บทที่8
1043 คำ
“แต่อะไรก็ตามที่พี่สาวของคุณต้องเจอ คุณจะต้องเป็นคนรับแทนทั้งหมด เริ่มจากสิ่งนี้...” สิ้นเสียงนั้น มือหนาก็ค่อยๆ ขยับ มันสร้างความเจ็บปวด ให้แก่คนไม่ประสาต่อเรื่องบนเตียงไม่น้อย
“อ๊ะ เจ็บคะ...” ความคับแน่นที่กำลังบีบรัดไปทั่วท้องน้อย ส่งผลให้ใบหน้าอ่อนหวานสายไปมาอย่างบ้าคลั่ง แค่เพียงปลายนิ้วของเขาเธอยังเจ็บขนาดนี้ เธอคิดไม่ออกเลยว่าหากเป็นอะไรที่มากกว่านั้นจะเป็นยังไง
“อ้าขากว้างๆ” หญิงสาวชั่งใจอยู่นานนับนาที ก่อนจะยอมทำตามคำสั่งคนใจร้ายแต่โดยดี แน่นอนว่าทั้งหมดหลังจากนี้เธอทำเพื่อทุกคนในครอบครัว และเขา…จะต้องได้ชดใช้ในสักวัน!
“อื้อ คุณคะ...”
แรงขยับจากปลายนิ้ว สร้างความรู้สึกแปลกใหม่จนเผลอส่งเสียงร้องครางออกมาอย่างห้ามใจไม่อยู่ ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองเผลอยกสะโพกตอบรับสัมผัสของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ หากแต่ภาพที่ได้เห็น ก็ทำให้กานต์พอใจไม่น้อยที่ ‘ลูกหนี้’แสนหวานของเขานั้น ดูท่าจะเป็นงานได้ไม่ยาก ติดแต่ว่าพยศไปหน่อยก็เท่านั้น
ชายหนุ่มคิด ก่อนจะเร่งขยับนิ้วท่ามกลางเสียงร้องครวญครางของคนใต้ร่าง ที่ยังดังขึ้นอย่างต่อเนื่องและยาวนาน จนในที่สุดหล่อนก็ไปถึงปลายทางที่แสนสุขล้น ด้วยปลายนิ้วทั้งสองของเขา...
“อ๊ะ! คุณ!” จากนี้ไปต่างหากคือของจริง! สิ้นความคิดนั้นแก่นกายที่พรักพร้อมก็ค่อยๆ ถูกแทรกเข้าหาความอ่อนนุ่มที่ตอนนี้ฉ่ำไปด้วยน้ำรัก ที่เขาเป็นคนปลุกปั้นขึ้นด้วยปลายนิ้วหากแต่เส้นทางข้างหน้านั้น ดูเหมือนจะไม่ง่ายนัก เพราะขนาดที่ต่างกันจนเกินไป
“เจ็บค่ะ!” เอมมิกาเจ็บจนร้องไม่ออก แม้จะเคยได้ยินมาบ้างว่าครั้งแรกของหญิงสาวทุกคนจะเจ็บ แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะเจ็บขนาดนี้ ถึงได้เผลอดิ้นรนขัดขืนตามสัญชาตญาณเอาตัวรอด เดือดร้อนอีกคนที่ต้องโน้มตัวลงจูบปิดเรียวปากหวานที่ทำท่าจะร้องประท้วงขึ้น เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของแม่คนช่างยั่ว ซึ่งก็ดูเหมือนว่าจะได้ผลอยู่ครู่หนึ่ง
“อื้อ เจ็บค่ะ หยุดก่อน...” แต่ไม่นานความสนใจทั้งหมดก็กลับมาอยู่ที่จุดเดิมอีกครั้ง เมื่อเขาค่อยๆ แทรกบางสิ่งเข้ามาในร่างกายโดยไม่สนเลยสักนิด ว่าความใหญ่โตของมันนั้น จะสร้างความเจ็บร้าวให้กันสักแค่ไหน นาทีนี้เขาคงสนแต่เพียงความสุขของตัวเองเท่านั้น หญิงสาวคิดก่อนจะเริ่มต้นดิ้นรนอีกครั้ง ความเจ็บปวดที่ได้รับทำให้เธอไม่อาจอยู่เฉย
“อีกนิดเดียว อดทนหน่อย...” เพราะความเป็นคนที่ปลอบโยนใครไม่เป็น นี่จึงถือเป็นคำพูดที่อ่อนโยนที่สุดเท่าที่สมองจะคิดออก แต่กระนั้นกานต์ก็ยังพยายามอย่างยิ่งที่จะค่อยๆ เป็น ค่อยๆ ไป แม้การทำแบบนั้น มันจะยิ่งทำให้เขาทรมานเจียนตายก็ตาม
“ฉันไม่ไหว...อื้อ!”
