
