“โอย ลุกได้แล้ว กระดูกกระเดี้ยวฉันแทบพัง...” อนามิกาบ่นอุบ หล่อนผลักคนที่นอนทับหล่อนเนื่องในสถาการณ์บังคับออกจนเขากลิ้งลงไปกับพื้นหมุนหลายตลบ
“แรงเยอะจังคุณ” ธานุวัตน์ครวญมา
ตอนแรกเขาเห็นว่าพรีมพริมามาเข้าห้องน้ำและหมอต้นก็เดินตามมา เขาและอนามิกาจึงอย่าแอบตามมาดู ว่าทั้งสองจะพูดอะไรกัน... ตามไปตามมาปรากฏว่าตติยะลากพรีมพริมามาที่มุมที่พวกเขาซ่อนตัวอยู่ เขากับหล่อนจึงหลบมาที่หลังฉากแทบไม่ทัน อารามรีบร้อนจะหลบเพื่อนนั้นทำให้เขานอนทับหล่อนอยู่ไม่ได้ขยับเขยื้อนตั้งนานกว่าที่ตติยะและพรีมพริมาจะเดินออกไปทั้งสองคน
“หลบเมื่อยเปล่า แถมยังไม่ได้ยินอีกว่าเขาพูดอะไร” อนามิกาบ่นอุบอิบ
“แต่ผมเห็นว่าไอ้ต้นมันกอดพรีมและก็กระซิบอะไรกับพรีมเหมือนขู่นะ ผมว่ามันหึงแน่” อนามิกามองคนเล่าเป็นฉากๆ แล้วค้อน
หล่อนมองไม่เห็นอะไรเพราะว่าเขาลากมาซ่อนแล้วทับหล่อนซะแบนนี่แหล่ะ
“เพื่อนคุณนี่สุดยอดไปเลย ตัวเองทิ้งไปแ