ไม่ไหวก็ต้องไหว เพราะทั้งหมดนี้หล่อนเป็นคนเลือกเอง ไม่ใช่เขา! ชายหนุ่มคิด ก่อนจะอาศัยจังหวะที่อีกคนเผลอ กดแทรกตัวตนให้จมดิ่งเข้าสู่ความคับแน่นเพียงรวดเดียว ท่ามกลางเสียงกรีดร้องที่ดังขึ้น แต่นั่นกลับใช่สิ่งที่เขาต้องให้ความสนใจไม่!
เป็นครั้งแรกในชีวิตเลยก็ว่าได้...ที่เขาลืมป้องกัน!
นี่ต่างหากคือสิ่งที่มันน่าหงุดหงิดเอามากๆ แต่กระนั้นจะให้หยุดกลางครันเพื่อไปหาถุงยางมาใส่ก็ใช่เรื่อง มาถึงขั้นนี้แล้วก็มีแต่ต้องไปต่อ…ต้องไปต่อให้สุดเท่านั้น!
“อ๊ะ! คุณ เบาหน่อย ฉันเจ็บ...” แรงกระแทกกระทั้นที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง ทำให้เอมมิกาต้องเอ่ยบอกเขาด้วยน้ำเสียงปนแรงสะอื้น หากแต่แทนที่จะเมตตา เขากลับเพิ่มแรงขยับโยก...ราวกับจะตอกย้ำให้ได้รู้ ว่าคนอย่างเธอไม่มีสิทธิ์มาออกคำสั่งกับคนอย่างเขา
ทุกสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นยาวนานราวกับจะไม่มีที่สิ้นสุด มารู้ตัวอีกทีเธอก็ถูกเขาพลิกให้ขึ้นมานั่งคร่อมที่หน้าตักพร้อมคำสั่งดุดันที่ดังขึ้นตามติด
“อ้าขาออก!” ไม่เพียงแต่เสียงเท่านั้นที่ตวาดสั่ง แต่เขายังกดไหล่ของเธอให้ก้มต่ำไปพร้อมกันด้วย...
“ทำให้ผมมีความสุขสิ” เขาเพียงอยากพิสูจน์ ว่าลิ้นน้อยๆของหล่อนมันจะเก่งได้ถึงครึ่งฝีปากที่ชอบหาแต่เรื่องใส่หัวหรือไม่!
“ฉะ...ฉันทำไม่เป็น”
แม้จะไม่ประสาต่อเรื่องพวกนี้สักเท่าไหร่ แต่ก็ใช่ว่าเอมมิกาจะไม่รู้ ว่าเขาต้องการให้เธอทำอะไร ยิ่งได้มาเห็นสิ่งนั้นใกล้ๆ ยิ่งทำให้รู้สึกตกใจจนขยาด ด้วยไม่คิดว่ามันจะเข้าไปในตัวเธอได้
“คุณก็แค่อ้าปาก แล้วรับมันเข้าไป ไม่ยากหรอก!” สิ้นเสียงมือหนาก็จัดการกดใบหน้าอ่อนหวานให้โน้มลงไปใกล้สิ่งที่กำลังตื่นเต็มตัวเต็มที่ จากนั้นก็บีบบังคับให้เธออ้าปากกว้าง เพื่อสอนให้ได้เรียนรู้ ถึงความชอบของตัวเอง
“เร็วขึ้นหน่อย อย่าให้โดนฟัน!” เสียงเข้มคำรามบอกพร้อมๆ กับมือหนาที่กำปลายเส้นผมนิ่มเอาไว้มั่น ก่อนจะเป็นฝ่ายบังคับ ให้อีกฝ่ายกลืนกินตัวตนของตัวเองเข้าออกนานร่วมนาที
“อื้ม…เร็วอีกนิดคนเก่ง ผมอยากเสร็จในปากคุณ!” คำพูดที่แสนจะหยาบโลนนั้น สร้างความรู้สึกบางอย่างให้ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นภายในใจ รู้สึกตัวอีกทีร่างกำยำก็กระตุกเกร็งพร้อมๆ กับเสียงคำรามลั่น ก่อนที่เขาจะปลดปล่อยทุกสิ่งเข้าปากอวบอิ่มอย่างไม่คิดที่จะปราณีกัน
“ถือว่าใช้ได้สำหรับครั้งแรก ฝึกบ่อยๆ เดี๋ยวก็เก่ง” เขาว่าก่อนจะจับคนช่างยั่วให้ล้มลงใต้ร่าง ก่อนจะพาเธอก้าวผ่านค่ำคืนที่แสนยาวนานด้วยทุกท่วงท่า เท่าที่สมองจะพอนึกออกไปตลอดทั้งค่ำคืน…
- ผู้เขียน
